Ο Δημήτρης είναι ένας παρά κάτι 40 ετών άντρας, όμορφος και ιδιοφυής. Το έξυπνο χιούμορ του και το ειλικρινές νοιάξιμο του για το ”πώς ήταν η μέρα σου” κάθε βράδυ των πρώτων εβδομάδων έδιναν τα εχέγγυα ότι με αυτόν τον άντρα μπορείς να είσαι για τα επόμενα σαράντα χρόνια.

Εγώ είμαι ένας βολικός άνθρωπος. Θα δεχτώ να πάμε όπου θες για φαγητό, θα δω και θρίλερ όπως θα δω και κωμωδία, τρώω κινέζικο με την ίδια χαρά που τρώω και ιταλικό. Το μόνο μου πρόβλημα είναι η επανάληψη.

Δεν μου αρέσει να πηγαίνω κάθε φορά που βγαίνω στο ίδιο εστιατόριο και να τρώω κάθε Παρασκευή βράδυ το ίδιο junk food. Με τον ίδιο τρόπο που δεν μου αρέσει να ακούω κάθε μέρα στο repeat την ίδια μουσική. Νομίζω υγιές.

Τον πρώτο καιρό που γνωρίζεις και ζεις κάποιον το μυαλό σου εφευρίσκει άπειρες ιδέες και προτάσεις για να εντυπωσιάζεις τον άλλον αλλά κυρίως για να το ικανοποιήσεις. Έτσι η πρώτη μου διαφωνία με τον Δημήτρη προέκυψε όταν πρότεινε για τρίτη φορά να παραγγείλουμε πίτσα με ανανά από την ίδια πιτσαρία της γειτονιάς του. Εκείνη με σήμα τον σκούφο του μάγειρα.

Ήταν η τρίτη Παρασκευή βράδυ που μέναμε στο σπίτι (ΟΚ λόγω καραντίνας) βλέποντας Netflix, φορώντας σχεδόν παρόμοιες φόρμες με εκείνες των δύο προηγούμενων Παρασκευών.

Όσο περίμενα στην πόρτα του διαμερίσματος να φτάσει το ασανσέρ με τον άνθρωπο που μας έφερνε την πίτσα με χάζεψα στον καθρέφτη της εισόδου. Είχα κάνει για άλλη μια φορά ένα bun τα μαλλιά μου, φορούσα τις ίδιες φόρμες και είχα το ίδιο ακριβώς ύφος με τις δύο προηγούμενες Παρασκευές.

Η πίτσα έφτασε, εγώ πλήρωσα, ο άνθρωπος έφυγε κι εγώ έμεινα στην πόρτα του διαμερίσματος με την πίτσα με ανανά στα χέρια. Κοιτούσα μία τη χάρτινη συσκευασία με τον σκούφο του μάγειρα για λογότυπο, μία τη μαρμάρινη σκάλα της πολυκατοικίας. Μέσα από τα μαύρα κοκκάλινα γυαλιά μυωπίας μου όμως δεν έβλεπα τίποτα από όλα αυτά. ‘Εβλεπα όλη τη μιζέρια του κόσμου.

Στο σαλόνι ο Δημήτρης χάζευε το κινητό του στον καναπέ περιμένοντας να ξεκινήσουμε την ταινία. Ήταν εντάξει. Μία βραδιά με πίτσα με ανανά, το κορίτσι του και ταινία τον περίμενε. Παρόλα αυτά εγώ δεν έβλεπα τον Δημήτρη, έβλεπα τον Δρ. Ειντζελχαρτ που προσπαθούσε να εξοντώσει τη χαρά από τη ζωή μου.

Μία εβδομάδα μετά ακριβώς στις 7 το απόγευμα ο Δημήτρης πρότεινε: “Λοιπόν σήμερα λέω να παραγγείλουμε μία πίτσα με ανανά να φάμε.” Κι ο πόλεμος των Ρόουζ πέρασε στιγμιαία από το μυαλό μου.

Τι θα έκανε άραγε η Κάθλιν Τέρνερ στη θέση μου;

Οι σκηνές πέρασαν σε fast forward από μπροστά μου. Θα παίρναμε πίτσα, θα μετανιώναμε. Θα αναζητούσαμε την τέλεια ταινία αλλά μετά από μία ώρα θα συμβιβαζόμασταν σε μία πρώτη επιλογή μίας μέτριας κωμωδίας. Εγώ θα αναπολούσα τα early drinks των Κυριακών στο Μπρίκι, ο Δημήτρης θα σχολίαζε “πάντα χαμός γινόταν, δεν το απολάμβανα”. Και θα κοιμόμασταν για να ξυπνήσουμε νωρίς να πάμε στο σούπερ μάρκετ.

Στάσου. Εδώ κινδυνεύουμε να μας βαρεθεί ο άνθρωπος που φέρνει την πίτσα ή ακόμα κι ο ίδιος ο ανανάς. Όσο κι αν σου αρέσει ο ανανάς κάποια στιγμή θες να φας και πεπερόνι. Όσο κι αν αποζητάς ένα βράδυ στον καναπέ με ταινία κάποια μέρα θες και να διαβάσεις ένα βιβλίο με μουσική. Ή να χορέψεις ανεβασμένη στο σκαμπό της κουζίνας, στο δικό σας πάρτυ για δύο.

Μερικές φορές αγαπάς κάποιον ακόμα κι αν σου προσφέρει πίτσα με ανανά κάθε μέρα. Όμως μία μέρα θα σταματήσεις να αγαπάς κι αυτόν και τον ανανά του. Γιατί για να ζεις εκείνος το όνειρό του θα πρέπει να κοιμάσαι κι εσύ. Και όταν το καταλάβεις φεύγεις.

Εξάλλου και γνώμη να αλλάξεις πάντα μπορείς να μαντέψεις που είναι, τι κάνει και κυρίως τι τρώει.