Μπαίνεις σε ένα ζαχαροπλαστείο γεμάτο γλυκά. Άλλα είναι με σοκολάτα, άλλα με κρέμα, άλλα με φρούτα, με σιρόπι, με ξηρούς καρπούς. Tα πάντα περιέχει ο γευστικός κατάλογος!
Ξέρεις τι σου αρέσει, αλλά μπροστά σε αυτή τη χρωματιστή πανδαισία, μπερδεύεσαι.
Να πάρεις την κλασική γεύση που σου αρέσει ή να δοκιμάσεις κάτι καινούριο; Πλησιάζεις τα τρίγωνα πανοράματος με τη λαχταριστή κρέμα, αλλά δίπλα τους βρίσκονται τα κουρκουμπίνια. Σιροπιαστά. Γιατί όχι;
Θέλεις να τα δοκιμάσεις όλα αλλά το στομάχι σου μπορεί να αντέξει μόνο ένα. Τα κοιτάς και τα ξανακοιτάς. Τα μάτια σου αλλάζουν συνεχώς κατεύθυνση κι όσο περνά η ώρα, τόσο πιο πολύ μπερδεμένη νιώθεις. Οι μυρωδιές σε ζαλίζουν, τα χρώματα σε αποπροσανατολίζουν και κάποια στιγμή η πωλήτρια αρχίζει να συμμαζεύει τους πάγκους και σε ενημερώνει πως το κατάστημα κλείνει. Κλείνει; Πώς κλείνει; Γιατί κλείνει; Εσύ ακόμη δεν έχεις επιλέξει το γλυκάκι σου! Δεν γίνεται να κλείσει έτσι!
Έτσι και στη ζωή. Συχνά όταν έχουμε πολλές επιλογές, καταλήγουμε να μην μπορούμε να κάνουμε καμία.
Κι αυτό γιατί κάνουμε το λάθος να αναρωτιόμαστε αν υπάρχει κάτι καλύτερο εκεί έξω. Πόσες φορές έτυχε να περιμένουμε το τηλέφωνο να χτυπήσει κι εκείνο έμενε σιωπηλό ενώ άλλες φορές δεν προλαβαίνουμε να απαντάμε αφού ξαφνικά μας θυμούνται όλοι, φίλοι και γνωστοί;
Το ίδιο συμβαίνει και με τους υποψήφιους «μνηστήρες». Εκεί που δεν σε πλησίαζε ούτε αρσενικιά γάτα, ξαφνικά τυχαίνει να κάνεις δυο καλές τυχαίες γνωριμίες, να σου συστήσουν τα ξαδέρφια έναν πολύ καλό τους φίλο, να σου στείλει αυτός που περίμενες τόσο καιρό, και να αρχίσεις να μιλάς με κάποιον από τα social media. Κι όλοι αυτοί ενδιαφέρονται για σένα. Και βγαίνεις ραντεβού και δεν ξέρεις ποιον να διαλέξεις.
Οι πολλές επιλογές φέρνουν άγχος και στρες. Το βάρος της ευθύνης ότι εσύ θα κάνεις την επιλογή και πρέπει να είναι η σωστή.
Προσπαθείς να σκεφτείς με τη λογική, να βάλεις κάτω τα θετικά και τα αρνητικά της κάθε περίπτωσης. Εκνευρίζεσαι που σου έτυχαν όλοι μαζί, γιατί αν ενδιαφερόταν μόνο ένας, θα έλεγες πως «αυτός μου έτυχε, δεν φταίω εγώ». Τώρα όμως έχεις να επιλέξεις και θα λογοδοτήσεις για αυτήν την επιλογή σου, πρώτα στον εαυτό σου.
Και καθώς περνάει ο καιρός, οι επίδοξοι μνηστήρες αρχίζουν να κουράζονται να περιμένουν και σιγά σιγά, ένας ένας, αρχίζουν να αποσύρονται. Και κάπως έτσι, από βασίλισσα του κόσμου που ένιωθες, καταλήγεις μια μοναχική κορασίδα με μοναδική της παρέα ένα μπολ παγωτό και μια απορία για το πού πήγαν όλοι οι άντρες.
Ωστόσο, υπάρχει τρόπος να επιλέξεις κάνοντας κάποιες ερωτήσεις στον εαυτό σου.
Έχει αυτά που θέλω; Περνάω καλά; Με σέβεται; Γελάω; Μπορώ να βασιστώ επάνω του; Έχουμε κοινούς στόχους; Έχουμε τις ίδιες ιδέες, τις ίδιες αντιλήψεις για τη ζωή; Νιώθω εμπιστοσύνη; Υπάρχει ερωτική χημεία; Μπορώ να μας φανταστώ μαζί σε μια κοινή πορεία στη ζωή;
Αρκεί να καταλάβουμε πως το τέλειο δεν υπάρχει και πως όσο ψάχνουμε κάτι καινούριο θα βρίσκουμε. Κι αυτό δεν έχει τέλος.
Μια σχέση όμως, δεν είναι μια συνεχής επιλογή νέων, βελτιωμένων μοντέλων ανθρώπων, αλλά μια επιλογή να επιλέγουμε κάθε μέρα τον ίδιο άνθρωπο. Και σίγουρα μέσα μας υπάρχει μια φωνούλα που μας δίνει την απάντηση, τι θέλουμε πιο πολύ να φάμε- κουρκουμπίνια ή προφιτερόλ. Αρκεί να βιαστούμε να την ακούσουμε πριν κλείσει το ζαχαροπλαστείο!