Skip to main content

Από την πρώτη στιγμή να τον πιστεύεις, λέει η Μάγια Αγγέλου. Και ποια είμαι εγώ που θα διαφωνήσω μαζί της. Βασικά κι εσείς γιατί διαφωνείτε ή πιο σωστά γιατί εθελοτυφλείτε;

Το να εθελοτυφλείς ή να πιστεύεις πως αυτός που έχεις απέναντί σου είναι κάτι άλλο από αυτό που δείχνει είναι κάτι που παίζει πολύ τελευταία. Σε τραπέζια, σε σταντ, στον δρόμο, στο μετρό. Ακούω συνέχεια αυτή την εκνευριστικά αχρείαστη φράση “μπορεί να είναι καλός μωρέ”. Ή το άλλο εξίσου αδικαιολόγητο “μπορεί να εννοούσε κάτι άλλο“.

Όχι αγάπες μου εννοεί αυτό ακριβώς που λέει.

Απλά δεν σε βολεύουν τα λόγια του γιατί σε ρίχνουν κάτω από το πολύχρωμο συννεφάκι σου. Γιατί έχεις φτιάξει μια εικόνα στο κεφάλι σου με το πως θες να είναι αυτός που γουστάρεις και η πραγματικότητα στην ακυρώνει. Γιατί ο λεγάμενος αν κάνουμε αξιολόγηση προσόντων δεν έχει approval check σε κανένα κουτάκι.

Γιατί σ’ αρέσει να φέρνεις σαπουνόπερες και Μεξικάνικα love affairs στη ζωή σου. Αντί να πιστέψεις αυτό που από την αρχή είδες. Να δεχτείς πως δεν πρόκειται για κελεπούρι, αλλά για κάποιον που θέλει να βγαίνει με ότι φοράει φούστα. Να εξαφανίζεται όταν έχει επιλογές και να σου λέει ότι του έρχεται στο κεφάλι του επειδή απλά του έδωσες το ελεύθερο.

Ξέρεις αυτό της ανοχής και της ελπίδας. Αυτό της ανοσίας στο δούλεμα και στην τοξικότητα. Αυτό που ενώ έχεις μπει σε λίστα αναμονής και υπομονής, μαζί με καμιά δεκαριά φουκαριάρες, εσύ πιστεύεις πως είσαι η μοναδική για την οποία νιώθει έτσι.

Εσύ και η Πέγκυ Καρά με ή χωρίς τις σκύλες της λύσσας. Αλλά μέχρι κι εκείνη ξύπνησε κάποια στιγμή. Δεν ξέρω πότε θα πάψουμε να πέφτουμε θύματα προσδοκιών. Πότε θα δεχτούμε κατάματα την αλήθεια ακόμα κι αν δεν μας αρέσει.

Ώρες -ώρες μου λείπουν εκείνα τα γνώριμα δαχτυλάκια της κριτικής των φίλων -για όποιον λόγο κι αν σηκώνονται. Ακόμα κι εκείνες οι σπαστικές κινήσεις όπως το να σου κρύβουν το κινητό για να μη στείλεις μήνυμα. Να σε κλειδώνουν στο σπίτι για να μην πας στο ραντεβού.

Ίσως όλα αυτά να ακούγονται παλιομοδίτικα, βαρετά και τετριμμένα όμως αν κοιτάξουμε γύρω μας και δίπλα μας συνεχίζουν να υπάρχουν. Και το κακό είναι πως τα συνηθίσαμε. Τόσο πολύ που θα μας τύχει ποτέ κανένας που θα είναι νορμάλ και θα κάνει ό,τι λέει. Ακόμα κι αν δεν θέλει σχέση, γάμο ή κάτι σταθερό. Και δεν θα ξέρουμε πως να διαχειριστούμε τόση “αντρίκια” ειλικρίνεια.

Τη συμβουλή, έλεγε ένα quote που διάβαζα χτες, τη δέχεσαι όταν ταιριάζει με αυτό που ήδη έχεις αποφασίσει να κάνεις. 

Με λίγα λόγια τζάμπα μιλάω και τζάμπα μιλάνε και όσοι βλέπουν όσα εσύ δεν θες να δεις. Ίσως το μόνο που μπορεί να σε ταρακουνήσει είναι να σκεφτείς πόση -στ’ αλήθεια – ευτυχία σου αξίζει να ζήσεις..

featured photo: ©pexels/@Misha Voguel