Η πιο εκνευριστική φράση που έχω ακούσει- και μπορεί να έχω πει κι εγώ – είναι το τραγικά γραφικό “τη ζωή σου να έκανα“. Αυτό περιλαμβάνει μια δόση ειρωνείας και πειράγματος. Και λίγο ενδόμυχα πιστεύεις πως όλοι γύρω σου είναι καλύτερα από ότι είσαι εσύ σήμερα. Είναι πιο ευτυχισμένοι από σένα.
Tην τελευταία φορά που άκουσα κάποια δίπλα μου να ξεστομίζει αυτή τη φράση έπαιξα τίμια. Τη ρώτησα στα ίσια αν έχει βάλει κάμερα σπίτι και με παρακολουθεί. Αν τέλος πάντων θέλει να της πω λεπτομέρειες από την ερωτική μου ζωή που μπορεί να της διαφεύγουν. Για να καταλάβει πως δύο καραντίνες και δύο χωρισμούς μετά, αξίζω το λιγότερο χειροκρότημα που την παλεύω. Και προφανώς δεν είναι για να με ζηλεύεις.
Για την ακρίβεια κανένας δεν είναι για να τον ζηλεύεις. Εκτός αν έχεις βαλθεί να βάλεις κάμερες στα σπίτια όλων και το παίξεις Μεγάλος Αδερφός -aka Big Brother- για να πλουτίσεις. Διαφορετικά βάζω και το χέρι μου στη φωτιά πως ο καθένας που ζηλεύεις ζει στη σχέση του κάτι που δεν θα άντεχες εσύ. Ότι κι αν είναι αυτό.
Καταλήγοντας απλά και ταπεινά πως δεν φταίει η υπερβολική ευτυχία των άλλων γύρω σου που νιώθεις έτσι.
Αλλά:
Είναι που ζεις κάποιο βαρύ breaking mad
Απο αυτές τις κρισάρες με τη μαυρίλα. Ξεκινάς το πρωί να αναμοχλεύεις το παρελθόν. Και καταλήγεις να πιστεύεις πως η πιο ευτυχισμένη σου σχέση ήταν με τον Θανασάκη στον παιδικό σταθμό. Τότε που σου πήρε παγωτό στο διάλειμμα και κάνατε το γύρο του προαυλίου.
Είναι που παντρεύεις κάποιον πρώην ή κάποια κολλητή
Και ξαφνικά ζηλεύεις το λευκό αστραφτερό φόρεμα. Ή το ‘i do” στη μέση κάποιου κεντρικού δρόμου. Το πάρτυ χαράς που ακολουθείται σε τέτοιες περιπτώσεις.
Είναι που δεν έχεις κανέναν λόγο να χαίρεσαι αυτή τη στιγμή
Και όταν τολμάς να το πεις αυτό live πέφτουν όλοι να σε φάνε και σου υπενθυμίζουν πως είσαι καλά. Πως έχεις να φας και πως με λίγα λόγια είσαι αχάριστη.
Είναι που όλα όσα περίμενες σε απογοήτευσαν
Είδες πολλές άμαξες να σπάνε στη μέση. Πρίγκιπες να κρύβονται πίσω από το direct. Γενικά όλη αυτή η παραφροσύνη σε κάνει να πιστεύεις πως όλα αυτά τα ζεις μόνο εσύ. Πως όλες εκεί έξω περνάνε καλύτερα από σένα. Και είναι ευτυχισμένοι.
Δεν θα σου πω πως ξέρω πώς θα βγεις από αυτό το down-ιασμα του ελέους. Μεταξύ μας ούτε ψυχολόγος δεν θα ήξερε να σου πει. Αυτό που στα σίγουρα ποντάρω όμως και το θεωρώ άχαστο είναι πως όλα στη ζωή είναι θέμα σωστού action plan.
Πίσω από κάθε ενέργεια στο retail πάντα σου ζητάνε να πεις το προφανές. Αυτή την ερώτηση που κόκαλα δεν έχει, αλλά κόκαλα τσακίζει. -Εσύ τι έκανες γι’ αυτό; Ή γιατί πιστεύεις πως αν το έκανες θα ωφελούσε;
Με λίγα λόγια δεν φταίνε ούτε όσοι παντρεύονται, ούτε όσοι περπατάνε με πιασμένα χέρια δίπλα σου. Δεν φταίνε οι ευτυχισμένοι -ή όσοι ας πούμε διαφημίζουν μια ευτυχία που ζηλεύεις.
Αλλά δεν φταις ούτε κι εσύ. Ίσως φταίει ο τρόπος -οι ενέργειες και το λανθασμένο πλάνο ευτυχίας σου. Αυτά που έπρεπε να κάνεις για να είσαι ευτυχισμένη. Αλλά κι αυτά που δεν έκανες κι έμειναν να σε στοιχειώνουν κάθε φορά που στραβώνει κάτι.
Η λύση -αν αυτό περιμένεις να ακούσεις- είναι να πάψεις να ασχολείσαι με ότι δεν συνέβη/δεν συμβαίνει και ότι συνέβη λάθος. Και να το πιάσεις απ’ την αρχή ή τέλος πάντων από κει που στέκεσαι τώρα που σου μιλάω. Τι θα σε έκανε χαρούμενη σήμερα; Τι είναι αυτό/ς που θέλεις να κάνεις και φοβάσαι; Απαντήστε υπεύθυνα.