Skip to main content

Όταν η Κάρι Μπράτσο διοργάνωσε το μπάτσελορ του εαυτού της έπεσαν όλα τα μάτια επάνω της. Γιορτάζω εμένα έλεγε και περίμενε διακαώς να σκάσουν τα δώρα στο μικρό νεουρκέζικο σπιτάκι της.

Η Κάρι της καρδιάς μας ήξερε καλά-αυτό που η κοινωνία και τα κολλημένα μυαλά- δυσκολεύονται να αποδεχτούν. Έχουν και οι ελεύθερες γυναίκες ψυχή και δικαιώματα. Όχι μόνο στα λόγια, αλλά και στις πράξεις. Μακριά από βλέμματα αποδοκιμασίας και αμηχανίας.

Αλλά όλα αυτά στην ουσία είναι μόνο δηλώσεις κουλτούρας και επιφάνειας. Στην πράξη πάντα οι ελεύθερες θα έρχονται δεύτερες. Και για να σε προλάβω δεν έχει να κάνει με το αν είναι μεγάλο ή μικρό το χωριό. Τα μυαλά φταίνε αγάπες μου, τα μυαλά που είναι μικρά.

Τα ζευγάρια αυτά που κυκλοφορούν με πιασμένα χέρια (κι ας παίζουν και μπουνιές όταν κλείνει η πόρτα) θα έχουν πάντα bonus plus. Θα μπορούν να αγοράσουν πιο εύκολα ένα σπίτι- γιατί άλλο ένα εισόδημα κι άλλο δύο για την τράπεζα. Ναι λες και δε μπορεί αύριο να χωρίσετε.

Θα μπορούν πιο εύκολα να νοικιάσουν ένα σπίτι. Γιατί αν είσαι μόνη η σπιτονοικοκυρά θα το σκεφτεί δις και τρις μη σου πω το ‘να σε βάλει στο σπίτι της” . Ενώ το ζευγάρι έχει άλλη αίγλη και εγγύηση (κι ας σκάνε οι καβγάδες και βάζα μέρα μεσημέρι).

Ακόμα και στις παρέες σα ζευγάρι είστε παντού ευπρόσδεκτοι. Γιατί ούσα δεσμευμένη δεν είσαι απειλή για κανέναν. Το αφήνω ασχολίαστο.

Κι ενώ μπορεί εσύ να τα έχεις βρει μια χαρά με τον εαυτό σου και με τις επιλογές σου, οι φωνές αποκατάστασής σου σε κυνηγούν παντού. Οι φίλοι -τα ζευγάρια- που το παίζουν κουλ κι άνετοι με την ανεξαρτησία σου, αναζητούν συνοδό για να μην νιώθεις μόνη όταν βγαίνετε. Στην πραγματικότητα περίεργα νιώθουν και δεν μπορούν να το διαχειριστούν.

Αν ας πούμε έβρισκες κάποιον να αναπνέει δίπλα σου- κι ας μη σε γέμιζε- πολλές πόρτες θα άνοιγαν πιο εύκολα. Αλλά γιατί να μη δεχτούμε το προφανές ελεύθερες ψυχές και γυναίκες είναι όσες δεν έρχονται ποτέ δεύτερες. Και δεν κάνουν και δεύτερες επιλογές. Επιλέγουν και αναζητούν και περιμένουν αυτό το “ένα” το σπάνιο που θα τις συγκινήσει και θα δεχτούν να κυκλοφορούν και να νιαουρίζουν στη μέση του πιο πολυσύχναστου δρόμου.

Σταματήστε να μου μιλάτε για εκμοντερνισμούς όταν στη σκέψη μιας γυναίκας που επιλέγει να κάνει παιδί μόνη της και να το μεγαλώσει μόνη της, κοιτάτε με οίκτο. Και η σκέψη είναι “αχ τι κρίμα μωρέ και είναι τόσο καλό κορίτσι”.

Δέχομαι πως οι δύο, αυτοί που έχουν αυτό που λέγεται “μαζί” έχουν πολλά προνόμια. Αλλά εγώ δεν κολλάω ούτε ζηλεύω τα σπίτια με πισίνα και τις διακοπές στο Ντουμπάι. Ούτε τα μονόπετρα και τις μεγάλες τελετές. Το προνόμιο να βρεις αυτό το “ένα” που θα σε κάνει να νιώθεις πως μόνη σου δεν αξίζει, δε θέλεις και δε μπορείς να μείνεις ούτε λεπτό μετά απ’ αυτό. Ναι, αυτό το προνόμιο το ζηλεύω γιατί κατ’ άλλα κάπου στο βάθος κι εσείς εμάς τις ελεύθερες ζηλεύετε.

Γιατί θέλει ψυχή να τολμάς να μη συμβιβάζεσαι. Δε νομίζεις;