Αναπτήρες, κρασιά, χαρτομάντιλα και η Adele πίσω να τσιρίζει. Όχι εντάξει δεν έχω χειρότερο. Να βρω κάποιον άλλον, κάποιον καλύτερο. Και που ξέρεις εσύ παιδι μου αν θέλω να βρω καλύτερο. Αν το καλύτερο για μένα τώρα που στραβώθηκα είσαι πλέον εσύ.
Αν το “θα βρεις κάποιον καλύτερο” αποτελεί την πλέον απτή απόδειξη πως ο άλλος (σε) βαρέθηκε. Απόδειξη πως πάμε για τίτλους τέλους και πως μας τέλειωσαν οι σοβαρές δικαιολογίες.
Δεν θα ήθελα να θυμηθώ ποια ήταν η τελευταία φορά που κάποιος με χώρισε με αυτήν την ευχή. Αλλά οφείλω να ομολογήσω πως αν και κάπως άγαρμπα η ευχή του έπιασε. Μπορεί να έκλαψα, να θύμωσα που κάποια δεύτερη εμφανίστηκε και με ξεμάρκαρε από το θρόνο, αλλά μόνο σε καλό μου βγήκε τελικά.
Όμως δεν παύει να ένιωσα λίγο αλά Σάρα Τζέσικα Πάρκερ χωρίς τούλινη φούστα και ποστ ιτ στο ψυγείο. Αλλά το συναίσθημα σ’ εκείνο το επεισόδιο ατόφιο που δεν ξέρεις γιατί σε χωρίζει, γιατί δεν ένιωσε. Και κυρίως γιατί εσύ πίστευες πως όλα ήταν μια χαρά.
Δεν πήγα σε κανένα κακόφημο μπαρ εκείνο το βράδυ. Ούτε με συνέλαβαν με μικροποσότητα χόρτου στο χέρι μου. Αλλά ακόμα κι αν όλα είναι τέρμα αντίθετα με την πλοκή στο επεισόδιο εγώ κάθε φορά που ακούω το “θα βρεις κάποιον καλύτερο” νιώθω τους τίτλους της σειράς να παίζουν στο κεφάλι μου.
Νιώθω πως κανείς δεν τολμάει να πει βαρέθηκα τέλος.
Και σε φορτώνει με φιλοφρονήσεις για να σου χρυσώσει το χάπι.
Νιώθω πως κι εσύ τόσους μήνες μαζί μου δεν έμαθες το βασικό μου χούι. Την ειλικρίνεια.
Και προτιμάς να φύγεις μ’ ένα ψέμα.
Νιώθω πως τελικά δεν έχει σημασία τι θα καταφέρεις να φτιάξεις με τον άλλον.
Αλλά τι θα καταφέρεις να κρατήσεις/προστατεύσεις στο ακέραιο.
Νιώθω και λίγο άδεια εκείνη τη στιγμή.
Γιατί ποιος ξέρει να μου ορίσει το καλύτερο. Το επόμενο, το προηγούμενο ή απλά αυτόν που δε θα φοβάται στα δύσκολα.
Νιώθω πως παίζω μονόπολυ.
Και μπαίνω φυλακή ή ξαναγυρίζω στην αφετηρία. Πως κάπου πιάστηκα κορόιδο και αγόρασα λάθος σπίτια, έκανα λάθος επενδύσεις και τώρα το πληρώνω.
Αλλά να σου πω και κάτι. Ανάμεσα στο “είναι όλοι ίδιοι” θα προτιμώ πάντα τη σκέψη ότι “θα βρω κάποιον καλύτερο. Ή έστω κάποιον που να φοβάται λιγότερο και να προσπαθεί περισσότερο. Κάποιον που να αξίζει να αγαπήσω άπειρα κι όσο κι να πέσω στην παγίδα της σύγκρισης να μη μοιάζει με κανέναν.*