Skip to main content

Το “μισή ντροπή δική μου μισή δική τους” γράφτηκε για όλες εμάς που φοράμε το ρουζ στα μάγουλα από γεννησιμιού μας. Για όλες εμάς που κάναμε πρόβες στον καθρέφτη για να σηκώσουμε το τηλέφωνο και να πληκτρολογήσουμε τον αριθμό.

Για όλες εκείνες τις φορές που έκλεινες τα μάτια και πατούσες off στη συσκευή γιατί φοβόσουν να διαβάσεις την απάντηση.  Για εκείνα τα βράδια που έκανες τους γύρους του τετραγώνου καθυστερώντας το τέλος που φοβόσουν να βάλεις αν ανέβαινες στο διαμέρισμα.

Όμως τελικά τι είναι κακό; Να ντρέπεσαι ή να φοβάσαι;

Δεν μπορείς να ντρέπεσαι για πολύ. Κάποια στιγμή η επιθυμία θα νικήσει τη ντροπή. Όμως ο φόβος αν τον αφήσεις θα υπάρχει για πάντα. Και πως να γλιτώσεις, να διεκδικήσεις ή να ονειρευτείς όταν φοβάσαι.

Γίνεται; Όχι δε γίνεται.

Λένε πως όποιος φοβάται πέφτει και κοιμάται. Αλλά πόσο να κοιμηθείς όταν η ζωή τρέχει. Και με τα συναισθήματα τι θα γίνει. Άραγε θα τα κοιμήσεις κι αυτά γιατί φοβάσαι;

Και αν όταν ξυπνήσεις είναι πολύ αργά;  Aν δεν υπάρχει κανείς να σε περιμένει. Τότε απλά θα έχει κερδίσει ο φόβος. Μπορεί να είναι άνιση μάχη το να παλεύεις με τις σκιές σου.

Αλλά αν πρόκειται να κερδίσεις ανθρώπους, στιγμές και συναισθήματα εύχομαι αυτή τη μάχη να τη δίνεις κάθε μέρα. Είναι γραφικό αλλά ισχύει ότι “κάθε άνθρωπος που συναντάς κάτι φοβάται, κάτι αγαπά και κάτι έχει χάσει”.

Κάθε φορά που σκέφτομαι αυτή τη φράση καταλήγω πως ίσως αυτός που φοβάται αν  αγαπούσε και δεν φοβόταν, ίσως να είχε χάσει λιγότερα. Και φυσικά θα είχε ζήσει περισσότερα.

Αν υπάρχει κάτι που μπορεί να οδηγήσει από την απόλυτη ηρεμία στη ευτυχία για τον 4ο μήνα του 2021 ας είναι να σβήσουμε από τη σκέψη μας το “φόβο”.

Τώρα θα μου πεις ποιον φόβο.

Το φόβο της απόρριψης

Καλύτερα να κοκκινίσεις, να πιεις μια Ηavana cola μονορούφι αν χρειαστεί. Αλλά πες το. Κάν’ το έστω γράψ’ το. Και ας λιποθυμήσεις μετά πιο εντυπωσιακά από τη Ζούμπι “Στο παρα-πέντε”.

Το φόβο της “άλλης”

Υπαρκτής και μη. Πάντα υπάρχει μια άλλη που φοβάσαι ότι είναι καλύτερη και κινδυνεύεις να πάρει αυτό που έχεις/θέλεις κι εσύ.

Το φόβο ότι δεν είσαι αρκετή

καλή/έξυπνη/όμορφη κλπ. και γι’ αυτό δεν έχεις ελπίδες . Άλλοτε αυτή η έλλειψη αυτοπεποίθησης είναι σκέτη κι άλλοτε σε σύγκριση με πρώην και φαντάσματα.

Το φόβο ότι δεν θα πετύχει

Ναι μωρέ δεν ταιριάζετε/δεν είναι γραφτό κλπ. Και άλλες παρανοϊκές δικαιολογίες που θέτεις στον εαυτό σου για να μην προσπαθήσεις καν.

Το φόβο του τέλους

Το τέλος παίζει το πιο σημαντικό ρόλο  στη ζωή μας. Οριοθετεί τα πράγματα που ζήσαμε και τα βάζει σε κουτάκια για να γίνουν αναμνήσεις. Τίποτα και κανείς δε χάνεται/φεύγει/τελειώνει αν έχει λόγο να μείνει.