Skip to main content

Πριν από αρκετά χρόνια, μία σαφώς νεότερη και πιο ξεκούραστη εκδοχή μου, σε μία από τις τότε φωτεινές προσπάθειες αρθρογραφίας, πραγματεύτηκε το φλέγον θέμα «πεθερά – νύφη». Θυμάμαι αμυδρά, να δίνω κουράγιο σε πεθερές και νύφες, και να συμβουλεύω τις αγαπημένες νυφούλες να είναι υπομονετικές και γεμάτες κατανόηση με τις μανούλες των αγαπημένων τους. Αρκετά χρόνια μετά, το πόσα δε μας αφορά, η λίγο πιο ώριμη και προσγειωμένη εκδοχή μου, θα άλλαζε κάπως εκείνες τις κουβέντες, μιας και η γνώση έχει επέλθει και η εμπειρία έχει συνδράμει στην ολοκλήρωση του παζλ.

Η αλήθεια είναι πως και πάλι θα συμβούλευα τις αγαπημένες νυφούλες να είναι υπομονετικές και να δείξουν κατανόηση.

Για να μη βασανίζονται, να μη χαλάνε την ηρεμία τους και να μην επιτρέπουν στην αρνητική ενέργεια να κατακλύζει τα μέσα και τα έξω τους. Αλλά πλέον θα έθετα ξεκάθαρα το θέμα των ορίων. Γιατί τα όρια φέρνουν ησυχία. Γιατί τα όρια δημιουργούν λιγότερες παρεξηγήσεις. Γιατί τα όρια καταναλώνουν λιγότερη ενέργεια. Γιατί τα όρια, ορισμένες φορές, είναι απλά τέλεια.

Γιατί το «μακριά κι αγαπημένοι», ίσως γράφτηκε για αυτή τη σχέση. Γιατί ίσως είναι η λύση που ψάχνεις. Γιατί η πεθερά δεν θα γίνει ποτέ μαμά και η νύφη ποτέ κόρη. Κι αν οι εξαιρέσεις, γιατί υπάρχουν και αυτές, δεν τους αφορούν όλα αυτά, όλοι οι υπόλοιποι καλό θα ήταν να είναι πολύ ξεκάθαροι και να θέσουν τα όριά τους σχετικά σύντομα.

Και κάπου εδώ, καλό θα ήταν να εμφανιστεί και η βοήθεια του κοινού.

Γιατί, καλέ μου, εσένα αγάπησα και ερωτεύτηκα. Και ξέρω πως εσύ από κάπου προέρχεσαι και κάποιους κουβαλάς στο ταξίδι της ζωής σου. Αλλά αν αποφάσισα να ζήσω μαζί σου, μάλλον είχα στο μυαλό μου εμένα και εσένα. Άντε και τα παιδιά μας, αν τελικά κάνουμε.

Η μαμά σου, όπως και η δική μου, μεγάλωσαν, έζησαν όπως ήθελαν, έκαναν τα παιδιά τους και τώρα καλό θα ήταν να μας αφήσουν να κάνουμε κι εμείς τις δικές μας επιλογές. Γιατί αγαπημένε μου, σε λατρεύω, και αγαπώ και τη μαμά σου, αλλά θα πρέπει να θυμάσαι πάντα, πως σε αυτή τη σχέση είμαστε εσύ και εγώ, εγώ κι εσύ. Κι αν χρειαστούμε βοήθεια, είμαστε μεγάλα παιδιά πλέον, θα τη ζητήσουμε. Αλλά, καλό θα ήταν να έχεις κατά νου πως η σιωπή μας δεν είναι πόρτα, ούτε παράθυρο για παρεμβάσεις και αφοπλιστικά «εσύ δεν ξέρεις». Κι αν δεν ξέρω θα μάθω. Όπως έμαθαν όλοι. Κι αν χρειαστώ την εμπειρία του μεγαλύτερου, θα την αναζητήσω. Κι αν θελήσω να κάνω, παρόλο αυτά, τα πράγματα αλλιώς, είναι δικαίωμά μου και, μη σου πω, και υποχρέωσή μου προς τον εαυτό μου και την αντίληψή μου. Κι εσύ θα χρειαστεί να με στηρίξεις και, κυρίως, να με προστατεύσεις. Ίσως και να γίνεις δυσάρεστος.

Γιατί τις μαμάδες μας τις αγαπώ, αλλά πιο πολύ αγαπώ εσένα κι εμένα. Και την κοινή ζωή μας. Κι αν θέλουμε να τη στηρίξουμε και να την κρατήσουμε, καλό θα ήταν οι εξωγενείς πιέσεις και παρεμβάσεις, να περιοριστούν. Κι αν δεν μπορούν να εξαλειφθούν, τότε απλά ας περάσουν χαμηλόφωνα στο παρασκήνιο και ας φροντίσουμε να μείνουνε εκεί.

featured photo: @kennethkusuma