Δεν έχει νόημα να φοβάσαι. Δεν έχει νόημα να μην αφεθείς. Οφείλουμε να ζήσουμε αυτό που μας συμβαίνει. Το οφείλουμε σε εμάς. Εγώ σε εμένα και εσύ σε εσένα. Το οφείλουμε στις πληγές μας. Στον πόνο μας. Στις ψυχές μου.
Το οφείλουμε στα μάτια μας που χρόνια είχαν συνηθίσει να πλημμυρίζουν. Το οφείλουμε και στα χείλη μας, που έμαθαν να μένουν κλειστά, μισά και λυπημένα. Το οφείλουμε και στο σώμα μας που βίωσε πόνους, μικρότερους αλλά και άλλους, αφόρητους. Αλλά το οφείλουμε και στα σκοτάδια μας που βαρέθηκαν να μας έχουν συντροφιά.
Γιατί και οι δύο γνωρίζουμε καλά τα σκοτάδια μας.
Αλλά κι εκείνη τη μοναξιά στο βλέμμα, που την ίδια στιγμή τα αποκαλύπτει και τα κρύβει όλα. Ή σχεδόν όλα. Γιατί οι πληγές δεν κρύβονται. Πληγές από το ψέμα της ζωής. Από εκείνες τις απίθανες αλλοτινές ιστορίες. Κι εκείνα τα παραμύθια που μόνο «φάγαμε» και τελικά ποτέ δεν ζήσαμε.
Έτσι, τώρα που ήρθες δεν θέλω να περιμένω πλέον τίποτα άλλο. Γιατί απλά βαρέθηκα να περιμένω. Γιατί απλά ήρθε η ώρα να ζήσω. Μαζί σου. Θέλω να χαρώ την κάθε μου στιγμή. Και θέλω να τη χαρώ μαζί σου. Θέλω να είσαι δίπλα μου. Θέλω να είμαι δίπλα σου. Θέλω μαζί να διαβούμε τους δρόμους της ζωής μας.
Θέλω να είσαι μαζί μου. Θέλω να είμαι μαζί σου. Θέλω να ξυπνάω και να είμαι μαζί σου. Κάθε μέρα. Θέλω το τραγούδι της Έλενας να γίνει η αλήθεια μου. Κι όποια ζωή κι αν έχεις διαλέξει, θέλω η αγάπη σαν αίμα να τρέξει και να είμαι το φιλί της ζωής σου. Τι λες;