Περίμενα υπομονετικά τη σειρά μου για πεντικιούρ -όσο υπομονετικά περιμένει η αρχισυντάκτρια τα κείμενα μας στο γραφείο-. Ενώ την ίδια στιγμή ένα love delivery από παστίτσιο διέκοψε τις σκέψεις μου. Το αγόρι της κοπέλας που θα με περιποιούταν της είχε φέρει φαγητό. Γενικά με τις μεγάλες δηλώσεις δεν το έχω καθόλου.
Αλλά για μένα, αυτά τα μικρά και γεμάτα φροντίδα πράγματα είναι που με κάνουν να πιστεύω στο “για πάντα”.
Όσο λοιπόν το κινητό μου είχε πάρει φωτιά από deadlines που έπρεπε να κλείσουν, εγώ όφειλα να μάθω τι κρύβεται πίσω από το παστίτσιο. Αν όντως μιλάμε για έρωτα, για μεγάλη αγάπη ή απλά για ένα ζεσταμένο φαγητό. Και όπως πολύ καλά γνωρίζεις στο κομμωτήριο και στα ινστιτούτα λέγονται οι καλύτερες heart to heart ιστορίες.
Εννοείται πως το παστίτσιο κρύβει πίσω του μια σχέση περίπου τριών χρόνων. Αλλά -γνώμη μου- δεν είναι πάντα τα χρόνια που μετράνε. Αλλά το ζουμί -η ουσία- οι πρώτες ύλες, και φυσικά το τι τελικά χτίστηκε. Η Δήμητρα και ο Πάρης ήταν απλοί γνωστοί από διαφορετικές παρέες. Λέγανε ένα γεια όταν πέφτανε μούρη με μούρη και μέχρι εκεί.
Αυτό το τίποτα που λέγαμε. Αυτό που ποτέ δε σου περνάει από το μυαλό για κάποιον, αλλά παράλληλα σκάνε χαμόγελα εκεί ψηλά. Όπως έσκασε κι ένα λάθος μήνυμα μια μέρα στο κινητό του Πάρη. Ξέρετε από εκείνα που στέλνεις και μόλις συνειδητοποιείς τι έκανες κλείνεις εισιτήρια για Νότια Κορέα -που δεν είναι και στα top rated-.
Από αυτό το τίποτα ξεκίνησε το κάτι. Αυτό το κάτι που κανείς τους δεν ήθελε να σταματήσει.
Γιατί λίγο το χιούμορ και λίγο το ότι υπήρχε μια κάποια χημεία που ιντρίγκαρε την κατάσταση. Κάπως έτσι χωρίς πολλά πολλά και με δέκα και παραπάνω άτομα (φίλους τους) να αναρωτιούνται, αυτοί οι δύο άνθρωποι είναι σήμερα μαζί. Το short story είναι πως το πρώτο μήνυμα, το λάθος, έλεγε πως “το φαγητό δεν είναι για σένα ρε. Αλλά αν θέλεις θα σου φέρω παστίτσιο.”. Και πήγαινε στην κολλητή φίλη της Δήμητρας που το επίθετό της μοιάζει με του Πάρη.
Αυτή η σχέση χρωστάει πολλά στον ιδρυτή του Facebook και στον αλγόριθμο που μας προτρέπει να στείλουμε μήνυμα με βάση τα αρχικά μας πολλές φορές. Χρωστάει πολλά επίσης στους φίλους που μας συστήνουν με κάθε τι αχρείαστο -γιατί πάντα έτσι μας φαίνεται- και δίνουμε το χέρι μας (μπουνίτσα έστω) και μετά ξεχνάμε ότι τον γνωρίσαμε.
Το “για πάντα” αυτό λοιπόν είναι η απάντηση σε όλα τα περίεργα κι απρόσμενα που μπορεί να συμβαίνουν ήδη δίπλα μας, αλλά εμείς να μην παίρνουμε χαμπάρι.
Το “για πάντα” αυτό σου λέει να είσαι αυθόρμητη και να γελάς με τα στραβά και τα λάθη σου. Αντί να σε πιάνουν τάσεις φυγής.
Το “για πάντα” αυτό σου δίνει την ελπίδα πως αυτός που ψάχνεις μπορεί να σε ψάχνει την ίδια στιγμή. Και να γίνουν όλα πιο εύκολα απ’ όσο φαντάζεσαι.
Το “για πάντα” αυτό τέλος είναι η ατάκα της μαμάς μου που λέει πως όποιος σου μαγειρεύει σε αγαπάει.
Δεν ξέρω γιατί αλλά ας αφήσουμε στην άκρη τις αχρείαστες κοτρόνες και τα επίσης αχρείαστα too much νυφικά με ουρές. Το να μου φέρνεις φαγητό στη δουλειά θα είναι το καλύτερο, το πιο αληθινό “για πάντα”. Συμφωνείς;