Skip to main content

Κάποιες φορές πρέπει να προχωρήσουμε αφήνοντας πίσω κάποιο πρόσωπο που ακόμα αγαπάμε

Σε όλες τις σχέσεις υπάρχει μία διαχωριστική γραμμή. Από τη μία πλευρά είναι όλα όσα δίνει κανείς σε αυτή. Από την άλλη πλευρά όσα εισπράττει. Σε μία ιδανική κατάσταση θα πρέπει το ζευγάρι να ισορροπεί ακριβώς στη διαχωριστική γραμμή παλαντζάροντας ελάχιστα πότε από τη μία και πότε από την άλλη πλευρά. Τι συμβαίνει ωστόσο όταν ο ένα βρίσκεται μόνιμα στα δεξιά και ο άλλος μόνιμα στα αριστερά; Πόσο ιδανική μπορεί να είναι μία σχέση στην οποία ο ένα μονάχα δίνει χωρίς ωστόσο να παίρνει κάτι σε αντάλλαγμα;

Διάβασε το άρθρο: Διαφωνία ζευγαριού. Σημάδι υγιούς ή τοξικής σχέσης; 

Σε μία περίπτωση όπως αυτή που περιγράφεται παραπάνω η σχέση μοιάζει να οδεύει προς ένα αναπόφευκτο τέλος. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Πόσο εύκολα αφήνουμε τελικά κάποιον ακόμα κι αν σε κάποιες περιπτώσεις μας έχει διαλύσει σε χίλια κομμάτια;

Πολλές είναι οι σχέσεις που ξεκινάνε με τις καλύτερες προοπτικές. Στην πορεία όμως κάθε ένας από τους δύο συντρόφους ωριμάζει με διαφορετικό τρόπο κάτι που δημιουργεί μία απόσταση μεταξύ τους. Αυτή είναι μία κατάσταση η οποία δεν είναι ξεκάθαρη για το άτομο το οποίο μένει πίσω, το οποίο συνεχίζει να δίνει προσπαθώντας να σώσει μία σχέση στην οποία ο άλλος έχει στην πραγματικότητα προχωρήσει.

Η Lisa Jones παρομοιάζει την προσπάθεια να αποδεσμευτούμε από ένα πρόσωπο το οποίο συνεχίζουμε να αγαπάμε με αγώνα. Έναν αγώνα ο οποίος είναι δύσκολος ακριβώς για αυτό ωστόσο η ανακούφιση που νοιώθουμε κερδίζοντας τον είναι ακόμα μεγαλύτερη.

Ας είμαστε ειλικρινής. Το να αρνείται κάποιος να προχωρήσει αναπολώντας τον πρώην του δεν είναι κάτι τόσο σπάνιο. Αν και μπορεί να θεωρηθεί φυσιολογικό, δεν παύει ωστόσο να μην είναι υγιές. Τόσο σε ψυχολογικό όσο και σε σωματικό επίπεδο.

Το οξύμωρο με τέτοιου είδους καταστάσεις είναι ότι ενώ αναγνωρίζουμε ότι επιδρούν πάνω μας αρνητικά μένουμε εγκλωβισμένοι σε αυτές. Μοιάζει λες και ο νόμος της αδράνειας να επιδρά πάνω μας προσπαθώντας να μας κρατήσει σε μία πρότερη συμπεριφοριστική κατάσταση.

Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;

Υπάρχουν διάφορες θεωρίες οι οποίες εξηγούν την παραπάνω συμπεριφορά. Αναμνήσεις από καταστάσεις που δεν έχουν εξιλεωθεί, φόβος για το άγνωστο που βρίσκεται μπροστά μας, συνήθειες που δεν θέλουμε να αλλάξουμε. Σύμφωνα με ανθρωπολογική έρευνα η σκέψη ενός ανθρώπου που αγαπάμε ενεργοποιεί σε κάποιες περιπτώσεις το ίδιο σημείο του εγκεφάλου που σχετίζεται με την εξάρτηση. Γεγονός που εξηγεί τη δυσκολία που συναντούν κάποιοι προκειμένου να αφήσουν πίσω τους οριστικά το παρελθόν.

Πώς λοιπόν μπορώ να αφήσω πίσω μου ένα πρόσωπο για το οποίο έχω ακόμα αισθήματα;

Στην πραγματικότητα η  αντιμετώπιση μίας κατάστασης όπως η παραπάνω δεν διαφέρει από τον τρόπο που θα έπρεπε να ακολουθήσει κανείς για να ξεφύγει από οποιαδήποτε άλλη εξάρτηση. Η Jones περιγράφει την παραπάνω διαδικασία ως εξής: «Προκειμένου να απαλλαγεί κανείς από την συνήθεια του να αγαπάει κάποιον, θα πρέπει να την αντικαταστήσει με μία άλλη συνήθεια η οποία θα του προσφέρει ευχαρίστηση με ένα πιο υγιή τρόπο».

Στην προσπάθεια αυτή πολλά είναι αυτά που μπορούν να βοηθήσουν. Η συνάντηση με ένα θεραπευτή είναι δυνατόν να βοηθήσει. Μέθοδοι που περιγράφονται σε βιβλία μπορούν να βοηθήσουν. Το να θέσεις στόχους – τόσο βραχυπρόθεσμους όσο και μακροπρόθεσμους μπορεί να βοηθήσει.

Άφησε λοιπόν το παρελθόν πίσω σου και ξεκίνα να σχεδιάζεις το μέλλον που θέλεις να ζήσεις. Βήμα, βήμα. Στόχο, στόχο. Και μην ξεχνάς ποτέ ότι « η ζωή μοιάζει με ένα ποδήλατο. Προκειμένου να διατηρήσεις την ισορροπία σου θα πρέπει να συνεχίζεις να κινείσαι» Albert Einstein.