Οι δεσμευμένες, εσείς που βρήκατε ένα χέρι να κρατάτε και να σας κρατάει. Εσείς που ξεχάσατε πως είναι στο σπίτι να σας περιμένει μόνο ο σκύλος σας και μερικά άπλυτα πιάτα κάντε skip σ αυτό το κείμενο.
Οι υπόλοιπες, το club της μοναξιάς με τη ρετσινιάς, της ανεξαρτησίας και της δυναμικότητας να πιάσει κρασί να κάτσει να τα πούμε. Να μιλήσουμε για όλες εκείνες τις στιγμές που σκάει τη νύχτα ο φόβος ότι θα μείνεις για πάντα “μόνη”.
Να πούμε για όλες τις στιγμές που ταυτίζεσαι φουλ ότι ναι υπάρχει για όλους κάτι εκεί έξω εκτός από σένα.
Για σένα υπάρχει μοναξιά που είτε συνδυάζεται με αρκετή δουλειά και μοναξιά, είτε με μασούλημα και μοναξιά. Είτε απλά όλο αυτό οδηγεί σε μια- άκρως δικαιολογημένη- συναισθηματική υπερφαγία.
Οι βολεμένοι θα σου πουν την πιο τραγική κοελιάζουσα συμβουλή: “να σκέφτεσαι θετικά αν θέλεις να συμβούν καλά πράγματα και να έρθει ο έρωτας στη ζωή σου”. Κι εσύ ονειρεύεσαι τη στιγμή που τους κλείνεις με σφουγγάρι το στόμα μαζί με χλωρίνη φυσικά.
Δεν είναι ρε ότι μιζεριάζουμε κοιτάζοντας το ταβάνι. Ούτε δεχτήκαμε αβάσταχτα πως θα είμαστε οι γεροντοκόρες του 3ου ορόφου. Απλά δεχτήκαμε πλέον πως αυτά που δεν μπορούμε να επηρεάσουμε είναι αυτά τα δεδομένα που προς το παρόν θα δεχτούμε.
Όχι δεν ξύπνησα και είπα πως θέλω να μείνω μόνη. Ίσα ίσα είπα ένα εκατομμύριο φορές στο σύμπαν να μου φέρει έναν έστω ”οράσιμο” και αρτιμελή που να θέλει μόνο εμένα. Αλλά το σύμπαν πολλά εκατομμύρια φορές μου έφερε περιπτωσάρες.
Γέλασαν όλοι εκεί ψηλά κι αντί να στείλουν τους τρελούς σε κάποια πτέρυγα αναλόγως διαταραχής τους έστειλαν στη ζωή μου. Και το χειρότερο ερωτευτήκαμε -πληγωθήκαμε -φάγαμε τα μούτρα μας. Έπειτα φάγαμε παγωτά, το ξεχάσαμε σηκωθήκαμε πήραμε φόρα τα διαλύσαμε και τα ξαναφτιάξαμε όλα απ’ την αρχή.
Αλλά φτάσαμε στο enough ιζ enoug. Στο αρκετά που λένε οι φίλοι μας οι Άγγλοι και ζούμε συνειδητά χωρίς πυροτέχνημα, χωρίς άμαξα και πρίγκιπα. Ούτε καν με ηλεκτρικό πατίνι.
Δεν είναι ντροπή να σκέφτεσαι ότι μπορεί να μείνεις μόνη-προς όλες τις κακές γλώσσες που το κατακρίνουν-. Ντροπή είναι να μην προσπαθείς να το αλλάξεις. Να μη δίνεις ευκαιρίες, να μην ρισκάρεις (έστω και με χαμηλό ποσοστό επιτυχίας).
Ντροπή είναι να φοβάσαι να νιώσεις, να μην εκφράζεσαι, να μην μοιράζεσαι και κυρίως να εθελοτυφλείς.
Για κάποιους το ταξίδι έχει δύο πιασμένα χέρια που μοιάζουν να κουμπώνουν και να μένουν άρρηκτα δεμένα μεταξύ τους. Για κάποιους άλλους έχει χαμηλές ελπίδες χωρίς προσμονή. Ελπίδες που τις έκαψαν συγκυρίες-λάθος έρωτες και γνωριμίες.
Ας με διαψεύσει η ζωή κι αν πρέπει ας φέρει όσα ο χρόνος όσα η στιγμή δεν μπορεί. Αλλά μέχρι τότε αφήστε με να δηλώνω μόνη χωρίς αυτό να σημαίνει πως είμαι μισή.*