Πες μου πως δεν είμαι η μόνη που αιώνια θα αναζητώ απάντηση σε αυτό το ερώτημα; Πες μου επίσης πως δεν είμαι η μόνη που νομίζει πως βρήκε τη δική της απάντηση;
Δεν αμφιβάλλω, η απάντηση είναι δύσκολη και ίσως αιώνια να παραμείνει στο ντουλαπάκι των ερωτήσεων που τελικά δεν απαντήθηκαν ποτέ όπως θα έπρεπε. Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή κι ας κάνουμε μαζί μια προσπάθεια να ξετυλίξουμε αυτό το κουβαράκι. Το κουβαράκι της αγάπης.
Αλήθεια, ποιος δεν θέλει να αγαπιέται;
Αντικειμενικά μιλώντας, όλοι μας αυτό αναζητάμε. Κάποιους να μας αγαπήσουν για όλα όσα είμαστε και για όλα εκείνα που προσπαθούμε στο ‘αύριο’ να γίνουμε. Από την άλλη όμως, αν με ρωτάς τι θεωρώ πιο σημαντικό, τότε άνετα μπορώ πλέον να σου απαντήσω πως το δικό μου πιο ‘σπουδαίο’ είναι να είμαι πάντα εκείνη που μπορεί να δώσει αγάπη. Τη δική της αγάπη. Αυτή που θεωρεί στην καλύτερη εκδοχή της. Στοιχηματίζω πως αντιλαμβάνεσαι σε ποια αναφέρομαι. Σε εκείνη την αγάπη που μπορεί να λάβει πολλές μορφές. Από εκείνη που δίνουμε στα συγγενικά μας πρόσωπα, μέχρι στους ανθρώπους που ερωτευόμαστε.
Αν μπορείς ν’ αγαπάς κάποιον, αυτό συνεπάγεται ότι πρώτα έχεις αγαπήσει εσένα
Αν μέσα σου αισθάνεσαι πλήρης και πραγματικά γνωρίζεις το ποιος/α είσαι, τότε δεν φοβάσαι να δώσεις ένα κομμάτι σου, γιατί όταν αγαπάς δίνεσαι κι εσύ ο ίδιος ολοκληρωτικά. Έτσι απλά, δίχως δυσκολία, δίχως φραγμούς και αμφιβολίες.
Αν έχεις γνωριστεί με τον εαυτό σου, δεν φοβάσαι να προσθέσεις μέσα σου κι άλλους ανθρώπους, κατάλαβες; Στοιχηματίζω πως ναι! Μπορεί η αγάπη που δέχεσαι να γεμίζει κάθε κύτταρο της ύπαρξής σου αλλά σίγουρα αισθάνεσαι ακόμα πιο όμορφα όταν βλέπεις ότι η αγάπη σου έχει την δύναμη να προστατεύσει, να σκορπίσει χαρά και ευτυχία και τελικά να διπλασιάσει την αγάπη που δημιούργησες εσύ ο ίδιος ή η ίδια.
Η αγάπη εμπνέει ακόμα κι αν δεν έχει ανταπόδοση
Η ευτυχία μπορεί να σου χτυπήσει την πόρτα μόλις καταφέρεις να αγαπήσεις ολοκληρωτικά και όχι ν’ αγαπηθείς μονόπλευρα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η αγάπη της μάνας, που σε αγαπάει από την πρώτη στιγμή και εξαιτίας αυτού, αισθάνεται πληρότητα πριν καν εσύ την αγαπήσεις. Κοίτα να δεις λοιπόν που εμείς οι δυο στο τέλος αυτού του κειμένου, θα συμφωνήσουμε. Για την ακρίβεια, θα βρούμε και την απάντηση στο αιώνιο αυτό ερώτημα.
Παραδέξου το, τα αμοιβαία συναισθήματα είναι τα μόνα που σε απογειώνουν
Αντιλαμβάνεσαι πως κανείς δεν αγαπάει για να αγαπηθεί, αυτή είναι μια διαδικασία που προκύπτει αυθόρμητα, μιας και όταν αγαπάς τα συναισθήματα δεν τα ελέγχεις. Ίσως να ερωτευτείς ναι, με σκοπό να σ’ ερωτευτούν περισσότερο, αλλά και ο έρωτας χρειάζεται ανταπόδοση από εκείνες που ζωντανεύουν μέσω της αλήθειας. Έλα που η αγάπη όμως δεν περιμένει επιστροφή. Ζει και χωρίς αυτή. Έτσι είναι η φύση της, δεν ζητάει ανταλλάγματα, μπορεί να ζήσει και βουβά, ακόμα και για πάντα.
To ‘πόρισμα’
Ομολογώ σε αφήνω μη έχοντας καταλήξει σε κάποιο συμπέρασμα. Δυστυχώς ναι, ούτε και σήμερα κατάφερα να βρω μια τελική απάντηση στο ερώτημα μου ή τουλάχιστον, όχι ολοκληρωμένα διατυπωμένη.
Αν με ρωτάς κατά τα άλλα, τότε κλείνοντας έχω να σου πω αυτό: Η αγάπη μπορεί να υπάρξει και χωρίς ανταπόδοση! Κι αν είσαι ικανός και θαρραλέος να αγαπήσεις, τότε στοιχηματίζω πως σίγουρα θα αγαπηθείς. Με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, κι απλά σου εύχομαι να είναι αμοιβαίο! Όποιος γνωρίζει να αγαπά, είμαι στα αλήθεια βέβαιη πως δεν θα χαθεί. Και πρώτα από όλα αναφέρομαι στον εαυτό μου. Τι λες να κάνεις λοιπόν και εσύ το ίδιο; Τα συμπεράσματα δικά σου!