Τόσο καιρό μετά, κι ακόμη έρχονται στιγμές, σαν τη σημερινή, που με κοιτάζεις λες και δεν πιστεύεις πως είμαι εδώ. Εδώ στη ζωή σου. Εδώ στο σπίτι μας. Εδώ στην αγάπη μας. Κι ας έχει έρθει ο κόσμος ανάποδα και τούμπα. Κι ας έχουν αλλάξει όλα γύρω μας. Κι ας έχουμε ζήσει τις πιο όμορφες μέρες της ζωής μας. Κι ας έχουμε φάει τα δύσκολα στα μούτρα.
Τόσο καιρό μετά, κι όμως μου εκμυστηρεύτηκες πως ακόμη υπάρχουν εκείνες οι μέρες που ξαφνικά αναρωτιέσαι πως έγινε και βρεθήκαμε εμείς οι δύο. Πώς στάθηκες τυχερός και εμφανίστηκα εκεί που δεν το περίμενες. Πώς έγινε και σμίξαμε εμείς.
Ποια καλή τύχη χάθηκε και από που, και αποφάσισε να μπλέξει τα δικά μας νήματα ζωής.
Τόσο καιρό μετά, κι ακόμη σε κοιτάζω και νιώθω την ανάσα μου να κόβεται. Και την αγωνία των πρώτων ραντεβού κάθε που σε περιμένω να γυρίσεις. Κι ας ζούμε στο ίδιο σπίτι. Κι ας σε έχω δει και στις καλές και τις ανάποδες. Κι ας είναι κάθε άγνωστο γνωστό και κάθε δύσκολο φανερό.
Τόσο καιρό μετά, κι ακόμη με κρυφοκοιτάζεις και χαμογελάς.
Ακόμη ανταλλάσσουμε ματιές σαν ερωτοχτυπημένοι έφηβοι. Ακόμη αναζητούμε το άγγιγμα και την επαφή. Ακόμη κι όταν απλά διεκπεραιώνουμε υποχρεώσεις ή σπρώχνουμε το καρότσι στο σούπερ μάρκετ. Ακόμη κι εκεί.
Τόσο καιρό μετά, κι ακόμη κλέβουμε χρόνο από τη μέρα μας για να αγκαλιαστούμε. Για να κλειστούμε στις αγκαλιές μας κι ας είναι για μια στιγμή. Ακόμη και στην πιο γεμάτη μέρα. Ακόμη και στις πιο περίεργες στιγμές. Ακόμη και αν είναι απλά για ένα λεπτό. Κι ας είμαστε κάθε βράδυ δίπλα-δίπλα. Κι ας είναι πλέον οι αγκαλιές μας πιο πολλές από τις κοινές μας μέρες σε αυτή τη ζωή.
Τόσο καιρό μετά, κι ακόμη σκέφτομαι πόσο κλισέ είναι οι σκέψεις μου. Πως σαν τη δική μας αγάπη καμιά. Πως τον δικό μας έρωτα κανένας δεν τον ξεπερνά.
Τόσο καιρό μετά, κι ακόμη το «αντικριστά» είμαστε εμείς. Και σαν εμάς κανείς. Γιατί σε αγαπώ. Πιο πολύ κανείς. Γιατί όποιος αγαπά δεν θα γίνει εμείς. Γιατί ανάμεσα σε τόσους, εμείς.