«Φεύγεις κιόλας;» με ρώτησε, λες και ήδη γνωριζόμασταν, σταματώντας με την ώρα που επέστρεφα από τις τουαλέτες στο μπαρ που καθόμουν με τις φίλες μου.
«Όχι, λες;» του απάντησα με την απαραίτητη τσαχπινιά στο ύφος μου.
«Όχι πριν σε γνωρίσω. Είμαι ο Αριστοτέλης.» Αχ! το όνομα ταίριαζε απόλυτα με την εικόνα του ή τουλάχιστον με την εικόνα που είχα πλάσει μέσα στο κεφάλι μου.
«Είμαι η Σοφία» του είπα.
«Είσαι πολύ όμορφη και δε γινόταν να μη σε σταματήσω για να σε γνωρίσω» μου είπε κρατώντας ακόμη το χέρι μου, που μου είχε πιάσει για να σταματήσει την πορεία μου στο κατάμεστο μπαρ (προ Κορονοϊού φυσικά).
«Μου επιτρέπεις να έρθω μετά στο μπαρ που κάθεσαι με τις φίλες σου να τα πούμε λιγάκι;»
«Εννοείται. Θα χαρώ.» του είπα με μία λάμψη στα μάτια μου να έχει ήδη εμφανιστεί και έφυγα για τις φίλες μου.
Φυσικά τον Αριστοτέλη τον είχα δει κι εγώ νωρίτερα και φρόντισα, μετά από παρότρυνση της φίλης μου, να περάσω από κοντά του ώστε να του δώσω τη δυνατότητα να μου μιλήσει αν ήθελε. Σχέδιο προμελετημένο θα μου πείτε. Χέρι βοηθείας θα το πω εγώ.
Και ήρθε φυσικά ο Αριστοτέλης και φαίνονταν όλα ιδανικά.
Όσο τουλάχιστον μιλούσαμε για τα ενδιαφέροντά μας και τη δουλειά μας (έτυχε να είναι και συνάδελφος). Κι αν ήμασταν ήρωες ρομαντικής ταινίας θα ήταν τόσο μαγικό, και καθόλου τυχαίο, που ο Αριστοτέλης (αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος, βεβαίως βεβαίως) συνάντησε τη Σοφία. Μέχρι που η συζήτηση στράφηκε στις δικές του σύγχρονες φιλοσοφίες. Φιλοσοφίες που με ανάγκασαν να σκέφτομαι για μία ακόμη φορά τι κελεπουράκι έχει βρεθεί στο δρόμο μου. Παρόλο αυτά, αγνόησα εσκεμμένα τα σημάδια και με ενθουσιασμό δέχτηκα την πρόταση για φαγητό την επομένη το μεσημέρι. Μου έδωσε το τηλέφωνό του, με καληνύχτισε και μου είπε πως θα περίμενε μήνυμά μου.
Και ήρθε η επόμενη μέρα και όλο χαρά, γιατί είπαμε είχα παραχώσει τα σημάδια κάτω από το χαλί, έστειλα ΤΟ μήνυμα. Μετά από τέσσερις ώρες και εφόσον πλέον είχε περάσει το μεσημέρι και εγώ είχα ήδη φάει, γιατί δε θα λιμοκτονήσουμε και για έναν Αριστοτέλη, αξιώθηκε ο σύγχρονος φιλόσοφός μου να απαντήσει και να δηλώσει πως είχε γυρίσει ξημερώματα και μόλις είχε ξυπνήσει. Και σαν καλό κορίτσι του πρότεινα, εφόσον είχε περάσει πλέον η ώρα, να πάμε για έναν καφέ. Χμ….
Και κάπου εδώ τελειώνει η ιστορία αυτού του φλερτ.
Ω ναι. Έτσι απλά και σύντομα. Τόσο σύντομα, που πλέον δεν είμαι καν σίγουρη πως υπήρξε Αριστοτέλης. Φλερτ; Μήπως δε βγήκα καν εκείνο το βράδυ; Χμ και ξανά χμ. Και κάπως έτσι μπαίνει στη ζωή μου το πρώτο μου ghosting. Εάν μπορεί να θεωρηθεί φυσικά ghosting η εξαφάνιση πριν το ραντεβού.
Για να καταλάβω δηλαδή…. δε φτάνει που είναι απαράδεκτο να εξαφανίζεσαι έτσι απλά όταν κάποιος δε σου αρέσει, μετά από ένα δύο ραντεβού, αλλά να εξαφανίζεσαι και ΠΡΙΝ; Σε ποιο φιλοσοφικό κίνημα να βασίζεται άραγε; Θα ήθελα να μάθω, αλήθεια. Και γιατί όχι; Να γίνω κι εγώ ένθερμη υποστηρικτής του φαντασματο-κινήματος. Ήδη κάνω εικόνα και τα πλακάτ. Εμπρός στην απελευθέρωση των φαντασμάτων! Εμπρός στην αγένεια και την αλλοπροσαλλοσύνη (αλήθεια, υπάρχει αυτή η λέξη;;;;)! Εμπρός στο «δεν απαντάω», «σε γράφω», «σε αγνοώ», «δε σε ξέρω», «Συγνώμη κύριε, ποιος είστε;»! Εμπρός στην κακή συμπεριφορά και τη φαντασματο-ανετίλα.
Και κάπου εδώ ας κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή για όλα τα «φαντάσματα» εκεί έξω.
Για όλους εκείνους που νομίζουν πως είναι κουλ να μην απαντάς. Πως είναι μαγκιά, ένδειξη υπεροχής, να αγνοήσεις τον άλλον.
ΌΧΙ αγαπημένα μου στοιχειά…. ΔΕΝ είναι. Εκτός κι αν σας καταδιώκουν stalkers, εγκληματίες, ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης, ο Φρέντυ Κρούγκερ, έστω οι λεύκες του, κάποιος… Αλλά, όχι, τι κρίμα, είναι απλά το κορίτσι που γνωρίσατε χθες το βράδυ σε ένα μπαρ. Damn it! (που θα έλεγε κι η αδερφή μου στο US). Σας χάλασα τη φαντασίωση ε; Λυπάμαι. Αλλά περισσότερο λυπάμαι γιατί τείνει να καθιερωθεί ως μία κοινωνικά αποδεκτή συμπεριφορά. Άνθρωποι αγενείς, που δεν έχουν το θάρρος της γνώμης τους, της αλήθειας, και πιστεύουν πως μπορούν απλά να εμφανίζονται και να εξαφανίζονται και αυτό να είναι ok. Άνθρωποι, προφανώς με διαταραχές, ναρκισσιστές, χωρίς καθόλου ενσυναίσθηση, με μία διαστροφική, ίσως, συμπεριφορά, που αντιμετωπίζουν τους άλλους ανθρώπους απλά ως αντικείμενα, που όταν κρίνονται ως μη επιθυμητά απλά απορρίπτονται. Κανένας, φίλοι μου, δεν είναι υποχρεωμένος να κάνει κάτι που δε θέλει ή να μείνει σε μία σχέση, ένα φλερτ, μία γνωριμία, αν δε θέλει. Αλλά ο στοιχειώδης σεβασμός απέναντι στην ανθρώπινη υπόσταση, προτάσσει, τουλάχιστον, να ενημερώσεις τον άλλον για το φευγιό σου.
Και για να γυρίσουμε στη φανταστική μας ιστορία, ας υποθέσουμε πως ο Αριστοτέλης, το ίδιο βράδυ μετά τη Σοφία, γνώρισε τον έρωτα της ζωής του και κεραυνοβολήθηκε. Ας υποθέσουμε πως όταν γνώριζε τη Σοφία ήταν μεθυσμένος και την άλλη μέρα το είχε ήδη μετανιώσει. Ας υποθέσουμε πως στο μεσοδιάστημα τον απήγαγαν εξωγήινοι και του έκαναν λοβοτομή. Ας δώσουμε, τελοσπάντων, μία οποιαδήποτε εξήγηση για την 180 μοίρες στροφή του. Θα του έπεφτε ο απαυτούλης του αν έστελνε ένα απλό και ξεκάθαρο μήνυμα, του τύπου «ας το αφήσουμε καλύτερα»; Ούτε χάρηκα που σε γνώρισα, ούτε σάλια (που λέει κι ένας φίλος), ούτε πολλά πολλά να αφήσει περιθώρια παρεξήγησης. Απλά και ξεκάθαρα φίλε φαντασματο-φιλόσοφε.
Αλλά από την άλλη αν είχε απαντήσει, εγώ δε θα είχα τι να γράψω σήμερα. Οπότε thanx άγνωστο φαντασματάκι μου και… ΔΕ θα τα πούμε.