Ο χρόνος είναι η πιο σχετική έννοια που δίνουμε στη διάρκεια που θέλουμε (ή θα θέλαμε)να έχουν τα πράγματα στη ζωή μας. Αλλά δυστυχώς ήρθαν και πέρασαν.
Είναι οι στιγμές που άλλοτε χαράζονται με αξέχαστες ημερομηνίες κι άλλοτε πάλι τις αντιστοιχείς με κάποιο περιστατικό. Δεν έχει σημασία ποιος φταίει, αν έχεις τύψεις, αν θα ΄ήθελες να γυρίσεις πίσω τον χρόνο. ΄Έστω αν ακόμα κι αν γύριζε ο χρόνος ξέρεις πως δε θα μπορούσες να αλλάξεις τίποτα.
Αυτό που έχει σημασία σήμερα είναι που σε τσάκισε η στιγμή. Σήμερα σε πλήγωσε η μνήμη των περαστικών. Αυτών που δεν σου είπαν καν ένα αόριστο «άστο και θα δούμε». Αλλά σου υποσχέθηκαν πως θα είναι εδώ και έφυγαν.
Με κάποιους μπορεί να μαλώσατε για θέματα μείζονος σημασίας όπως τα λάθος εισιτήρια στο σινεμά, το χαμένο πάρκινγκ στα Λαδάδικα. Όπως ακόμα χειρότερα κάποιοι μπορεί να άνοιξαν μια μέρα την πόρτα να δήλωσαν πως βγαίνουν για τσιγάρα και να μη γύρισαν ποτέ.
Μπορεί να τους έκλαψες ή και όχι. Να τους ξέχασες ή απλά να έμαθες να ζεις συμβατικά χωρίς αυτούς.
Όμως είτε το θες είτε όχι θα έρθει η στιγμή που κάτι θα σου θυμίσει έντονα το όποιο γκεστ έκαναν στη ζωή σου.
Μην περιμένεις να σου πως όλες οι ιστορίες που λήγουν άδοξα κάτι έχουν να μας πουν. Γιατί αν ίσχυε αυτό τότε οι χαμένοι έρωτες και οι φιλίες που έληξαν θα μας είχαν δώσει κάποιο πτυχίο ψυχολογίας. Μια σοφή κουκουβάγια θα είχε κατσικωθεί πάνω στους ώμους μας και θα μοίραζε τις γνώσεις και τις εμπειρίες της στους κοινούς θνητούς.
Αλλά όχι δυστυχώς δε συμβαίνει ούτε αυτό. Οι άνθρωποι είναι παραστάσεις και δυστυχώς κάποιες τελειώνουν με stand up comedy. Κάποιες γυρίζουν στο δράμα και κάποιες καταλήγεις να σκέφτεσαι πως έχουν πολλούς κύκλους. Γιατί ο σεναριογράφος δεν βαριέται έχει έμπνευση και οι πρωταγωνιστές το ζουν κανονικά.
Γι αυτό και τα νούμερα θα είναι υψηλά. Γιατί υπάρχει προσπάθεια και σχέδιο και στόχος. Ότι ακριβώς λείπει απ’ όσους πέρασαν και αποφάσισαν να φύγουν. Έστω απ’ όσους ήρθαν για να λίγο.
Λένε πως και το λίγο αν στο δώσουν οι σωστοί άνθρωποι αρκετό. Αλλά αν μπορούσες να ζήσεις με λίγο σύντροφο, για λίγο παρέα, λίγα όνειρα, τι ζωή ακριβώς θα έλεγες πως ζεις;
Και πόσο ευχαριστημένη θα ήσουν αν ότι είχες το μοιράζεσαι ή το βιώνεις με προϋποθέσεις.
Μην με ρωτάς γιατί στα λέω όλα αυτά. Φταίνε τα εισιτήρια που δεν πέταξα από την < Ευτυχία> –την τελευταία φορά που έκλαψα στο σινεμά με τα κορίτσια. Την τελευταία φορά πριν λήξει η τριάδα που θα πόνταρα τα πάντα για πάντα.
Όμως αυτή είναι η ομορφιά στις ανθρώπινες σχέσεις ποντάρεις all in και μένεις ν’ αναρωτιέσαι αν ήταν λάθος εισιτήρια, ο προορισμός ή η παρέα. Το σημαντικό κι αυτό που μένει είναι να μπορείς να σηκώνεις το βλέμμα σου όταν πέφτεις πάνω σε τέτοια αναμνηστικά στιγμών και να χαμογελάς.
Να χαμογελάς (έστω και με κόμπο στο λαιμό) και αν έχεις και ποτήρι εύκαιρο σήκωσέ το και πιες στην υγειά τους και όσων ζήσατε. Στην υγεία των όσων πέρασαν και ας μας άφησαν ερείπια φεύγοντας.
Γιατί όσες παραστάσεις και αν μας χαρίζουν οι άνθρωποι που πέρασαν (και θα περάσουν) βιαστικά από τη ζωή μας εμείς οφείλουμε σε μας αλλά και για μας να κρατάμε τις πιο φωτεινές. Να κλείνουμε τα μάτια και να χαμογελάμε για τα πάρτυ έκπληξη, το ελεύθερο κάμπινγκ που θύμιζε survivor χωρίς έπαθλο και ασυλία κλπ.
Να χαμογελάς για το όμορφο άγχος της πρώτης συνάντησης, την αμηχανία πριν το πρώτο φιλί. Και για όλο αυτό που συνεπάγεται να τα νιώθεις όλα με δύναμη και πάθος. Κι άσε την πραγματικότητα να σε προσγειώνει γιατί σου λέει έφυγε να κυνηγήσει τα όνειρά του στη Γερμανία.
Δεν τα βάζουμε με μετανάστες ονείρων καρδιά μου και γενικώς δεν τα βάζουμε με κανέναν που να θέλει να φύγει.
Να την ανοίγεις την πόρτα όπως και να ανοίγεις και την καρδιά σου. Γιατί μόνο τότε μπαίνει πραγματικά φως και φωτίζονται όλα και ας υπάρχουν και ρωγμές και ατέλειες και απώλειες*