Οι λέξεις άντρας και χωρισμός πάντα αποτυπώνονταν με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο στο μυαλό μου. Ένας άντρας μοναχικός σε ένα μπαρ, πίνοντας ουίσκι και ακούγοντας τραγούδια του πόνου και της αγάπης. Της δικής του χαμένης αγάπης. Υπομένοντας τη λύπη και τον πόνο του με στωικότητα, χωρίς υστερίες και δράματα. Αλλά αυτή είναι η δική μου εικόνα. Και προκειμένου να δω πόσο κοντά έχω πέσει στην πραγματικότητα, ρώτησα 5 άντρες να μου πουν πως πραγματικά αντιμετωπίζουν τον χωρισμό.
Σίμος
– Γενικά Σίμο μου, γενικά τον χωρισμό, είπα απαντώντας στην ερώτηση ποιον χωρισμό. Μα τη βιογραφία σου θα γράψω καλέ μου;
– Με αισιοδοξία, ξέρω εγώ;
Και τσουπ… η εικόνα του μοναχικού άντρα στην άκρη του μπαρ που πίνει ουίσκι και κλαίει εσωτερικά, άρχισε να σβήνει. Παρόλο αυτά συνέχισα να τον ακούω χωρίς μορφασμούς και σχόλια.
– Η καλύτερη λύση είναι μία άλλη σχέση, γιατί προφανώς η καλή διάθεση και ο ενθουσιασμός που βιώνεις στην αρχή της σχέσης μπορούν να καλύψουν την όποια απογοήτευση προέκυψε από την προηγούμενη.
– Αυτοκριτική; Κάνεις ή μπα;
– Η αυτοκριτική έχει νόημα αν είναι σε ζήτημα που αφορά όλο το γυναικείο φύλο και όχι το συγκεκριμένο πρόσωπο.
– Για πες…
– Όταν, μετά από έναν μεγάλο χωρισμό, με ρώτησε η αδερφή μου αν έχω κάνει την αυτοκριτική μου, της είπα προφανώς φταίω κι εγώ (πάλι καλά) αλλά από εκεί και πέρα τι νόημα έχει αν εγώ για παράδειγμα αλλάξω μία Χ συμπεριφορά που ενοχλούσε μόνο την πρώην μου; Η επόμενη πιθανόν να μην έχει πρόβλημα με αυτή τη συμπεριφορά. Άρα τι νόημα έχει; Κι αν τελοσπάντων αλλάζω τη συμπεριφορά μου μετά από κάθε χωρισμό στο τέλος θα είμαι κάποιος άλλος.
– Έτσι όπως το θέτεις τι να πω κι εγώ τώρα. Το να μη χωρίζεις, βέβαια, το έχεις σκεφτεί ως ενδεχόμενο; (έγραψα στο χαρτί που κρατούσα σημειώσεις.)
Kevin
– Έχω να γράψω ένα άρθρο για το πως αντιμετωπίζετε τον χωρισμό οι άντρες. Θες να με βοηθήσεις;
– Γράφω ήδη, μου απάντησε και το έκλεισε.
Και έγραψε…
Μετά από πολλούς χωρισμούς έχω να σου πω το εξής. Στην αρχή αντιμετώπιζα τον χωρισμό πολύ εγωιστικά. (Έλααααα. Έχω πάθει σοκ.) Και όσον αφορά τους λόγους χωρισμού αλλά και τον τρόπο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δε μου κόστιζε συναισθηματικά. Αντιθέτως, κάποιες φορές οδηγούσα την κατάσταση στο να με χωρίσουν, ώστε να αποφύγω το ενδεχόμενο μίας δυσάρεστης εξέλιξης. (Μα πόση ωριμότητα πια; Είναι κι ο καλύτερός μου φίλος. Μήπως να το ξανασκεφτώ;) Όταν άρχισα όμως να διαβάζω τους ανθρώπους και να γίνομαι πιο συγκεκριμένος στο τι ζητάω, το να φτάσω στο χωρισμό ήταν κάτι που σαν διαδικασία γινόταν πιο «σωστά» και χωρίς μεγάλες «πληγές». Πάντα όμως, ΠΑΝΤΑ, στον χωρισμό φταίνε και οι δύο. Για αυτό καλό είναι να κανείς την αυτοκριτική σου κάθε φορά που το βιώνεις ώστε να διορθώνεσαι και να προχωράς. Αλλιώς βαδίζεις σε επικίνδυνα μονοπάτια. Το να μοιράζεσαι ένα μέρος της ζωής σου με έναν άνθρωπο μπορεί να αφήσει μία βαθιά πληγή ή μία γλυκιά ανάμνηση συνδυασμένη με εμπειρικό απόσταγμα. Η επιλογή είναι δική σου. (Ευτυχώς το έσωσε.)
Γιώργος
– Κάνω μία μικρή έρευνα για το πως αντιμετωπίζουν οι άντρες τον χωρισμό. Θα μου πεις εσύ πως τον αντιμετώπιζες; Παλιά. Αν έχεις χωρίσει και ποτέ. (Τόσα πολλά χρόνια με τη γυναίκα του, δεν ήμουν σίγουρη αν έχει ζήσει ποτέ χωρισμό.)
– Όλοι έχουμε χωρίσει κάποτε. Τι θέλεις να σου πω;
Βαρύς ο φίλος μου ο Γιώργος. Δε λέει πολλά. Και υπέθεσα πως λίγα θα είναι κι αυτά που θα μου πει για τον χωρισμό που έχει βιώσει.
– Τι έκανες μετά τον χωριμό;
– Ήμουν πιο νέος φυσικά. Αρχικά βγήκα με φίλους και ήπια πολύ. Πολύ όμως. Βέβαια το έπαιζα σκληρός, τύπου αυτή χάνει, εμένα δε με νοιάζει κλπ. (Η αλήθεια είναι πως δεν το είπε έτσι ακριβώς, αλλά είπα να το γράψω κόσμια.) Προσπάθησα να την ξανακερδίσω αλλά όχι σε φάση, τι έκανα λάθος να το αλλάξω, πιο πολύ προσπαθούσα να δω τι θέλει ώστε να το παίξω. (Άντε. Δικαιολογείσαι λόγω ηλικίας και μόνο.)
Γιώργος
– Κλείστηκα στον εαυτό μου. Δεν είχα όρεξη για τίποτα. Το μόνο που έκανα ήταν να πηγαίνω στη δουλειά μου. Ξέρεις τι γίνεται; Είμαι και αρκετά εγωιστής. (Επιτέλους ένας άντρας που το παραδέχεται.) Δε δείχνω στους άλλους ότι με παίρνει από κάτω. Θα σου πω το κλισέ. Ότι μόνο ο χρόνος βοηθάει να επουλωθούν οι πληγές ενός χωρισμού. (Και θα συμφωνήσω απόλυτα.) Στενοχωριέσαι γιατί σκέφτεσαι τα θετικά σημεία και τις όμορφες αναμνήσεις, αλλά ταυτόχρονα σκέφτεσαι και όλα εκείνα τα αρνητικά. Και φυσικά πολύ μεγάλο ρόλο παίζει και η συνήθεια και το πόσο αλλάζει η ζωή σου ξαφνικά.
– Σκέψου έναν έντονο χωρισμό που έχεις ζήσει; Τι έκανες; Βγήκες; Ήπιες; Έκλαψες;
– Όχι δεν ήπια. Αλλά ναι έκλαψα. Μόνος μου. Κι ένας άλλος τρόπος αντιμετώπισης, όχι τόσο όμορφος… ξέρεις… που είσαι από εδώ και από εκεί. Ως αντίδραση στον χωρισμό. Όχι άμεσα, βέβαια.
– Μπαίνεις στη διαδικασία να δεις τα λάθη σου;
– Όταν είμαι σε εκείνη τη φάση δεν είμαι σε θέση να κάνω αυτοκριτική.
– Προσπαθείς να την κερδίσεις ξανά;
– Ναι, έχει τύχει κι αυτό. Έχω ρίξει τα μούτρα μου.
Δημήτρης
Μικρότερος μετά από έναν χωρισμό έβγαινα με φίλους, διασκέδαζα, απολάμβανα την εργένικη ζωή. Νομίζω σε εκείνη την ηλικία οι παρέες επηρεάζουν αρκετά τη λήψη αποφάσεων ή τη διαχείριση καταστάσεων. Είτε ο άντρας είναι «κηνυγός» και ΠΡΕΠΕΙ να παίζει με πολλές ή η αντροπαρέα είναι μία σωτήρια λέμβος όπου μπορείς και «στρουθοκαμηλίζεις». Πιο μετά, όταν χάσεις κάτι που εκτιμάς ή πληγωθείς/προδοθείς, αρχίζει η αυτοκριτική, φεύγουν οι εγωισμοί και αναγνωρίζεις και τα δικά σου σφάλματα. Γενικά, οι περισσότεροι νέοι άντρες νομίζω προσπαθούν να ισορροπήσουν μεταξύ της αναγνώρισης/διαχείρισης των συναισθημάτων τους και των διάφορων νορμών που «πρέπει» να ακολουθούν.
Ουδέν σχόλιο.