Είναι λογικό, πως όσο περνούν τα χρόνια και όσο βουτάς πιο βαθιά στα νερά της συμβατικής ζωής που η κοινωνία επιβάλλει, ο χαρακτήρας σου δεν είναι ίδιος με εκείνον στα 17 ή 18 σου.
Χάνεις την ατίθαση πλευρά σου και για οποιαδήποτε κίνηση σου, υπάρχει πάντα κρυμμένη κάπου η δεύτερη σκέψη και όχι άδικα, αφού πλέον η ζωή δεν είναι ο μικρόκοσμος της εφηβείας και οι υποχρεώσεις σου είναι σαφώς αυξημένες.
Αν γυρίσεις όμως για λίγο τον χρόνο πίσω, θα θυμηθείς πως η ηλικία αυτή σε έχει καθορίσει. Και μαζί της πόσο σε σημάδεψαν οι έρωτες που τη συνόδευσαν.
Θυμάμαι το πρώτο μου τσιγάρο, το πρώτο «κανονικό» φιλί, την πρώτη φορά που έκανα σεξ. Αλλά οι εφηβικοί έρωτες σίγουρα δεν είναι μόνο αυτό.
Προσπαθώντας να ξεθάψεις από μέσα σου όλες αυτές τις μνήμες, είναι σίγουρο πως θα ανακαλύψεις δεκάδες πράγματα για τον εαυτό σου, που και εσύ αγνοείς.
Προσωπικά η δική μου εφηβεία δεν ήταν και ό,τι καλύτερο. Δεκάδες καυγάδες με τους γονείς, μια τρελή αγάπη για το θέατρο και μια ακόμη πιο τρελή άρνηση να συμβιβαστώ με οτιδήποτε πέραν αυτού – πράγμα βέβαια που έκανα με μεγάλη ευκολία αργότερα- μια τριετία λυκείου, που όσο τη σκέφτομαι, δεν θα άλλαζα ούτε λεπτό.
Ένας μεγάλος έρωτας που κράτησε και τα τρία αυτά χρόνια, χωρίς όμως ποτέ να αποτελούμε αυτό που λέμε συμβατικό ζευγάρι ή σχέση.
Και τελείωσε χωρίς ποτέ να καταλάβουμε γιατί και χωρίς ποτέ να έχουμε ανταλλάξει από τότε έστω ένα «γεια».
Και τώρα, τόσα χρόνια μετά, καταλαβαίνω πως πολλά από όσα είμαι σήμερα, τα οφείλω σε εκείνον τον έρωτα. Τον έρωτα που δεν χρειαζόταν κυριλέ εστιατόρια και διακοπές στη Μύκονο, αλλά άνθησε σε πάρκα με κιθάρες και σε camping στα Μάταλα και στη Γαύδο. Σε εκείνον τον έρωτα που δεν με έκανε λεπτό να σκεφτώ, αν θα πρέπει να καλύψω τα σπυράκια μου με concealer και με έκανε να λατρέψω τα ποδήλατα.
Τις τελευταίες μέρες, σκέφτομαι αρκετά έντονα όλους αυτούς τους συμβιβασμούς που έχω κάνει για να συνυπάρξω με έναν άνθρωπο, ξέρεις αυτούς που μοιάζουν σίγουρα με τους δικούς σου. Πόσες φορές έχεις σκεφτεί πως πρέπει να ντυθείς πιο θηλυκά, αλλά εσύ εκείνη τη στιγμή λατρεύεις το φαρδύ σου jeans και το λευκό t-shirt. Πόσες φορές βαριέσαι την παρέα με τους φίλους του και τις κοπέλες τους, που το μόνο θέμα ασχολίας κινείται κάπου ανάμεσα σε βλεφαρίδες και αποτρίχωση μπικίνι;
Στη ζωή καλώς ή κακώς οι συμβιβασμοί είναι αναγκαίοι, στον έρωτα όμως είναι απαγορευτικοί. Όσο έχεις την ευκαιρία να ζήσεις έτσι, απλά αξιοποίησε την.
Ένα τριήμερο, μόνο με φόρμες, φαράγγια, ηλιοβασίλεμα σε παραλία, πολύ σεξ, λίγο αλκοόλ που έκλεισε στο πάρκο που έζησα τα εφηβικά μου χρόνια, με έκανε να καταλάβω τι ακριβώς χρειάζομαι αυτήν τη στιγμή από τη ζωή μου. ΚΑΙ ΝΑΙ χρειάζομαι όλα αυτά που η εφηβεία μου, μου είχε δώσει.
Ερωτευμένη ακραία πολύ, με ένα τυπάκι που θα λέγαμε πως αποτελούσε τον ορισμό του εναλλακτικού γκόμενου, στα 17 μου λάτρεψα τη διαδικασία του να φτιάχνεις μόνος σου το ποδήλατο σου, αγοράζαμε έναν παλιό σκελετό (συνήθως κάποια αντίκα) κλεινόμασταν για ώρες στο υπόγειο με μουσική, τον βάφαμε και προσαρμόζαμε επάνω όλα τα κομμάτια, όπως όμως εμείς θέλαμε.
Στην ίδια ηλικία πήγα για πρώτη φορά camping, το συναίσθημα του να ξυπνάς και να κοιμάσαι βλέποντας την Ανατολή και Δύση του ήλιου και παράλληλα η θάλασσα να είναι κυριολεκτικά στα πόδια σου, δεν συγκρίνεται με κανένα ακριβό ξενοδοχείο. Άκουσα πρώτη φορά Μπαλάφα, Σιδηρόπουλο και Τρύπες και μέθυσα σε όποια συναυλία μπορείς να φανταστείς, πέρασα όλα μου τα Σαββατοκύριακα σε μικρά καφέ διαβάζοντας ποίηση και θεατρικά κείμενα.
Ένα τριήμερο λοιπόν, ήρθε να μου θυμίσει γιατί λάτρεψα τον Καββαδία και γιατί ανατρίχιασα όταν μετά από χρόνια στο ίδιο πάρκο, άκουσα ξανά «Το μαχαίρι» με συνοδεία κιθάρας και μπύρας.
Σχεδόν μια δεκαετία μετά και τώρα μπορώ να αντιληφθώ γιατί αυτοί οι έρωτες είναι τόσο μα τόσο σημαντικού για τον ψυχισμό σου και γιατί πρέπει να τους κρατάς ζωντανούς.
Σου φαίνεται τετμημένο και ίσως λιγάκι γλυκανάλατο, αλλά δοκίμασε να το βιώσεις ξανά, μόνο τότε θα καταλάβεις γιατί το χρειάζεσαι τόσο.
Εγώ πάντως μετά από εκείνο το τριήμερο, φοράω συχνότερα το φαρδύ μου jeans – μαζι με το κατακόκκινο κραγιόν που μου υπενθυμίζει ποια είμαι- ακούω στη διαπασών «Το μαχαίρι», ξυπνάω με το «Ανοιξιάτικη Μέρα», ακόμα και όταν βρέχει, αποφάσισα να παραγγείλω έναν σκελετό ποδηλάτου –που μάλλον θα βάψω κίτρινο- και οργανώνω ένα roadtrip με βανάκι και ατελείωτες μέρες κάτω από τον ήλιο και δίπλα στο κύμα.
Για όλες λοιπόν τις Αλίκες και τους αλήτες που ζουν ακόμα στη Χώρα τον Θαυμάτων, θα πω μόνο πως ήρθε η ώρα για έναν έρωτα χωρίς προϋποθέσεις, χωρίς αύριο και βαρύτητα στο μέλλον.
Έναν έρωτα που θα μυρίζει αλκοόλ, θαλασσινό αλάτι, πολύ πάθος και μόνο σήμερα, χωρίς αύριο ή μετά. Έναν έρωτα που θα θυμίζει εφηβεία.
featured photo: @cesars_92