Skip to main content

Πρόσφατα κάναμε ένα κορωνο-μίτινγκ εδώ στο site και μιλούσαμε για σχέσεις. Γι’ αυτά που ζούμε και γι’ αυτά που γράφουμε. Για τις λάθος σχέσεις, τις μυστήριες, τις πιο ελεύθερες. Εκείνες που ξέρεις πως δεν θα δώσουν τίποτα, αλλά αν μπλέξεις θα σου πάρουν τα πάντα.

Και φυσικά σε ποιον άλλον θα έπεφτε ο κλήρος να μιλήσει για τις λάθος σχέσεις. Σε μένα. Θα μπορούσε να είναι μια σελίδα από το ημερολόγιό μου.

Για να είμαστε πιο ακριβείς εγώ σήμερα πρέπει να μιλήσω για τους λάθος λόγους που επέλεξα τις λάθος σχέσεις. Με λίγα λόγια για όλες τις φορές που πίστεψα πως τα έκανα όλα σωστά ή που ήθελα να πιστέψω πως θα γίνουν. Αλλά οι  πιθανότητες ήταν λίγο λιγότερες από το να πέσω από Λευκό πύργο και να σταθώ όρθια χωρίς γρατζουνιά.

Όσες φορές βιάστηκα να κάνω σχέση ήταν γιατί ήθελα κάπου να ανήκω

Κι ας μην ήξερα αν το μέρος που διάλεξα ή το χέρι που πιάνω ήταν ακριβώς αυτό που ήθελα. Αυτό που μου ταίριαζε. Είναι σα να πιέζεις να κλείσεις ένα παζλ με ένα κομμάτι που δεν εφάπτεται απόλυτα από καμία πλευρά.

Έτσι ήταν η σχέση μου με το Κωστάκη. Εκείνος φουλ ρομαντικός, εκδηλωτικός, το ζούσε φουλ, αλλά μόνος του. Εγώ απολάμβανα το γεγονός ότι δεν έμενα μόνη μου τα Σάββατα και εκείνα τα Κυριακάτικα μεσημέρια που αν χειμωνιάσει κι είσαι single νιώθεις πως είσαι η γεροντοκόρη από το Δώμα. Αισθάνεσαι πως σε δείχνουν με το δάχτυλο σαν κάποια επάρατη νόσο σε ακολουθεί.

Άλλες φορές πάλι αποφάσισα να κάνω σχέση γιατί με έπεισαν οι φίλες μου

Μια χαρά παιδί είναι. Σιγά τώρα μωρέ που έχει κόλλημα με το τρέξιμο. Θα του τα αλλάξεις αυτά εσύ άμα θες. Και κάπως έτσι έμπλεκα σε σχέσεις σαν ώριμο πρόβατο που το πάνε στη σφαγή. Και οκ το παιδί μια χαρά ήταν  όντως, αλλά όχι για εμένα που οι γνώσεις μου στο τρέξιμο σταματούν στο sprint που κάνω στο φούρνο για να προλάβω την τελευταία ζεστή κασερόπιτα.

Υπήρξαν και φορές που μπήκα στη λάθος σχέση ενώ ήξερα πως δεν  θα ήταν ποτέ κανονική σχέση

Από αυτές για τις οποίες δε  μιλάς, δεν αφηγείσαι, δεν περιγράφεις και πάνω απ’ όλα δε ζεις. Ήταν σχέσεις που το παρελθόν τους μου χαλούσε το παρόν. Αλλά εγώ εκεί πιστή στην επιλογή μου. Και έτοιμη να φάω πρώτα τα μούτρα μου- γιατί μετά θα ξεχνούσα να φάω για κάνα τρίμηνο μέχρι να το ξεχάσω όλο αυτό.

Το χειρότερο ήταν όταν έκανα σχέση για ξεχάσω τον προηγούμενο

Αλλά κάθε μέρα σύγκρινα από τη χροιά της φωνής του μέχρι το πως πιάνει το τσιγάρο με τον μακαρίτη. Και το ακόμα χειρότερο ήταν πως σε όλα ο τρισκατάρατος είχε πρωτιά. Γιατί αν δεν αναρρώσεις μόνη σου από το ηλεκτροσόκ του heartbreak καμία επόμενη σχέση δε θα βοηθήσει. Ακόμα κι αν αυτός είναι κλώνος του Νοαh Cantineo (αλήθεια τι να κάνει άραγε αυτό το παιδί;)

Την περσινή Πρωτοχρονιά ωστόσο έκανα κάτι που είχα να κάνω καιρό. Αποφάσισα να μείνω μόνη. Χωρίς περιττά αδιάφορα φλερτ, μακριά από αδιέξοδες σχέσεις και τύπους που δεν έχουν τίποτα από αυτά που θα μ’ έκαναν πραγματικά ευτυχισμένη.

Και τότε κατάλαβα πως οι σχέσεις οι αληθινές, αυτές οι γεμάτες γκλίτερ και χαμόγελα της crest – έρχονται τη στιγμή που σταματάς τις εκπτώσεις και το ψάξιμο.

Ακριβώς σαν το χαμένο κομμάτι από το παζλ που κρύφτηκε κάτω από τον καναπέ. Όσο εσύ ψάχνεις με μανία ή πιέζεις ένα παρόμοιο που του μοιάζει τόσο θα χαλάς την εικόνα. Μέχρι να εμφανιστεί το σωστό, το χαμένο και να δέσει  με τα υπόλοιπα για να επέλθει ισορροπία.

Αυτήν την ισορροπία να ψάχνεις πάντα μέσα σου και έξω σου.

featured photo: @nina_p_v