Εννοείται πως υπάρχει η μαγεία. Είναι το λεγόμενο «πάρε τα μάτια μου και δες». Αλλά αυτό δεν το καταλαβαίνεις ποτέ όσο ρέει άφθονη η χρυσόσκονη η χοντρή κι έχεις αγκυροβολήσει σε κάποιο ροζ συννεφάκι. Τότε μιλάς για νουβέλες και σβήνεις από το χάρτη κάθε δυνατή σχεσιακή περιγραφή της αχρείαστης –ντροπή- Σάρα Τζέσικα Πάρκερ στη μικρή οθόνη.
Γιατί νομίζουμε πως όταν γνωρίζουμε αυτόν που δικαίως ή αδίκως τον αποκαλούμε μοναδικό είναι όντως μια μαγική στιγμή. Είναι όντως; Η μήπως η μαγεία της αρχής και της συνέχειας είναι η ενέργεια που δίνουμε στα πράγματα και στους ανθρώπους ειδικότερα;
Σκέφτομαι τις 1000 φορές που περιέγραφα στα κορίτσια τη γνωριμία μου με τον τελευταίο φανταστικό ερωτοχτύπημα.
Πόσο χαριτωμένα θεώρησα ότι προσγειώθηκε ένα κοκτέιλ στο λευκό μου πουκάμισο και παραλίγο να στείλω τη σερβιτόρα με μώλωπες στο νοσοκομείο. Αλλά μετά εμφανίστηκε αυτός και άρχισε εκείνο το χαριτωμένο αλληθώρισμα. Και τελικά καλό κορίτσι εκείνη η σερβιτόρα της αφήσαμε και 10 ευρώ tips.
Αυτή η χαριτωμένα ενοχλητική τσιχλόφουσκα κράτησε περίπου 1.5 χρόνο. Αρκετά μεγάλο διάστημα για να ψάχνουν κέντρο αποτοξίνωσης ουσιών για να με στείλουν εσώκλειστη. Δεν κατάλαβα ποτέ πως ξύπνησα μια μέρα και στη θέση των: το ζουζούνι, ο «καλός μου» και όλα τα inside υποκοριστικά, μπήκε το ζωικό βασίλειο.
Αλλά έτσι δεn γίνεται πάντα; Κοιμάσαι με 40 βαθμούς και ξυπνάς με βροχή και χαλάζι. Κοιμάστε αγκαλιά το βράδυ και το πρωί αναρωτιέσαι τι κάνεις δίπλα του. Από πού κλείνει όλη αυτή η παράνοια; Και τι μπορώ να κάνω για να παρατείνω τη μαγεία;
Εγώ θέλω 12 μήνες καλοκαίρι και να γουστάρω να πιάνω κάθε μέρα το ίδιο χέρι. Όχι γιατί είναι διαθέσιμο, αλλά γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Μη μου πεις να τα πω στον ψυχολόγο μου γιατί το έκανα ήδη.
-Κέλλυ μ’ ακούς;;
ΟVER. Λαμβάνω σήμα και ταυτίζομαι.
Με την Ιωάννα το δηλώσαμε ανοιχτά: Θα συνεχίσουμε να ψάχνουμε τη μαγεία μέχρι να κουραστούμε. Άραγε θα κουραστούμε ποτέ; Και ο έρωτας; Αντέχει; Το ζήτημα είναι να διαρκέσει. Για όλες εκείνες τις φορές που του γυρίσαμε την πλάτη. Όσοι και όσες ταυτίζεστε μαζί μας, παρακαλούμε απολαύστε αναπαυτικά. Υπό έναν όρο: Όλοι για έναν και ένας για όλους μας! Aλλιώς καμία μαγεία δεν θα παραμείνει στη ζωή μας δια μαγείας.
Γιατί ας το παραδεχτούμε, διψάμε για «μαγεία» και αυτό αν θες είναι συνώνυμο της αγάπης. Πάμε όμως στο δικό μου προσωπικό ζητούμενο, αφού το καλοκαίρι έφτασε και δεν φοβάμαι να πάω κόντρα σε καμία αμήχανη μετα-πανδημική ρουτίνα. Εσύ; Φοβάσαι;
Η δική μου ας υποθέσουμε πως ξε-ρουτίνιασε πολύ πρόσφατα. Για την ακρίβεια χθες, όντας στο πλοίο για τον Αργοσαρωνικό. Στο σύντομο αυτό ταξίδι, δεν δίστασα να βυθιστώ σε μερικούς αναστεναγμούς ανακούφισης. Γιατί παρά την ιδρωμένη μου μάσκα και την υπέρμετρη ζέστη, η υψηλή θερμοκρασία και τα καλά κρυμμένα πρόσωπα, επανέφεραν στη σκέψη μου την έννοια της «μαγείας».
Οι μισοί στο πλοίο απλά καθήμενοι, σχεδόν αόρατοι. Τα παιδιά, παιδιά με όλη τη σημασία της λέξης. Και οι ερωτευμένοι; Κρυμμένοι πίσω από τη λαχτάρα τους. Προσπάθησα να παρατηρήσω πολλά μάτια. Κάποια μου μίλησαν, κάποια με κοίταξαν περιφρονητικά και δύο συγκεκριμένα μάτια με διάβασαν για εκατομμυριοστή φορά. Σε αυτά τα μάτια ξανά προσδιόρισα την έννοια της «μαγείας», όπως και κάθε φορά.
Η θάλασσα βρίσκεται μέσα μας σκέφτηκα, τι να το κάνω το τοπίο; Και ο βυθός της μοιάζει πολύ σε αυτά τα δύο μάτια. Εκείνου που αγαπώ, και όλων εκείνων που κάποτε αγάπησα. Γιατί έτσι είναι ο έρωτας, αν τον αναζητάς αδιάκοπα μέσα σου, συνεχίζει να υπάρχει. Μαζί και η μαγεία του. Ύστερα ακούστηκε ανακοίνωση στο μεγάφωνο πως φτάσαμε στον προορισμό μας. Άραγε φτάσαμε; Άραγε αυτό το μεγάφωνο μπορώ να το χρησιμοποιήσω και εγώ; Θα ήθελα πολύ να βγω στα ανοιχτά και να πω: Παρακαλείστε όσοι φοβάστε την «μαγεία» να κατέβετε, εμποδίζετε το τοπίο μας!
Αχ και να ήξεραν Ιωάννα. Αχ και να ήξεραν πόσοι άγνωστοι μου θύμισαν εκείνον. Αχ και να μπορούσα να πω σ’ αγαπώ σε όσους αγάπησα σαν να ήταν η πρώτη μας φορά. Κι όμως πάντα θα υπάρχει μια πρώτη φορά που πολύ σύντομα δεν θα υπάρχει άλλη σαν και αυτή. Έτσι, το είπα στον εαυτό μου. Το πολυπόθητο σ’ αγαπώ. Το αποτέλεσμα; «Μαγεία». Γιατί να σας πούμε κάτι; Η μαγεία δεν είναι τίποτα παραπάνω από στιγμές μέσα στο χρόνο. Αρκεί αυτές οι στιγμές να κρύβουν την αλήθεια μας.
Λοιπόν τι λέτε; Κάνουμε ένα βήμα πίσω μήπως και καταφέρουμε μεσοπέλαγα να βάλουμε και άλλους στο χορό μας; Θα σταματήσουμε να προτρέχουμε; Θα αφήσουμε τη ζωή μας απλά να κυλήσει; Γιατί αν όχι εμείς, τότε ποιοι ρε παιδιά;
Τo καλοκαίρι έφτασε και δεν σκοπεύει να φύγει. Και όταν θα έρθει το φθινόπωρο, πάλι εδώ θα μένει, με κάθε τρόπο. Αιώνια στη ψυχή μας. Γιατί η λιακάδα είναι επιλογή ακόμα κι αν ζούμε στη πιο βροχερή πόλη της χώρας!
Σε ευχαριστούμε που ήσουν εδώ.
Εμείς, οι μαγεμένες.