Ναι, υπάρχουν και χωρισμοί που έγιναν από λάθος. Κάποια “τέλος” που ειπώθηκαν ενώ δεν ήθελες να τα πεις και τώρα δεν ξέρεις πως να τα μαζέψεις. Υπάρχουν σχέσεις που έληξαν άδοξα και που μετάνιωσες που δεν έκανες κάτι για να τις σώσεις και χώρισες. Ή ακόμα χειρότερα που και να ήθελες να τις σώσεις δεν γινόταν.
Αυτές οι φορές είναι οι εξής:
Χώρισες πάνω σε καβγά.
Δεν έχει σημασία ποιος έφταιγε ή αν ήταν σημαντικός ο καβγάς. Αυτό που έχει σημασία είναι πως είπες “τέλος”. Πως τα βρόντηξες κι έφυγες. Και πως μετά δεν γινόταν να το μαζέψεις όλο αυτό.
Χώρισες γιατί τον κατηγόρησες άδικα.
Και να που ξαφνικά ξεπροβάλλει ο Σέρλοκ Χολμς από μέσα σου. Αυτές οι τραγικές στιγμές που φοβάσαι και τη σκιά σου. Το αποτέλεσμα πάντα ίδιο και γνωστό. Φοβήθηκες, δεν τόλμησες να εμπιστευτείς και αποφάσισες να φύγεις με μεγάλη ευκολία.
Χώρισες γιατί δεν μπόρεσες να συγχωρέσεις.
Δεν ήταν και τόσο σημαντικό που ξέχασε την επέτειο ή τα γενέθλιά σου. Αλλά πάνω στα νεύρα και στον εγωισμό σου ήσουν κάθετη και δεν δέχτηκες καμία δικαιολογία. Και κάπως έτσι μένεις να νοσταλγείς και να σκέφτεσαι τι θα γινόταν αν δεχόσουν τη συγνώμη του.
Χώρισες γιατί δεν έβαλες σωστές προτεραιότητες.
Ότι και να σημαίνει αυτό. Έκανες πίσω σε ένα διήμερο μαζί του για να φύγεις Βόλο με τις φίλες σου. Έβγαινες κάθε βράδυ και τον βλεπόσασταν δύο φορές την εβδομάδα. Δεν έχει σημασία τι απ’ τα παραπάνω συνέβη αλλά ότι συνέβη. Και δεν μπόρεσες να το διαχειριστείς σωστά ή και καθόλου.
Χώρισες γιατί άκουσες λόγια τρίτων.
Όχι. Από εμένα είναι όχι. Κοντεύουμε να φτιάξουμε ζωή στο διάστημα και ασχολούμαστε με το τι λέει ο κόσμος και όχι με το τι λένε οι άνθρωποί μας. Δεν ξέρω από που κλείνει αυτή η διαταραχούλα να πάω να πατήσω το κουμπί. Αλλά αν υπάρχει κάτι που σίγουρα ξέρω είναι πως πριν βγάλεις κάποιο συμπέρασμα οφείλεις ν’ ακούσεις με τα αυτιά σου και να δεις με τα μάτια σου. Όλα τα άλλα είναι να ‘χαμε να λέγαμε (ή και να κλαίγαμε αναλόγως των επιπτώσεων).