Ερωτευόμαστε και αγαπάμε. Σπάμε τα μούτρα μας. Κλαίμε στα πατώματα, πίνουμε σα να μην υπάρχει αύριο και καπνίζουμε το ένα πακέτο μετά το άλλο, θρηνώντας έναν χωρισμό ή το ότι δεν θέλησε καν να δοκιμάσει μια σχέση μαζί μας, αυτός που λατρεύουμε.
Χορτάσαμε πίκρες κι άδοξους έρωτες.
Και γνωρίζουμε εκείνο το καλό παιδί που κάθε μαμά εύχεται να είχε γαμπρό και κάθε γιαγιά, εγγονό.
Δεν έχει ομορφιά που σου κόβει την ανάσα, αλλά τα όμορφα χαρακτηριστικά του σου τραβούν την προσοχή. Είναι ευγενικός, γλυκομίλητος, ήρεμος. Δεν σε αφήνει να κοιμηθείς χωρίς καληνύχτα και κάθε πρωί όταν ξυπνάς, βρίσκεις στο κινητό την καλημέρα του.
Σε σκέφτεται και σε νοιάζεται. Θέλει να μαθαίνει τα νέα σου, πώς ήταν η μέρα σου, αν έφαγες, αν πονάς, αν χρειάζεσαι να σου φέρει κάτι. Κανονίζει εγκαίρως τα ραντεβού σας, σε αγκαλιάζει δημόσια, σου κρατά το χέρι.
Σε κερδίζει κάθε μέρα λίγο λίγο με τις πράξεις του κι επιτέλους νιώθεις τυχερή που βρήκες έναν άντρα ώριμο που να σου φέρεται όπως πρέπει να φέρονται σε κάθε γυναίκα- με σεβασμό κι αγάπη.
Οι φίλοι σου τον αγαπούν, οι γονείς σου τον λατρεύουν
Οι μέρες και οι μήνες κυλούν αβίαστα μαζί του. Έχετε και τα καυγαδάκια σας, αλλά δεν υπάρχει το δράμα, που είχες συνηθίσει τόσα χρόνια. Και η ζωή κυλά ήρεμα.
Μέχρι που αρχίζεις να βαριέσαι τα έθνικ εστιατόρια που σε πηγαίνει, τις Κυριακές που είναι αφιερωμένες στα αθλητικά, την ενασχόλησή του με την κιθάρα για άπειρες ώρες, τις μικροαστικές αντιλήψεις του που έρχονται σε σύγκρουση με τις δικές σου.
Ο ίδιος θεωρεί το γυμναστήριο πολυτέλεια και χάσιμο χρόνου ενώ εσύ ξημεροβραδιάζεσαι εκεί. Δεν του αρέσει που διαβάζεις συνέχεια για την δουλειά και που κάθε βράδυ θες να δεις μια ταινία για να χαλαρώσεις και βαριέσαι να μαγειρέψεις. Όταν γίνεται κουβέντα για πολιτική διαφωνείτε κάθετα κι όταν η κουβέντα πηγαίνει στον γάμο, αυτός σου δείχνει ξεκάθαρα πως προτιμά φουλ παραδοσιακό στο χωριό με δύο χιλιάδες καλεσμένους στην εκκλησιά ενώ εσύ πολιτικό με δέκα άτομα μαζί με εσάς.
Διαφωνείτε ως προς τον τρόπο ζωής, την διαχείριση των οικονομικών αλλά και την κοσμοθεωρία. Με λίγα λόγια, δεν συμφωνείτε σχεδόν σε τίποτα, κάτι που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον χωρισμό.
Δηλαδή εσύ θες να χωρίσεις
Αυτός όχι. Το σκέφτεσαι και το ξανασκέφτεσαι. Μπορεί να μην ταιριάζετε τελικά και πολύ, αλλά είναι καλό παιδί. Σε νοιάζεται, σε σκέφτεται, τρέχει για κάθε επιθυμία σου πριν καν το ζητήσεις. Ποτέ άλλοτε δεν ήσουν τόσο ήρεμη και τόσο σίγουρη για τον άνθρωπο δίπλα σου που όμως δεν είναι ο άνθρωπός σου. Δεν ταιριάζετε.
Νιώθεις ένα σφίξιμο στο στομάχι όταν αναρωτιέσαι αν μπορείς να περάσεις την υπόλοιπη ζωή σου μαζί του. Δεν έχετε κοινά ενδιαφέροντα και διαφωνείτε από τα πιο απλά ( αν τα γεμιστά τρώγονται με κιμά ή ορφανά) μέχρι τα πιο σοβαρά (πόσα παιδιά θέλετε και πώς θα μεγαλώσουν).
Κι αφού το στριφογυρνάς στο μυαλό σου κάμποσες νύχτες, παίρνεις την απόφαση να αφήσεις πίσω σου αυτήν την σχέση και να προχωρήσεις μπροστά για να βρεις αυτό που σου ταιριάζει. Αμφιταλαντεύεσαι πολύ- δεν βρίσκεις καλά παιδιά κάθε μέρα. Όμως, τι νόημα θα έχει αν δεν βρίσκετε κοινό τόπο; Αν δεν κάνετε πράγματα μαζί, αν δεν διασκεδάζετε μαζί; Κι όσο περνούν τα χρόνια, η ψαλίδα θα μεγαλώνει.
Όταν του το ανακοινώνεις ντρέπεσαι να τον κοιτάξεις στα μάτια. Κι ο ίδιος απορεί πού έφταιξε, τι έκανε λάθος. Μα όσο και να του εξηγείς, δεν βγάζει νόημα. Γι ’αυτόν το σημαντικό είναι ότι αγαπιέστε. Όλα τα άλλα θα βρουν τον δρόμο τους. Τον αποχαιρετάς διστακτικά με ένα φιλί. Στον δρόμο της επιστροφής νιώθεις έναν κόμπο στον λαιμό σου κι ένα αίσθημα κενού.
Νομίζεις πως πήρες την λάθoς απόφαση. Άραγε, προλαβαίνεις να ανακαλέσεις;
Η κολλητή σε περιμένει στο σπίτι της για να της πεις πώς πήγε. Αρχίζεις και εξιστορείς με κάθε λεπτομέρεια, δίνοντας σε αυτήν τις εξηγήσεις που δεν μπόρεσες να δώσεις σε εκείνον, κλείνοντας με την φράση «…αλλά είναι καλό παιδί! Δεν ξέρω…».
Η φίλη σε κοιτά με ορθάνοιχτα μάτια, για να σου γυρίσει ένα: «Ε, άμα είναι καλό παιδί να το κεράσουμε μια πάστα! Όχι με το ζόρι να το παντρευτούμε!».