Φάντασμα ή αλλιώς αυτός που δεν μπορείς να βγάλεις απ’ το μυαλό σου είτε υπήρξε είτε δεν υπήρξε στη ζωή σου. Μικρή το φάντασμα ήταν αυτή η σκιά με το άσπρο σεντόνι που φωλιάζει σε υπόγεια, παλιά σπίτια που έχουν σεντούκια και περίεργες ιστορίες.
Στην ενήλικη ζωή μπορεί να φοράει ρούχα αλλά σε τρομάζει το ίδιο και στο σκοτάδι και στο φως της ημέρας. Όχι λόγω κάποιας παλιά δοξασίας που τον ακολουθεί, αλλά λόγω της ελπίδας που είναι κολλημένη στο μυαλό σου.
Συνδέεις τους ανθρώπους με ήρωες των κόμικς και πιστεύεις πως η τελειότητά τους (έχουν δεν έχουν) είναι αυτό που λείπει απ’ τη δική σου τη ζωή. Έτσι δημιουργείς απωθημένα και φαντάσματα. Ανθρώπους που στην πραγματικότητα μπορείς, αλλά δεν θέλεις να αφήσεις πίσω σου. Γιατι μέσα σου έχεις πειστεί πως αν τους είχες θα ήσουν ευτυχισμένη.
Όπως πίστευα κι εγώ για το δικό μου φάντασμα.
Περιμένοντας κάθε μέρα να χτυπήσει το τηλέφωνο, να τον δω τυχαία σε μια προ covid έξοδο κλπ. Και όσο έμενα με σταυρωμένα τα χέρια σαν πιστή Πηνελόπη το μέλλον φαινόταν δυσοίωνο. Θα κατέληγα να βρίζω και να διώχνω όποιον με πλησιάζει και να κοιμάμαι τις νύχτες αγκαλιά με μια ανάμνηση.
Ευτυχώς επέλεξα τον ένα και μοναδικό τρόπο που θεωρώ πως μπορεί να σε κάνει να ξεκολλήσεις απ’ το φάντασμα. Σίγουρα δεν είναι ανώδυνος ο τρόπος, αλλά το “κακό” πρέπει να το κόβεις απ’ τη ρίζα. Αλλιώς μένουν υπολείμματα και δεν ξεμπερδεύεις εντελώς.
Φόρεσα λοιπόν το καλό μου το χαμόγελο με εκείνο το τζιν που επίσης είναι απ’ τα καλά και εμφανίστηκα μπροστά του. Ναι, χωρίς να με περιμένει. Ναι, χωρίς δικαιολογίες. Ήταν πέρα για πέρα ξεκάθαρο πως είχα πάει για εκείνον. Για να μάθω τα νέα του, να τον δω, να ακούσω κρύα αστεία και όχι μόνο. Να δω τέλος πάντων αν οι ελπίδες που με στοιχειώνουν τα βράδια έχουν λόγο ύπαρξης.
Πότε δηλαδή πετάμε το σεντόνι απ’ το φάντασμα και γίνεται στα μάτια σου κοινός θνητός; Το αγόρι της διπλανής πόρτας που είτε κάνει σχέση με τη Σούλα από τα Πετράλωνα είτε με κάποια μοντέλα -influencers το ίδιο θα σε νοιάξει.
Εννοείται πως σε αυτές τις πρωτοβουλίες εξαγνισμού και αυλαίας πρωταγωνιστούν καρδιές που κάνουν κρακ, ανάσες που κόβονται, χέρια που τρέμουν και φίλες που τα ακούν όλα σε ανοιχτή σύνδεση. Το happy ending δεν δίνει μεγάλο ποσοστό αν θέλεις να ποντάρεις. Αλλά εδώ σκοπός δεν είναι τα πιασμένα χέρια, αλλά να μη κυνηγάει για πάντα το χέρι σου το δικό του.
Για την ιστορία το δικό μου πρώην φάντασμα κυκλοφορεί χωρίς σεντόνι και ετοιμάζεται να παντρευτεί. Κολακεύτηκε με το ενδιαφέρον μου, αλλά τον πρόλαβε η Βαλέρια.
Η επόμενη μέρα από αποκαλύψεις και πρωτοβουλίες έχει την παραδοχή ότι πρόκειται απλά για μια απόρριψη. Δεν χρειάζεται να πιάσουμε τα γιατί ούτε να αναλύσουμε τη Βαλέρια. Αποχαιρετάς τα φαντάσματα και τους συνδετικούς τους κρίκους απ’ όλα τα social media και κόβεις το stalking.
Κλάψε όσο θες, φώναξε ότι δεν σε καταλαβαίνει κανείς, αν αυτό σε κάνει να νιώσεις καλύτερα. Όμως την επόμενη φορά που θα κλάψεις κανόνισε να είναι για κάποιον που υπάρχει στη ζωή σου και που απλά έχετε τσακωθεί.