Μήπως εμείς γίναμε ‘δύσκολοι’; Ή μήπως εδραιώθηκε τόσο πολύ αυτή η ιδέα που τελικά την πιστέψαμε;
#milamou
Καταλαβαίνεις που το πάω έτσι; Στα ηλεκτρομαγνητικά κύματα που μας χωρίζουν. Γιατί είναι βέβαιο πως μας χωρίζουν όσο η φωνή μας εκεί έξω θα παραμένει σιωπηλή.
Μια καλή μου φίλη πρόσφατα με ρώτησε τι πιστεύω ότι φταίει και οι σχέσεις έχουν γίνει τόσο δύσκολες. Για την ακρίβεια αυτό που εννοούσε ήταν αυτό: «Που θα πάει όλο αυτό;», «Που είναι οι άνδρες-κυνηγοί;», «Γιατί δεν εκδηλωνόμαστε πια ερωτικά;». Η απάντηση μου αν και άργησε να έρθει, ήταν αυτή: «Δεν φταίει ο κόσμος, ούτε και ο άνδρας που δεν σε κυνήγησε αν και του άρεσες». Φταίμε εμείς. Η κοινωνία μας και οι υπέροχες οθόνες μας.
21ος αιώνας λοιπόν και οι άνθρωποι πλέον κοιτάζονται πιο πολύ μέσα από τις οθόνες τους παρά μέσα από τα μάτια τους. Κι αν θέλεις εμπεριστατωμένο παράδειγμα ΄αποχής’ από τον έρωτα, πρόσθεσε σε αυτό που θα σου πω το hashtag #milamou και άκου την εξής ιστορία με την οποία στοιχηματίζω πως και εσύ θα ταυτιστείς.
Βρίσκομαι πριν κάποιους μήνες σε ένα μπαρ της περιοχής μου. Μόλις έχουμε καθίσει, δεν έχουμε προλάβει να ζητήσουμε τα ποτά μας και η εξής ερώτηση σκάει στο τραπέζι. «Μήπως μπορείτε να μου πείτε τον κωδικό του ίντερνετ;».
#milamouektosothonis
Αυτός θα έπρεπε κυρίες και κύριοι να ήταν ο κωδικός για να καταλάβουμε πως εν τέλει τι σημασία έχει να βγεις για ποτό, να βρεθείς με τους φίλους σου, την κοπέλα σου ή το αγόρι σου και να ερωτοτροπήσεις αν όλα περιστρέφονται γύρω από μια οθόνη.
Στο μεταξύ εκείνο το βράδυ θυμάμαι πόσο έντονα παρατηρούσα τον κόσμο. Ένα ζευγάρι (το λιγότερο εξαίρεση του κανόνα) ερωτοτροπούσε και φιλιόταν με πάθος. Μερικές παρέες παρα δίπλα – ο ένας πιο χαμογελαστός από τον άλλο, έλεγαν αστεία και σχεδόν σε έκαναν να χαμογελάς και εσύ με την χαρά τους. Δεξιά μου κάθονταν κι άλλες παρέες. Μιλούσαν έντονα, κάπνιζαν πολύ, φαίνονταν να βαριούνται αλλά να κάθονται ταυτόχρονα και με ευχαρίστηση. Κοιτούσαν πολύ. Κυρίως την οθόνη τους.
Πόσα ηλεκτρομαγνητικά κύματα μας χωρίζουν άραγε;
Aναρωτήθηκα ακριβώς αυτό και δεν σου κρύβω πως κατέληξα σε αυτό: Οι σχέσεις πάντα ήταν δύσκολες και εμείς αντί να τις διευκολύνουμε, τις κάνουμε να φαίνονται και τελικά να είναι ακόμα πιο δύσκολες.
Ο δρόμος της συνάντησης
Την προηγούμενη εβδομάδα ξεκίνησα ένα εξαιρετικό βιβλίο με τίτλο «Ο δρόμος της συνάντησης», του Χόρχε Μπουκάι. Όλα τα βιβλία αυτού του συγγραφέα ορόσημα για την ζωή μας και ειλικρινά τα αγαπώ ένα προς ένα. ‘Ενα από αυτά είναι και ο δρόμος της συνάντησης και εμπεριέχεται σε μια σειρά πέντε τόμων που φέρουν τον γενικό τίτλο: ‘’Φύλλα πορείας’’.
Κατάφερα με τεράστια ευκολία και μάλιστα σχετικά σύντομα για τα δεδομένα μου να διαβάσω σχεδόν το μισό από αυτό. Ο λόγος που σου κάνω αυτή την εισαγωγή είναι ασφαλώς για να το διαβάσεις αλλά κυρίως για να σου εξηγήσω την αιτία της ιδέας αυτού του κειμένου. Ο κεντρικός προβληματισμός περί της δυσκολίας των σχέσεων λοιπόν βρίσκεται μέσα σε αυτές τις σελίδες και υπάρχει λόγος να σχετιστείς και να καταλάβεις.
Να καταλάβεις πως αυτό που με προβλημάτισε και αυτό που θα ήθελα να κρατήσεις και εσύ αλλά και εγώ μέσα από αυτό, είναι πως στη ζωή μας ξέρουμε που βρίσκεται κάθε πράγμα και κάθε άτομο που αγαπάμε αλλά πολλές φορές δεν γνωρίζουμε που βρισκόμαστε εμείς.
Μπορούμε πολύ εύκολα να εντοπίσουμε την θέση των άλλων, τη θέση που έχουν οι άλλοι στη ζωή μας, τη θέση που κατέχουμε εμείς στη ζωή τους ΑΛΛΑ έχουμε κυριολεκτικά ξεχάσει ποια θέση κατέχουμε εμείς στη δική μας ζωή. Και αυτό είναι το ζητούμενο. Μαζί και το πρόβλημα.
Στο «Πως γίναμε έτσι» λοιπόν καλό θα ήταν να απαντήσουμε αφού πρώτα σκεφτούμε. Αφού κάνουμε την αυτοκριτική μας. Γιατί η αυτοβελτίωση, η αυτοπαρατήρηση και η αυτοπραγμάτωση καλό θα ήταν να μπαίνουν πάντα σε πρώτο πλάνο και ύστερα να δικαιολογούμε τις καταστάσεις, βάζοντας στη θέση του ‘κατηγορούμενου’ κάποια άλλα πρόσωπα.
Tελικά;
Οι προσωπικοί μας ‘κατηγορούμενοι’ (ακόμα και αν είναι η ίδια η κοινωνία), φαινομενικά φαντάζουν ισχυροί, μη αποκρυπτογραφούμενοι, ψυχροί, απόμακροι, σκληροί, σνόμπ, ντροπαλοί, αδιάφοροι, ίσως και αόρατοι. Σίγουρα χαμένοι πάντως πίσω από τα δικά τους ραδιοκύματα. Κι όμως μέσα σε όλα αν το καλοσκεφτείς, ξεχνάμε κάτι… Θα παραμένουν για πάντα άνθρωποι. Σαν εμάς. Σαν εμένα. Σαν εσένα. Σαν όλους μας!