Αν μπορούσα να βάλω ξένο τίτλο σ αυτό το κείμενο θα έβαζα το “Let it be”.
Όμως το μετάνιωσα αμέσως γιατί σκέφτηκα τη σύνδεση που θα έκανες με κάποια κοελιάζουσα ιστορία και θα χάναμε την ουσία. Η αλήθεια όμως βρίσκεται εκεί. Στην κάθε νέα σχέση που σου παρουσιάζεται κι εσύ τρέχεις σα μαραθωνοδρόμος. Τα θέλεις όλα τώρα. Τρέχεις, αγχώνεσαι, υπεραναλύεις και το χειρότερο δεν ζεις τη στιγμή.
Τον Ιούλιο του 15 –χρονιά ορόσημο στις σχέσεις μου- γνώρισα τον Διονύση. Όπου Διονύσης βάλε ένα δίμετρο αγόρι με κάποια ιδιαίτερη κλίση στο μπάσκετ. Όταν δε μιλούσαμε έκανε προπονήσεις και όταν δεν έκανε προπονήσεις και αργούσε να με ψάξει εμένα με ζώνανε τα φίδια.
Και μην πάει ο νους σου ότι στις πρώτες δύο εβδομάδες είχε βγει όλη η ζήλεια του Σκορπιού παγανιά, αλλά έκαναν επιδρομή οι ανασφάλειες του που πάμε.
Θα φτάσουμε κάπου ή είναι ακόμη μία γνωριμία με ημερομηνία λήξης. Βγαίναμε πολύ, φλερτάραμε πολύ και όσο περνούσαν οι μέρες εγώ έχανα την υπομονή μου. Με αποτέλεσμα να μη ζω τίποτα χωρίς άγχος. Χωρίς δεύτερες σκέψεις και μ’ ένα φόβο να μην καταλάβει το άγχος.
Το κινητό μου είχε γίνει προέκταση του χεριού μου και ο χρόνος μετρούσε πλέον Διονυσιακά. Κάτι ανάμεσα σε “ναι δεν ξέρω αν ήταν Τρίτη αλλά ήταν η μέρα που κοιμήθηκα πρώτη φορά στο Διονύση” και άλλα τέτοια κουλά.
Τα ραντεβού με τις φίλες μου αραίωσαν και οι περισσότερες άκουγαν το παραλήρημα του άγχους της νέας μου σχέσης από το τηλέφωνο. Συγκεκριμένα κάθε μέρα 4-6 (πριν σχολάσει ο Διονύσης). Το κωμικοτραγικό στην περίπτωσή μου είναι πως δε συνήθιζα να αγχώνομαι και να τρέχω σε καμία σχέση. Συνήθως έδειχνα υπομονή και έδινα χρόνο και ζούσα το τώρα.
Αλλά αυτή τη φορά τα έκανα όλα λάθος. Σύγκρινα συνέχεια το Διονύση με τον προηγούμενο αγόρι μου και περίμενα όλη μέρα να δω που πάει αυτή η σχέση. Το μεγάλο μπάμ έγινε μετά από μία παρουσίαση βιβλίου στην οποία ήμουν καλεσμένη και έπρεπε να πω δυο λόγια. Όλη τη βδομάδα το μόνο που με ένοιαζε ήταν ο Διονύσης. Οι φίλοι μου άλλαξαν όλο το πρόγραμμά τους για να είναι κοντά μου αυτή τη μέρα.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή κυνηγούσα διαρκώς τη συνέχεια χάνοντας στιγμές από το τώρα.
Στιγμές που θα μπορούσαν να με κάνουν πολύ πιο ευτυχισμένη αν τις ζούσα χωρίς άγχος. Παρολαυτά εκείνο το απόγευμα με τα κόπων και βασάνων κατάφερα να ζήσω κάτι για μένα. Να είμαι για λίγο εγώ το επίκεντρο και κανένας άλλος. Εγώ και οι λέξεις μου και τα όνειρά μου.
Όταν τέλειωσε η παρουσίαση προς έκπληξη όλων με το Διονύση φύγαμε χωριστά με δική μου παρότρυνση. Εκείνος να δει μπάλα με τους φίλους του και γω για σου σου με τα κορίτσια. Αυτή τη φορά τις κοιτούσα όλες στα μάτια χωρίς να με νοιάζει το κινητό. Και πιστέψτε με τότε ήταν που χτύπησε τις περισσότερες φορές…
Αν κατάλαβα κάτι από το να χάνεις την υπομονή όταν κάνεις νέα σχέση είναι τα παρακάτω:
Όταν αγχώνεσαι το μεταδίδεις και στον άλλον. Νιώθει την ανασφάλειά σου και το φόβο σου για το αύριο. Και φυσικά σαν γνήσιο αντρικό μυαλό την μεταφράζει σε πίεση.
Η ζωή συνεχίζει να κινείται είτε είσαι σε σχέση είτε όχι. Και οι άνθρωποι συνεχίζουν να περιμένουν πράγματα από σένα. Κανείς δεν πρόκειται να δείξει κατανόηση για περισσότερο από μία βδομάδα στο άγχος σου.
Αν θέλεις να πάει καλά αυτή η σχέση (αλλά και όλες οι υπόλοιπες φιλικές, επαγγελματικές κλπ) πρέπει να κάνεις πράγματα για σένα. Αυτά που έκανες μέχρι πριν τον γνωρίσεις συν όλα αυτά που σχεδίαζες και τα έβαλες τελικά στο ψυγείο.
Την επόμενη φορά που θα προσπαθήσεις να μπεις στη ζωή κάποιου με φόρα. Σκέψου τι έχεις αφήσει στο pause.*