Να είμαι ειλικρινής ΟΧΙ δεν μ’ άρεσε ποτέ ν’ ακούω. Λίγο ότι γεννήθηκα μοναχοπαίδι. Λίγο ο εγωισμός πες το όπως θες. Αλλά με το ΟΧΙ δεν έχω καλή σχέση. Μπαίνοντας βέβαια στην ενήλικη ζωή με τα λύπης μου διαπίστωσα πως και το αρσενικό φύλο δεν τα πάει εξίσου καλά με το ΟΧΙ. Για διαφορετικούς λόγους βέβαια.
Υπήρξαν βράδια που εμείς ξεροσταλιάζαμε πάνω από κινητά. Βράδια με μηνύματα που απαντήθηκαν πιο διπλωματικά κι από την διαρκώς μεταβαλλόμενη ημερομηνία εξόδου μας από την καραντίνα.
Βράδια που σε τάιζαν ελπίδες και δημιουργούσες όνειρα. Βράδια που δικαιολογούσες συμπεριφορές και έπλαθες σενάρια ευτυχίας. Ραντεβού που δεν κλείστηκαν ποτέ, χαμόγελα που δε σήμαιναν αμηχανία αλλά σε ξεφορτώνομαι. Και ψεύτικες υποσχέσεις έλλειψης χρόνου, timing κλπ που η αληθοφάνειά τους είναι συνυφασμένη με τις πιθανότητες να γίνει ροζ ο Λευκός Πύργος( ή να μου στείλει η wwf έναν όντως αληθινό πιγκουίνο).
Αν λοιπόν βλέπεις κι εσύ μια ταύτιση και έχεις αποκτήσει μια άκρως δικαιολογημένη αποστροφή στις υποσχέσεις. Πες μου δεν θα ήταν καλύτερα ένα ξεκάθαρο ΟΧΙ;
Εν έτη 2021 με ή χωρίς covid θα παραδεχτώ όποιον μου πει ΟΧΙ κι ας μη βάλει ούτε κόμμα ούτε αλλά. Σκέτο, ατόφιο και αντρίκιο ΟΧΙ. Μπορείς;
Άσε τι θα κάνω εγώ μετά. Μπορεί να πάω να κάνω διαλογισμό (ή διαολογισμό βοηθάει κι αυτό λένε). Σημασία έχει πως δε θα χάσω χρόνο. Δε θα ποντάρω πως βρήκα το κελεπούρι το καλό και πρέπει να υποστώ τις δοκιμασίες. Δεν είναι τα “παιχνίδια χωρίς σύνορα” οι ανθρώπινες σχέσεις. Και πρέπει να είσαι πολύ σαδομαζοχιστής αν παίζεις με καρδιές και μοιράζεις υποσχέσεις.
Την τελευταία φορά που κάποιος με τάιζε ψεύτικες ελπίδες ήμουν αρκετά μεγάλη θεωρητικά για να το διαχειριστώ. Αλλά πάντα μπροστά στην απογοήτευση που σου δημιουργεί κάθε απόρριψη και πιθανή προοπτική, μικραίνεις αυτόματα. Νιώθεις χαζή, αθώα και ενδέχεται να κάνεις το λάθος που έκανα κι εγώ. Να το χρεώνεις στον εαυτό σου. Ναι γιατί πάντα σε πιάνει ότι φταις εσύ όταν το όνειρο γκρεμίζεται. Όταν αυτός που θέλεις αποδεικνύεται λιγότερος και από ηθοποιό στις οικογενειακές ιστορίες της μεσημεριανής ζώνης.
Και αρχίζουν μετά τα διπλοκλειδώματα και ορκίζεσαι πως το επόμενο αρσενικό που θα ανοιχτείς θα είναι ο ψυχολόγος.
Αν μπορούσα να ευχηθώ κάτι (εκτός από Παγκόσμια ειρήνη και το τέλος του covid) θα ήταν να ξέρω :
Πότε είναι ΟΧΙ κι ας πονάει.
Άλλωστε καλύτερα να πονάς πολύ για λίγο παρά λίγο για πολύ.
Πότε είναι ΟΧΙ χωρίς δικαιολογίες.
Που να με γεμίζουν ελπίδες και να με κρατάνε σε μια φάση αναμονής. Αν δεν υπήρχε η Κατερίνα, αν δεν ήμουν στρατό. Αν έχανε ο Θρύλος και αν η Μαντόνα πήγανε Eurovision.
Πότε έχω κάποιον απέναντί μου που να ξέρει τι θέλει.
Κι ας μην είμαι εγώ αυτή που θέλει. Ας με φτύσει, ας με απορρίψει. Να θυμηθούμε λίγο βρε παιδί πως είναι απόρριψη η ατόφια. Γιατί μέχρι τώρα όλα τα κρατάμε σε φάση αναμονής.
Αλλά και όταν είναι Ναι να γίνεται στο τώρα.
Να μη χρειάζεται να μεσολαβήσουν δύο καραντίνες, 3 αποτυχημένα ραντεβού και 8 βάφλες αργότερα. Να μας το λέτε δυνατά άμα μας θέλετε, αλλιώς να αφήνετε το μυαλό μας ελεύθερο να βρούμε άλλους.