Σε γνώρισα. Βγήκαμε, γελάσαμε, φλερτάραμε. Σε ερωτεύτηκα. Με ερωτεύτηκες κι εσύ. Πολύ.
Και οι μέρες κύλησαν υπέροχα. Και μετά σε αγάπησα. Ακόμη πιο πολύ. Και με αγάπησες κι εσύ, με όλο σου το είναι.
Και οι μέρες συνέχισαν να κυλάνε υπέροχα. Και αποφασίσαμε να μείνουμε μαζί. Κι ήταν όλα τέλεια. Εγώ κι εσύ μαζί. Μαζί στη ζωή.
Και οι μέρες συνέχισαν να κυλάνε υπέροχα. Σχεδόν. Βλέπεις άρχισαν εκείνα τα μικρά καβγαδάκια.
Αγάπη χωρίς πείσματα δεν έχει νοστιμάδα, έλεγαν οι γιαγιάδες και είπα να τις ακούσω.
Και οι μέρες συνέχισαν να κυλάνε. Όχι υπέροχα, αλλά καλά. Σχετικά καλά οι περισσότερες. Και μπήκαμε στη ρουτίνα μας. Και κάναμε όλα εκείνα που «έπρεπε» να κάνουμε. Φτιάξαμε όμορφο το σπίτι μας. Ζήσαμε την τέλεια γαμήλια τελετή. Ταξιδέψαμε. Διασκεδάσαμε. Και χωρίς να το καταλάβουμε ήρθαν και τα παιδιά.
Και οι μέρες κυλούσαν… υπέροχα; Κάποιες στιγμές. Οι υπόλοιπες κυλούσαν δύσκολα. Και κάπως έτσι άλλαξε η ζωή μας. Και ξεκίνησαν οι άπειρες υποχρεώσεις. Ξεκίνησε ο αγώνας δρόμου. Και το μόνο που κοιτούσα ήταν να βρω μία τόσο δα στιγμούλα να πάρω μία ανάσα. Αλλά κι εσύ, δεν μπορώ να το αρνηθώ, έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες. Αλλά δεν αρκούσε. Και κάπου χαθήκαμε.
Και οι μέρες κυλούσαν. Υπέροχα, όχι. Καλά, ίσως. Δύσκολα, ναι. Εξαντλητικά, σίγουρα. Και κάπου ο έρωτας ξεχάστηκε, αφέθηκε. Έγινε ένα παλιό κεφάλαιο στο βιβλίο της ζωής μας.
Και μαζί με τον έρωτα χάθηκε και η προσωπική μας ζωή. Χάθηκαν οι στιγμές μας.
Και οι μέρες συνέχισαν να κυλάνε. Αλλά εσύ έπαψες να με κοιτάς όπως παλιά. Όχι γιατί άλλαξα, αυτό παραδόξως δεν έγινε, αλλά γιατί τα μάτια σου δεν προλάβαιναν καν να με κοιτάξουν. Κι εγώ σταμάτησα να σε φροντίζω όπως στην αρχή. Όχι γιατί δεν ήθελα, όχι γιατί δεν το είχα ανάγκη, αλλά γιατί απλά το δικό μου ρολόι έτρεχε σαν τρελό. Και χωρίς να το καταλάβουμε, φτάσαμε να γίνουμε δύο ξένοι.
Και οι μέρες συνέχισαν να κυλάνε. Και στάθηκα μία από αυτές, και μας κοίταξα. Και τρόμαξα από αυτό που είδα. Και σάστισες κι εσύ όταν στο είπα. Τι πάθαμε αγαπημένε μου; Γιατί γίναμε έτσι;
Και οι μέρες συνέχισαν να κυλάνε. Και κατάλαβα ότι απλά μας ξεχάσαμε. Γιατί μπορεί να σε αγαπάω με όλο μου το είναι. Γιατί μπορεί να με αγαπάς κι εσύ όσο κανέναν και τίποτα. Αλλά πλέον πιστεύω πως η αγάπη δεν αρκεί. Μπορεί να είναι το πλέον ομορφότερο συναίσθημα, αλλά δυστυχώς δεν αρκεί. Πρέπει να μην ξεχνάμε πως είμαστε ζευγάρι. Πρέπει να θυμηθούμε πως είναι να είμαστε ζευγάρι.