Skip to main content

Η αμήχανη στιγμή που καταλαβαίνεις πως το να αγαπήθηκες λιγότερο είναι ισοδύναμο του καθόλου. Ισούται με το τίποτα και εύχεσαι να είχες ένα τζίνι και μια ευχή σου να άλλαζε τα πάντα.

Αλλά ξέρεις η χειρότερη στιγμή έρχεται όταν συνειδητοποιείς πως δεν μπορείς να κάνεις τίποτα απολύτως. Τότε που πλέον δεν χωράει αμφιβολία πως θα νιώθεις πάντα τα περισσότερα. Και δυστυχώς ούτε εκείνη τη στιγμή έχεις ανοίξει την πόρτα να φύγεις.

«Όταν ο σωστός άνθρωπος βρεθεί, το συναίσθημα καλλιεργείται» μου είχε πει ο Δημήτρης ένα μεσημέρι αναφερόμενος στη σχέση μας. Περιγραφικά όπου σχέση βάλε κάτι που ακόμη και σήμερα δεν έχω τίτλο που να ανταποκρίνεται. Τίποτα πιο επικό από το ότι κράτησε έξι μήνες και με χώρισε για να επιστρέψει στην πρώην του.

Δεν έχει σημασία το ποιος πέρασε καλύτερα, ποιος το ξεπέρασε νωρίτερα ή καθόλου. Αυτό που έχει σημασία ( και θα φτιάξω και πανό αν χρειαστεί) είναι πως δεν αγαπάμε ποτέ αυτούς που μας φέρονται καλά. Τυχαίνει καμιά φορά συγκυριακά. Να συμβαδίσει δηλαδή ο έρωτας και να έρθει μετά και η αγάπη. Όμως το να νοιάζεσαι, να φροντίζεις να θέλεις να προστατέψεις τον άλλον (ακόμα και από σένα) δεν προσέχουμε ποτέ που και σε ποιους το κάνουμε.

Μπορεί να εκτιμάς μέσα σου αυτόν που θα  έρθει στο δρόμο σου και θα προσπαθήσει. Αλλά δε σημαίνει πως θα τον αγαπήσεις. Δεν γράφει πουθενά πως όπως τους φέρεσαι θα σου φερθούν. Και δυστυχώς δεν υπάρχει κανένα μαγικό φίλτρο που να βγάζει από το μυαλό τους αυτούς τους άλλους. Αυτούς για τους οποίους φεύγουν, δεν μπορούν να δεθούν μαζί σου ή δεν τολμάνε να νιώσουν περισσότερα.

Κάπου εδώ θα ήθελα να στείλω ένα αγωνιστικό χαιρετισμό σε όσες εκεί έξω έχουν ακούσει (περισσότερες από πέντε φορές) το κλασικό εικονογραφημένο “σου αξίζει κάποιος καλύτερος”.

Την τελευταία φορά που το άκουσα ήταν Μάρτιος του 15′ είχα φουλ ξανθά μαλλιά-περιττή πληροφορία- και με χώρισε για να γυρίσει σε εκείνη που τον άδειασε. Αυτό που μένει πάντα είναι το παράπονο και ένα δυνατό “why her” (στα Εγγλέζικα πονάει λιγότερο λένε) αλά Κάρι Μπράντζο. Εκείνη την εποχή που ο τότε αναποφάσιστος Mr Big την άφηνε για να παντρευτεί κάποια άλλη.

Δεν έχει σημασία αν στις ταινίες γυρίζει-που και στην πραγματικότητα συμβαίνει- σημασία έχει πως δεν αγαπήθηκες όσο ήθελες, όσο έπρεπε και όσο σου αξίζει.

Όσο για το bad timing θα είναι πάντα η δικαιολογία στην ατολμία μας. Η ευκολία να χρεώσουν σε κάτι άλλο άπιαστο, αυτό που δεν μπορούν να προσφέρουν. Είναι πιο όμορφο να ακούσεις το π.χ. αν σε είχα γνωρίσει νωρίτερα θα…κλπ. τη συνέχεια την ξέρεις.

Εννοείται πως δεν πιστεύω στα come back όπως εννοείται πως συνέβη και σε μένα. Έτσι για να κλείσει ο κύκλος με εξαγνισμό. Και αν έμεινε κάτι που κατάλαβα είναι πως ακόμα και αν δεν καταφέρεις να αγαπηθείς πολύ σε μια σχέση ΄(ή και σε περισσότερες) δεν πρέπει να ξεχνάς να αγαπάς ΕΣΕΝΑ!

Και να υπενθυμίζεις (όποτε το ξεχνάς) πως δεν υπάρχει κανένα bad timing – καμία δικαιολογία -τίποτα. Να μ’ αγαπήσεις τώρα μπορείς;