Διαβάζω συχνά για τρίτα άτομα που μπαίνουν στις σχέσεις, για απιστίες της μίας βραδιάς ή και για ανθρώπους που θέλουν ελεύθερες σχέσεις αλλά “ξεχνάνε” να το πουν στους υπόλοιπους εμπλεκόμενους. Ο κόσμος πλέον μιλάει για αυτά σαν να είναι κάτι το φυσιολογικό και αναρωτιέμαι. Μήπως θα έπρεπε να έχουμε λιγότερη ανοχή στην ανηθικότητα;
Όποιος φοβάται να πάρει την ευθύνη των πράξεων του κρύβεται στα ψέματα
Αν είσαι σε σχέση και θελήσεις κάποιον άλλον, χώρισε και κάνε ό,τι θέλεις. Αν θέλεις να βγαίνεις με πέντε διαφορετικά άτομα κάνε το αλλά φρόντισε να ενημερώσεις το κάθε ένα για την ύπαρξη των υπόλοιπων τεσσάρων εξ αρχής. Το ψέμα και η απιστία είναι πράξεις ανήθικες που υποβαθμίζουν τόσο τις ανθρώπινες σχέσεις στο σύνολό τους όσο και τους ανθρώπους που τις πράττουν.
Δεν ισχυρίζομαι ότι όταν έχεις μία σχέση απαγορεύεται να σου έρθει ο έρωτας με ένα τρίτο άτομο. Μπορεί να συμβεί. Ούτε λέω πως οι ελεύθερες σχέσεις δεν θα έπρεπε να υπάρχουν. Άλλωστε ο καθένας επιλέγει τι θέλει να έχει στη ζωή του. Αυτό που λέω είναι πως σε κάθε περίπτωση πρέπει να είμαστε ειλικρινείς πρώτα με τον εαυτό μας και μετά με τους υπόλοιπους.
Οκ, καταλαβαίνω ότι υπάρχουν άνθρωποι που συμπεριφέρονται με ανηθικότητα αλλά μήπως όταν λέμε ότι “συμβαίνουν αυτά” ή “σε όλους έχει τύχει” δίνουμε δικαιολογία στα αδικαιολόγητα;
Ο βασικός λόγος για τον οποίο τέτοιες πράξεις δεν μας κάνουν εντύπωση πλέον είναι ότι συμβαίνουν αρκετά συχνά. Το ότι συμβαίνουν όμως δε σημαίνει ότι είναι και σωστές. Ούτε σημαίνει ότι θα έπρεπε να δείχνουμε ανοχή. Φαντάσου λίγο πως θα ήταν τα πράγματα αν δείχναμε με το δάχτυλο όσα άτομα συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο αντί να λέμε “Συμβαίνουν αυτά”. Αυτά συμβαίνουν επειδή εμείς ως κοινωνία τα επιτρέπουμε.
Μήπως λοιπόν θα έπρεπε να δείχνουμε λιγότερη ανοχή σε συμπεριφορές που μας υποβιβάζουν όλους;
featured photo: stokkete