Σταματήστε ότι κάνετε αυτή τη στιγμή κι ελάτε ν’ αναλύσουμε την καθημερινή απορία που ακούω (κρυφακούω έστω) σε καφέ-μπαρ, στο δρόμο, σε παρέες στην ομαδική -έστω με τις φίλες μου.
Αφού δε μ’ αγαπάει γιατί δεν φεύγει; Γιατί δεν μ’ αφήνει ήσυχη πια;
‘Εχουμε χρεώσει πολλά φέτος στο covid και στις επιρροές του στις ανθρώπινες σχέσεις. Όμως η αλήθεια είναι πως αυτός που σε τυραννάει, ενώ δε σ’ αγαπάει δεν επηρεάζεται από πανδημίες. Προφανώς ήταν από πριν σεληνιασμένος για να μην πω ”πυροβολημένος”.
Αν μπορούσα να δώσω μια σαφή εξήγηση στο γιατί μένει και δεν σε απελευθερώνει, ενώ δεν σ’ αγαπάει θα είχα λύσει πολλά μυστήρια σε τούτο τον κόσμο. Ωστόσο υπάρχει κάτι που πιστεύω και θα πιστεύω απόλυτα. Δε γίνεται να γλιτώσεις εύκολα από κάποιον που του έδειξες πως τον αγαπάς.
Ακόμα κι αν εκείνος όντως δεν νιώθει το ίδιο για σένα, δε θα εξαφανιστεί εύκολα αν δεν του είσαι αδιάφορη
Αν έχει υπάρξει ένα sparkle, ένα story telling. Ένα “βάλε κρασί να στα πω για τον αλαφροΐσκιωτο”. Μπορεί να κάνει κύκλους και διαλείμματα ανοίγοντας και κλείνοντας σχήματα με ανθρώπους που περνάνε από το δρόμο του. Αλλά πάντα θα γυρίζει στα “σίγουρα”. Εκεί που νιώθει όταν τον αγαπάνε.
Φυσικά αυτό θα συμβαίνει όταν θα καταλαβαίνει πως η επικοινωνία, η έγνοια, η φροντίδα. Αυτό το “που είσαι μην τα σπάσω όλα; ” δεν υπάρχει ή κι αν υπάρχει δεν είναι όπως το περίμενε.
Στα κακά νέα τώρα και έχοντας δώσει στο πάρε-δώσε τη μορφή που όλες πάνω κάτω έτσι τη ζήσαμε. Θα μου πεις εγώ τι κερδίζω από όλο αυτό; Ουσιαστικά όχι και πολλά πράγματα. Απλά ξέρεις πως πέτυχες να είσαι η βάση του, η σταθερά του. Αλλά τι να κάνω μάτια μου άμα δεν του λείπω συνέχεια και μπορεί χωρίς εμένα στο ταξίδι.
Όλα είναι επιλογές θα πω
Ή τέλος πάντων πως “οτι δεν λύνεται κόβεται”. Δε θα αναλύσω τώρα το πόσο εύκολο είναι να βγάλεις από τη ζωή σου κάποιον που αγαπάς. Κάποιον που ζεις και ξυπνάς με την έγνοια του, τη φάτσα του και την ελπίδα μια μέρα να νιώσει έστω τα μισά απ’ όσα νιώθεις.
Οι πιθανότητες να σε αγαπήσει κάποιος που δεν σ αγαπάει σήμερα, τώρα, τη στιγμή που σου γράφω είναι όσες και να γίνει αύριο ροζ ο Λευκός Πύργος. Ή πιο σωστά να φας τσουρέκι με κάστανο από τον Τερκενλή και να μη μετρήσουν οι θερμίδες #σταμπούτιαόλα.
Ούτε μιλάω-ούτε γράφω εκ του ασφαλούς παρά μονάχα υπάρχω για να υπενθυμίζω πως το αργότερα στο οποίο “ποντάρεις” και να έρθει θα αργήσει πολύ. Και δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να αγαπάς και να περιμένεις και να υπομένεις και και και.
Το παν είναι να αγαπάς και να σε αγαπάνε στο τώρα, στο χτες και σε όλα τα αύριο που θα ακολουθήσουν
Κι αν δεν μπορούν να σε αφήσουν -για όποιο λόγο- μάθε να τους αφήνεις εσύ. Με τη σιγουριά πως σου αξίζει αυτός -που όχι μόνο την πόρτα δεν θα σου ανοίξει- αλλά θα διπλοκλειδώσει. Γιατί θα τρελαίνεται στην ιδέα ότι μπορεί να σε χάσει*.