Έβλεπα προχτές ένα επεισόδιο από τα «Υπέροχα πλάσματα» και κόλλησα τη στιγμή που η ραδιοφωνική παραγωγός στο επεισόδιο χρησιμοποίησε τα λόγια του Νίκου Καζαντζάκη για ότι δε συνέβη ποτέ. Εννοείται πως αναφερόταν σε ανεκπλήρωτες επιθυμίες/έρωτες που συχνά μένουν στη μέση. Σοφά τα λόγια του κ. Καζαντζάκη δε λέω. Γεμάτα υπόσχεση και προτροπή και επανάσταση. Να σηκωθείς επιτέλους από τον καναπέ και να πας να την αρπάξεις εκεί στο καφέ που παραγγέλνει take away. Ή να στείλεις έστω ένα direct και να παραδεχτείς πως δεν τον ξέχασες ποτέ.
Καλά ως εδώ. Αλλά κάπου μπάζει όλο αυτό να ξέρεις. Στην πραγματικότητα πέρα από το ρομαντισμό και την ελπίδα του «ότι θέλουμε πολύ μπορεί να συμβεί» κρύβει κάτι ακόμα. Γιατί ότι δε συνέβη ποτέ ενδέχεται να το ποθήσαμε πολύ και μονόπλευρα. Και ακόμα χειρότερα για λάθους λόγους.
Δεν είναι όλα τα πράγματα «μολών λαβέ». Γιατί αν ήταν ο Πέτρος και η Μαίρη θα ήταν μαζί. Ο Κούλης δεν θα όργωνε τα βουνά με την v-strom αλλά θα καθόταν στο τζάκι με τη Στέλλα που τον κυνηγάει 6 μήνες τώρα.
Όσο για μένα θα πω μόνο ότι η επανάστασή μου δεν θα ήταν απλά να γράψω αυτό το κείμενο . Όμως όχι για να σου πω πως η ζωή είναι άδικη, ούτε πως πρέπει να πάψεις να προσπαθείς γι’ αυτά που λαχταρά η καρδιά σου.
Άλλωστε μότο μου για φέτος (θα σας το λέω συνέχεια) είναι: « Να τρώμε τα μούτρα μας μέχρι τελικής πτώσης» (εντός και εκτός καραντίνας για να σας προλάβω).Απλά ήρθε η στιγμή να ξεκαθαρίσουμε πως σε όλα τα πράγματα το κυνήγι των επιθυμιών δεν έχει πάντα happy ending. Και φυσικά δε γίνεται πάντα να φταις ΕΣΥ που δεν προσπάθησες αρκετά.
Δεν ισχύει ότι δεν το ποθήσαμε αρκετά :
Αν χωρίσατε επειδή έφυγε εκτός χώρας/ βρήκε άλλη/σε ξέχασε.
Μέχρι τη Ρώμη έφτασε η φίλη μου η Λία για να γυρίσει πίσω σαν κλαίουσα ιτιά γιατί ο λεγάμενος κεραυνοβολήθηκε με μια hostess. Όχι μιλήστε μου λίγο για επιθυμίες και θέλω. Τα εισιτήρια 350 και τα χαρτομάντιλα μαζί με τα κρασιά στο γύρνα άλλα τόσα. Ποιος να της πει τι.
Αν χτύπησε ghosting ενώ βγήκατε/είχατε πει να βγείτε.
«Και εγώ θέλω πολύ να σε δω» έγραφε ο ελεεινός στα μηνύματα. «Χαρούμενοι και οι δυό» συνέχιζε ο ψεύτης. Ευτυχώς δηλαδή που έχουμε και μια ψυχολόγο εδώ στο site να μας λέει πότε φταίμε και πότε όχι. (Κέλυ ακούς;) Αλλιώς θα το ρίχναμε στα zanax.
Αν βρήκε άλλη πριν προλάβεις να κινηθείς.
Ναι χρεώστε μας και την ταχύτητα δηλαδή. Δεν ήξερα ότι κινδυνεύω και από το καφέ στη γωνία που παίρνει τον καφέ του πριν τη δουλειά. Και κάπως έτσι ο Κώστας και η Σούζη έγιναν ζευγάρι πέρισυ. Δεν ξέρω για εκείνη αλλά εγώ ούτε ψεύδομαι ούτε έτρωγα τον πρώτο καιρό.
Αν του το είπες με 1000 τρόπους και αυτός κάνει το χαζό (ή είναι χαζός).
Μπορεί να σε βλέπει «φιλικά» ή απλά να είναι κότα ή απλά χαζός. Μπορεί και όλα αυτά μαζί. Εσύ να τον καλείς σπίτι σου (λέμε) για ταινία και αυτός να καταλαβαίνει ότι θα παίζετε jenga όλο το βράδυ ή θα αναλύετε αν τελικά οι ελιές χαλούσαν τη γεύση της πίτσας.
Θα μπορούσα να γράφω τέτοια παραδείγματα για ότι δε συνέβη ποτέ ως το πρωί αλλά νομίζω πως το μήνυμα είναι ήδη ξεκάθαρο. « Δεν φταίμε για όλες τις επιθυμίες μας που δεν πήραν σάρκα και οστά. Και δε γίνεται να συμβαίνουν πάντα όλα όσα επιθυμούμε».
Μπορεί ο Κούλης να μην κάνει για τη Στέλλα και η Λία που χώρισε με τον μετανάστη της να έχει βρει τώρα πια καλύτερο αγόρι. Το θέμα δεν είναι να πάψεις να επιθυμείς ούτε να πάψεις να κυνηγάς. Απλά κάπου στη μέση να δεχτείς πως όλα μα ΟΛΑ γίνονται ή δε γίνονται για κάποιο λόγο.
Γιατί κάποιος μεσολαβεί και αλλάζει το σενάριο, την πλοκή την πίστα όπως θέλεις πες το. Ποτέ δεν ξέρεις ποια από τις επιθυμίες που δεν πραγματοποιηθήκαν θα σου ταίριαζε περισσότερο. Αλλά αν υπάρχει κάτι μαγικό στο σύμπαν, στη ζωή, σε όλες τις δυνάμεις που μας ακολουθούν και μας κατευθύνουν είναι αυτό που θα έρθει. Αυτό που έρχεται όταν πλέον δεν περιμένεις τίποτα, δε φοβάσαι τίποτα αλλά είσαι έτοιμη για όλα!