Θα ήθελα να κάνουμε κάποια στιγμή ένα γκάλοπ και να καταλήξουμε όλες μαζί ποιο είναι το ελάττωμα που δεν αντέχεται σ’ ένα άντρα. Μπορεί να συνηθίσεις το ροχαλητό, να ξεπεράσεις το …καπάκι της τουαλέτας, το σπίτι που γίνεται γήπεδο όταν παίζει η ΟΜΑΔΑΡΑ. Όμως η τσιγκουνιά, τα καβούρια; Μ’ αυτά τι γίνεται;
Με το χέρι στην καρδιά χωρίς φόβο και πάθος πάντα πες μου θα άντεχες να ζήσεις με κάποιον που έχει καβούρια στις τσέπες του; Με κάποιον που μετράει το εισιτήριο του Μετρό, τις μπουκιές σου όταν τρως. Ακόμα και το νεράκι από το περίπτερο της γειτονιάς.
Κάποιον που θα κάνει σκηνικό όταν θα πληρώσει την ξαπλώστρα στο μπιτσόμπαρο και την επόμενη θα σε σέρνει με πετσετούλα στην άμμο και σπαστό καφέ.
Δεν ξέρω τι παλεύεται από ελαττώματα και σε τι θα έκανες πίσω. Όμως σίγουρα πιστεύω πως αυτός που μετράει το σεντς για το πρωινό κουλούρι είναι τσιγκούνης σε όλα του.
Είναι ο τύπος που μετράει τις σκέψεις, τα συναισθήματα και ζει με ένα ρήμα που αναβοσβήνει με led μέσα στο κεφάλι του «κερδίζω» . Ναι να κερδίζει πάντα σε όλα. Σε χρήμα, σε χρόνο, σε στιγμές. Να γίνεται το περισσότερο και να δίνει πάντα το λιγότερο ή αν γίνεται καθόλου.
Εννοείται πως έχουν έρθει τέτοιοι τύποι με καβούρια στο δρόμο μου. Φαντάζομαι και στο δικό σου. Όπως ο Λίνος που γνωριστήκαμε στο γυμναστήριο ένα απόγευμα που η τηλεόραση έδειχνε live πλαστική στήθους.
Δύο μέρες και μερικά μηνύματα αργότερα ετοιμαζόμουν για το πρώτο μας ραντεβού. Ξέρεις από εκείνα που στήνεσαι μπροστά στον καθρέφτη και δοκιμάζεις τα πάντα. Και μετά τα πετάς στο πάτωμα και χώνεσαι ολόκληρη στη ντουλάπα για να ξεθάψεις εκείνο που σε βγάζει πάντα ασπροπρόσωπη.
Τι άλλο δηλαδή από το κλασικό μαύρο φόρεμα που πάει ασορτί μ ένα απλό πέδιλο;
Γιατί στα λέω όλα αυτά; Κάπως πρέπει να δικαιολογήσω το σοκ που έπαθα όταν συναντηθήκαμε με το Λίνο κάτω απ’ το σπίτι μου και μου ανακοίνωσε πως θα πάμε για ποτό με τα πόδια. Με τα πόδια πηγαίνεις βόλτα στην παραλία την Κυριακή με καφέ και σνίκερς. Δε γίνεται να μιλάς σοβαρά όταν λες σε μια γυναίκα να πάτε με τα πόδια για ποτό κι εκείνη φοράει δωδεκάποντο. Εγώ με τα βίας μπορούσα να φτάσω στο πλησιέστερο παγκάκι της Αριστοτέλους.
Το χειρότερο βέβαια ήρθε όταν του πρότεινα να πάρουμε ταξί και να το πληρώσω εγώ. Άλλαξε χίλια χρώματα, είδα εκείνη τη γνώριμη φλέβα να πετάγεται και να μη σας τα πολυλογώ έφτασα ως το λιμάνι από την Καμάρα με δωδεκάποντο. Θα σέβεστε!
Στο βιογραφικό του ο σκρουτζ Λίνος είχε τελειώσει τη Νομική και αποφάσισε να πάει και στο Τμήμα Ιστορίας κ Αρχαιολογίας. –Πως αποφάσισες κάτι τέτοιο. Τον ρώτησα μπας και βρω κάτι να ενδιαφέρον πάνω του. –Ήθελα να γεμίσω βιβλία Ιστορίας τζάμπα τη βιβλιοθήκη μου. Άσε που έχω και πάσο και χρησιμοποιώ το λεωφορείο με 0,50 λεπτά.
Ο Λίνος ήταν όμορφος είχε γαλάζια μεγάλα μάτια, προσεγμένο κορμί και ένα ωραίο λακάκι στο πιγούνι. Όλα αυτά τα ξέχασα βέβαια όταν πήρε τον κατάλογο για να παραγγείλει. –Έχουν 11 ευρώ το Μοχίτο οι κλέφτες. Πάμε να φύγουμε! Στο δρόμο βέβαια μου πρότεινε να πιούμε σπίτι του ένα aperol που του έφεραν οι γείτονες σε επίσκεψη, αλλά προσποιήθηκα ότι νυστάζω.
Το καλύτερο φυσικά ήρθε στον αποχαιρετισμό. Εκείνος προσπάθησε να με φιλήσει και εγώ του είπα «Είσαι τρελός; Το κραγιόν μου είναι dior»¨.
Κάπως έτσι γλιτώνεις από το γνήσιο τον Σκρουτζ με τα καβούρια και του καις και το μυαλό. Οι επόμενες μέρες κύλησαν με κάτι μηνύματα που έμειναν αναπάντητα –είπα ότι μου έκοψαν τη σύνδεση-
Και με μια σκέψη για το πως πρέπει να είναι ο large ο άνθρωπος. Αυτός που αξίζει να είναι δίπλα σου. Είτε δουλεύει ως κούριερ, είτε είναι σερβιτόρος είτε μεγαλοεφοπλιστής καμία διαφορά να μην έχει για σένα. Αρκεί μαζί σου να είναι large σε αισθήματα και σε συμπεριφορά.