Περίμενα υπομονετικά τη σειρά μου για να πληρώσω ένα πουλόβερ στο ταμείο. Ευτυχώς δεν είχε πολύ κόσμο και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα οι διακριτικές μου κεραίες να πιάσουν τα σου σου των υπαλλήλων. Είναι αυτή η στιγμή που σκάει μέσα σου μια βόμβα –αυτή της επιστροφής- και θες να το μοιραστείς με όλον τον κόσμο. Από τους συναδέλφους σου μέχρι καλή ώρα εμένα την τρελή πελάτισσα με το πουλόβερ.
-29,90 μου λέει. Και πάει να μου δώσει 10 ευρώ για ρέστα από 50άρικο. Ενώ παράλληλα λέει δυνατά: Γιατί γύρισε τώρα, τώρα που δεν το σκέφτομαι;
Η διπλανή ταμίας της έκανε νόημα να σωπάσει γιατί ξαφνικά ήμουν η μόνη στο ακροατήριο. Αλλά η αντίδρασή μου τις καθησύχασε. – Ακριβώς γι’ αυτό γύρισε. Γιατί κόντευες να τον ξεχάσεις. Πήρα τα σωστά ρέστα και το πουλόβερ και έφυγα άρον άρον.
Στο δρόμο για το σπίτι μια σκέψη αναβόσβηνε μέσα μου.
Τελικά γιατί γυρίζουν όταν είσαι έτοιμη να τους ξεχάσεις;
Και εμείς τελικά τους θέλουμε ακόμα ή είναι απλά ένας εγωισμός;
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου στην εφηβεία άκουγα γύρω μου να συνδέουν τους άνδρες με τους σκύλους. Μεγαλώνοντας αρνιόμουν κατηγορηματικά αυτή τη σύνδεση. Ο σκύλος είναι πιστός, ο άντρας σπάνια. Ο σκύλος θα μείνει κοντά σου στα δύσκολα ο άντρας όχι κι άλλα πολλά που κατέληξα πως δεν είχαν βάση.
Όμως αυτό που τελικά έκανε τη διαφορά στη σύγκρισή τους ήταν πως κι ο άντρας όπως κι ο σκύλος μυρίζεται σου λέει ότι τον ξεχνάς. Θέλεις να το πεις ένστικτο, θέλεις να το πεις ανάγκη για επιβεβαίωση, λίγο με νοιάζει.
Πάντως αν τον δεις ξαφνικά μπροστά σου ή σκάσει μήνυμα τη στιγμή που κάθεσαι απαστράπτουσα και βγάζεις στόρι μπροστά στον καθρέφτη μην απορήσεις. Θα είναι που δεν μιλάς πλέον γι’ αυτόν, που αποφάσισες (έστω γα 300η αναθεματισμένη φορά) ότι πατάς delete στην πάρτυ του και θα ζεις μόνο για σένα. Χόρεψέ το άμα σου κάνει κέφι, τραγούδησέ το στις φίλες σου.
Κάνε ότι θέλεις. Αλλά όταν αυτό το στίχο το κάνεις μότο ζωής –χωρίς παρεκκλίσεις και stalking- τότε θα εμφανιστεί.
Μη με ρωτάς τι θα θέλει αυτή τη φορά ή αν θα μείνει περισσότερο. Αν θα φιληθείτε όταν αλλάξει ο χρόνος ή να σου πω τι σημαίνει που ήταν ο πρώτος που σου είπε «Καλή χρονιά».
Δεν έχω απαντήσεις για όλα. Κι ίσως αν είχα θα ήξερα κι εγώ τι ήθελε ο Σωκράτης τα περασμένα Χριστούγεννα όταν ξαφνικά ξεκίνησε ένα stalking & likes στο προφίλ μου. Προφανώς για να δει αρχικά αν θα τσιμπήσω.
Αν θα τσιρίξω όπως και τσίριξα στη μέση της Τσιμισκή σα να με χτύπησε ηλεκτροσόκ «Κορίτισιαααααααααα δείτε» Και μετά ν’ αρχίσω τις προ-Σωκρατικές αναλύσεις του γιατί έφυγε- γιατί έστειλε και εν τέλει εγώ τι πρέπει να κάνω τώρα.
Κάτι τέτοιες στιγμές θα ήθελα να έχω υπερφυσικές δυνάμεις. Από κείνες που σου γυρίζουν πίσω στο χρόνο και μπορείς να νιώσεις το άδειασμα και την απογοήτευση που σε κάνει να νιώθεις κάποιος όταν δε σε θέλει τόσο όσο εσύ/δεν ξέρει τι θέλει/φεύγει δίχως εξήγηση.
Όχι δεν είναι κάποιο μαζοχιστικό φετίχ του τύπου –γουστάρω να πονάω. Αλλά θαρρώ πως είναι η μόνη άμυνα απέναντι στις επιστροφές που σε πιάνουν εξ απήνης. Στον ύπνο εκεί που ίσα ίσα έχεις ανοίξει το μήνυμα και αντί να σκεφτείς τι ένιωθες πριν 4-5 μήνες κοντεύεις να ουρλιάξεις από χαρά σαν να σου έκατσε το Τζόκερ. Ενώ στην πραγματικότητα ξέρεις πως δεν συμπλήρωσες κανένα δελτίο αυτή τη βδομάδα.
Άρα μήπως δεν κέρδισες τελικά; Μήπως παρά είναι καλό για να είναι αληθινό όλο αυτό;