Κι εκεί που νομίζεις πως έχεις βάλει μία τάξη στη ζωή σου, έρχεται μία στιγμή και ανατρέπει τα δεδομένα. Aλλάζει τα στερεότυπα της ζωής σου και σε ρίχνει με τα μούτρα στα βαθιά.
Ανοίγεις τα μάτια, αλλά δεν θέλεις να ξυπνήσεις. Κινείς τα πόδια, αλλά δεν θέλεις να περπατήσεις. Σκέφτεσαι, αλλά δεν θέλεις να ονειρευτείς.
Είναι εκείνη η στιγμή που όλα έχουν χάσει το νόημά τους, όλα δείχνουν διαφορετικά.
Σκοτεινά και μίζερα. Βαριά κι ανούσια. Κι εσύ χάνεσαι στον κυκεώνα των σκέψεων και η θλίψη σε τραβάει όλο και πιο βαθιά. Σε οδηγεί σε μονοπάτια σκοτεινά, υγρά και τρομαχτικά. Νιώθεις πως δεν έχεις κουράγιο να ψάξεις την έξοδο, δεν έχεις δυνάμεις να αναζητήσεις το φως, δεν έχεις ανάγκη να βγεις από το λήθαργο. Γιατί όλα είναι τόσο άχρωμα, τόσο άοσμα, που τίποτα δεν σε συγκινεί. Κοιτάς γύρω σου, αλλά δεν βλέπεις. Φυτοζωείς και σε κουράζει. Nιώθεις μόνος, ανίσχυρος, αδύναμος. Και βλέπεις τη θλίψη να σε περικυκλώνει, να γαντζώνεται πάνω σου, να τυλίγεται γύρω σου. Και εσύ ασφυκτιάς, νιώθεις να πνίγεσαι.
Αλλά κάθεσαι εκεί. Αμέτοχος. Άμοιρος. Μόνος.
Και τότε είναι που πρέπει να συνειδητοποιήσεις ότι έχεις πιάσει πάτο. Δεν έχει παρακάτω, αυτό είναι. Το χειρότερο είναι εδώ. Είναι εδώ και σε κοιτάζει κατάματα. Μπορεί και να σε περιγελά. Πέτυχε τον σκοπό του και τώρα θέλει να σε κρατήσει εδώ, να πάρει από εσένα ό,τι περισσότερο μπορεί, ό,τι καλύτερο έχεις μέσα σου. Να καταπιεί την ενέργειά σου και να σου κλέψει ακόμη και το τελευταίο ψήγμα ελπίδας που υπάρχει κρυμμένη μέσα σου, μέσα στην ψυχή σου.
Και κάπου εκεί είναι που πρέπει να σηκώσεις το κεφάλι και να γεμίσεις το είναι σου με ανάσες ζωής. Έμεινες εκεί στο βυθό του κενού όσο χρειαζόταν για να μάθεις αυτά που έπρεπε να μάθεις. Για να χάσεις αυτά που έπρεπε να χάσεις. Για να γίνεις ένα με το τίποτα. Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή για να φωνάξεις ότι έχεις τελειώσει, ότι ο κύκλος σου εκεί έχει κλείσει, ότι η εμπειρία σου με το τίποτα έχει ολοκληρωθεί. Ήρθε η ώρα να φύγεις. Μην ξεχάσεις όμως να το ευχαριστήσεις, γιατί σου έμαθε πολλά και σημαντικά, κι ας μην το νιώθεις τώρα. Θα το καταλάβεις κάπου παρακάτω. Και ύστερα φύγε χωρίς να κοιτάξεις πίσω σου.
Ξεκίνα από τα μικρά, τα καθημερινά, τα εύκολα και σιγά σιγά προχώρα και στα πιο δύσκολα, τα πιο πιεστικά, εκείνα που ίσως έφταιγαν από την αρχή για την πτώση σου. Άλλαξε τη ζωή σου, με αργές και ουσιαστικές κινήσεις. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου να γιάνει και άφησε τη μαγεία της ίδιας της ζωής να γαληνέψει τη φουρτουνιασμένη σου ψυχή.
Στην αρχή ίσως σου φανεί ακατόρθωτο, αδύνατο, πέρα από τις δυνάμεις σου, αλλά στιγμή τη στιγμή όλα θα αλλάζουν, κι ας μην είναι αυτή η αλλαγή στην αρχή τόσο φαντασμαγορική. Έτσι συμβαίνει.
Η πτώση μπορεί να έρθει απότομα και ακαριαία, αλλά η άνοδος πρέπει είναι αργή, καθοριστική κι αληθινή. Για να είναι πραγματική. Για να σε οδηγήσει ψηλά, εκεί που ανήκεις. Εκεί που σου αξίζει να βρίσκεσαι. Γιατί ο κίνδυνος ελλοχεύει. Περιμένει καμουφλαρισμένος τη στιγμή της αδυναμίας …και θα υπάρξουν πολλές… για να επιτεθεί και να σε ρίξει κάτω και πάλι. Για αυτό και πρέπει τα βήματά σου να είναι σίγουρα, ισχυρά και σταθερά κι όχι σπασμωδικά, ατσούμπαλα και απεγνωσμένα. Κι αν οι στιγμές αδυναμίας εμφανιστούν, μην τρομάξεις, ήρθαν απλά για να σου υπενθυμίσουν που ήσουν. Να σου υπενθυμίσουν γιατί έπρεπε να φύγεις. Γιατί πρέπει να προχωρήσεις μπροστά.
Κι αυτή η ανοδική πορεία είναι τόσο μεθυστική.
Σα γλυκό κόκκινο κρασί. Αλλά δεν πρέπει να παρασυρθείς και να βιαστείς, γιατί από μόνη της είναι υπέροχη, είναι τόσο μαγευτική που πρέπει να τη ζήσεις στάλα στάλα τη φορά. Και μην ξεχνάς να κοιτάς γύρω σου. Όλα θα γεμίσουν ξανά χρώματα, αρώματα και αισθήσεις. Απόλαυσε τις μικρές καθημερινές στιγμές με τους αγαπημένους σου. Μάθε να αγαπάς και να σέβεσαι τον εαυτό σου. Μάθε να μη φοβάσαι. Πάρε κουράγιο από την αγάπη που αιωρείται γύρω σου. Ερωτεύσου τη ζωή και βγες έξω. Ανέπνευσε βαθιά, ονειρέψου και δάκρυσε από τη συγκίνηση που θα σου χαρίσει η ίδια η ζωή.
Απλά ζήσε αληθινά.