Αυτοσχέδια ποιήματα, ξεθωριασμένες φωτογραφίες, αποξηραμένα πλέον λουλούδια και λούτρινα αρκουδάκια. Όλα ενθύμια εκείνου ή εκείνης, καταχωνιασμένα στο παλιό κουτί με τα υπέροχα αναμνηστικά σου. Και παρόλο που επιμένεις ότι τον/την έχεις ξεπεράσει, ξαναγυρίζει στο μυαλό σου. Μήπως τελικά έχεις εγκλωβιστεί μέσα στον ιστό μιας αγάπης- φάντασμα;
Aνοιχτοί λογαριασμοί
Το να θέλουμε να θυμόμαστε την πρώτη μας αγάπη, είναι απολύτως κατανοητό. Το πρώτο πράγμα που αναζητούν οι περισσότεροι δε άνθρωποι όταν εγγράφονται στο Facebook και γενικότερα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είναι οι εφηβικοί τους έρωτες. Μέχρι εδώ, κυριολεκτικά τίποτα το ανησυχητικό δεν παρατηρείται. Το να θέλουμε δηλαδή από περιέργεια να μάθουμε την εξέλιξη του πρώτου μας έρωτα δεν είναι αρνητικό. Στο παρελθόν μας υπάρχει ένας μεγάλος συναισθηματικός πλούτος, εκεί κρύβονται οι εμπειρίες που μας διαμόρφωσαν και έφτιαξαν αυτό που είμαστε στο σήμερα. Είναι μαγικό λοιπόν και ταυτόχρονα συγκινητικό να μπορείς να γίνεσαι μάρτυρας της πορείας της ζωής σου.
Το φλέγον ζήτημα
Το πρόβλημα ξεκινάει όταν οι λογαριασμοί με το παρελθόν παραμένουν ανοιχτοί ακόμα και αν έχουν περάσει αρκετά χρόνια από την τελευταία μας συνάντηση με εκείνο το πρόσωπο. Όταν ονειροβατούμε δηλαδή ανάμεσα στις αναμνήσεις και την πραγματικότητα. Από τη μία, τα συναισθήματα τα οποία έτσι και αλλιώς είναι μοναδικά, λόγω του ότι είχαν την «πρωτιά» και από την άλλη η εξιδανίκευση εκείνης της σχέσης. «Μόνο αυτός με αγάπησε πραγματικά», «Δεν θα καταφέρω να νιώσω ποτέ ξανά όπως ένιωσα για αυτόν», είναι φράσεις που καλώς ή κακώς συχνά λέγονται μέσα μας. Τότε όμως είναι που κινδυνεύουμε να καταλήξουμε και σε επικίνδυνα μονοπάτια.
Όταν οι άνθρωποι αποκτούν εμμονές με άλλους ανθρώπους και καταστάσεις, τότε αρχίζουν να περνάνε τα όρια του «φυσιολογικού». Σε παθογένειες συνήθως οδηγούνται άνθρωποι με προδιάθεση σε κάποια παθολογία, και ένα πρόσωπο ή μια σχέση σε αυτές τις περιπτώσεις συνήθως λειτουργούν σαν αφορμή εκδήλωσης αυτής της παθολογίας.
«Ο πρώτος μεγάλος μου έρωτας μπορεί να βλάψει τους επόμενους;»
Σύμφωνα με τον καθηγητή Μάλκομ Μράινιν: «Άν θέλει κανείς αργότερα στην ενήλικη ζωή του να βρει την πραγματική ευτυχία θα πρέπει να ξεχάσει τα πρώτα σκιρτήματα της καρδιάς του. Αν ζούσαμε σε έναν ιδανικό κόσμο, θα βρίσκαμε κατευθείαν τη δεύτερη αγάπη». Ακούγεται ομολογουμένως πολύ σκληρό και κυνικό αλλά σίγουρα εδώ υπάρχει μια ισχυρή δόση αλήθειας.
Όσο ο πρώτος μεγάλος μας έρωτας παραμένει μέτρο σύγκρισης και κριτήριο ευτυχίας για τις επόμενες σχέσεις μας, ο δείκτης των συναισθημάτων μας κινδυνεύει να «κολλήσει» στο ένα. Αν υπήρχε ένα κουμπί που πατώντας το θα «παγώναμε» το χρόνο, θα αναρωτιόμασταν αν αξίζει να θυσιάσουμε το σήμερα για το χθες. Πολλοί από εμάς θα συνειδητοποιούσαμε πως έχουμε εγκλωβιστεί στο κάστρο του πρίγκιπα. Αντί λοιπόν να ελπίζουμε, συνειδητά ή ασυνείδητα πώς μπορούμε να αναβιώσουμε εκείνα τα παλιά και έντονα συναισθήματα, θα ήταν καλύτερο να αποκτήσουμε μια πιο ορθολογική αντίληψη σχετικά με το τι πραγματικά θέλουμε και ποιες είναι οι ανάγκες και οι επιθυμίες μας στο σήμερα.
Η «πυξίδα» για τις επόμενες σχέσεις μας
Ο πρώτος μας έρωτας μπορεί κυριολεκτικά να γίνει η «πυξίδα» των επόμενων ερωτικών και συντροφικών σχέσεων μας. Να λειτουργήσει κατά μία έννοια, «θεραπευτικά» για το σήμερα και αυτό γιατί εφόσον η σχέση μας ήταν καλή (ή και όχι), μπορεί και έχει την δύναμη να μας δώσει θετικές κατευθύνσεις ή τουλάχιστον μια σπουδαία καθοδήγηση για όλες τις επόμενες που έρχονται ή θα έρθουν στο μέλλον.
Εάν δούμε τι πραγματικά λείπει από τη σχέση μας στο σήμερα, τότε το παρελθόν μπορεί να δράσει κινητοποιητικά στο παρόν μας και τελικά να μας βοηθήσει να κοιτάξουμε κατάματα την πραγματικότητα, παίρνοντας έτσι αποφάσεις που για καιρό μπορεί και να αναβάλλαμε. Αυτό συμβαίνει, όχι γιατί απαραιτήτως επιθυμούμε να ‘ξανά ζήσουμε’ τον πρώτο μας έρωτα, αλλά επειδή θέλουμε κατά πάσα πιθανότητα να ξανά βιώσουμε την πληρότητα και τη χαρά μέσα σε μια νέα σχέση.
Κλείνοντας, είναι σημαντικό να θυμάσαι πως ελάχιστες ομοιότητες έχουμε πια με εκείνο το κορίτσι ή το αγόρι που αγαπήσαμε στο παρελθόν σε σχέση με την γυναίκα ή τον άνδρα που είμαστε και είναι και εκείνος ή εκείνη αντίστοιχα στο σήμερα. Και ευτυχώς (αν το καλοσκεφτείς) ο νέος μας εαυτός μπορεί να ερωτευθεί ξανά! Κι αν όχι με την ίδια ακριβώς ένταση, τότε σίγουρα με την ενήλικη παραλλαγή της!
featured photo: ©pexels/@Kaboompics .com