Την τελευταία φορά που έπεσα στα πατώματα για κάποιον, άργησα αρκετά να σηκωθώ. Είχα σιχαθεί ν’ ακούω πως κάθε χωρισμός είναι ένα μάθημα. Να δέχομαι έτσι αμαχητί πως κάθε άνθρωπος που συναντάς ή θα σε αγαπήσει ή θα σε διδάξει με την απουσία του.
Και η αλήθεια είναι πως είχα ήδη βαρεθεί να μαθαίνω.
Περιττό δε ότι είχα βαρεθεί να ακούω και το “στα λεγα εγώ” των φίλων που πάει ασορτί με εκείνο το γνώριμο δαχτυλάκι της κριτικής.
Στα λόγια όλα είναι εύκολα και από συμβουλές του τύπου “κάνε πράγματα για σένα” άλλο τίποτα. Το θέμα είναι να μάθεις να τα βρίσκεις με τον πάτο όταν συναντηθείτε. Γιατί κάποια στιγμή θα συναντηθείτε, δεν τίθεται θέμα. Άλλα έχουν και οι πτώσεις αυτές τη γλύκα τους. Απλά τη βρίσκεις μόλις τις αποδεχτείς.
Όσο εγώ κόντευα να γίνω κάτι ανάμεσα σε φάντασμα από την απεργία πείνας και επίτιμο μέλος στους Α.Α (ανώνυμους αλκοολικούς) άλλο τόσο άρχισαν να αχνοφαίνονται οι αλήθειες μπροστά μου.
Άρχισαν να αποκτούν τα πράγματα νόημα και ο γρίφος να λύνεται μόνος του. Δεν είχε έρθει ακριβώς το τέλος του κόσμου επειδή είχα χωρίσει. Απλά για αρχή με ενοχλούσε πως αυτό το τέλος δεν το είχα προβλέψει.
Κοινώς, αυτά τα έρμα τα σημάδια φίλες
Οι στιγμές που ενώ σε κοιτάει και σ’ έχει αγκαλιά σου πετάει κι ότι μπορεί σε έξι μήνες να πεταχτεί στη Γερμανία για δουλειά. Αλλά όντας αγκυροβολημένη σε κάποιο συννεφάκι αρνείσαι να το πάρεις στα σοβαρά. Όπως αρνήθηκα κι εγώ. Δεν φεύγουν έτσι απλά οι άνθρωποι είπα. Και γέλασαν και τα πόμολα της πόρτας όταν έφυγε.
Επίσης, δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να παρακαλάς
Βρε καλύτερα να κολλήσεις τη μούρη σου στα πλακάκια του μπάνιου. Να βγεις από εκεί μέσα το επόμενο καλοκαίρι. Αλλά όχι να σέρνεσαι πίσω από κάποιον που αποφάσισε να φύγει. Το μόνο που θα καταφέρεις είναι να του επιβεβαιώσεις πως καλά κάνει και φεύγει. Η αγάπη δεν κερδίζεται με παρακάλια και δακρύβρεχτες εξομολογήσεις. Η αγάπη απλά έρχεται και κουμπώνει χωρίς διλήμματα και πολύπλοκες υποθέσεις.
Μην περιμένεις να αλλάξει
Ούτε εκείνος αλλά ούτε κι εσύ. Το μόνο που μπορείς να πετύχεις είναι να μάθεις να ανέχεσαι χωρίς πλέον να είσαι ευτυχισμένη. Γιατί προφανώς υπάρχουν εμπόδια που δεν ξεπερνιούνται. Και χάσματα που δεν γεφυρώνονται όση αγάπη κι αν υποθέσουμε πως υπάρχει.
Όταν έρθει η ώρα να φύγεις, φύγε
Είτε χωρίζεις, είτε σε χωρίζουν. Είτε απλά αναβάλλεις αυτό που πρέπει να είχε γίνει χτες. Αλλά αντί να τα μαζέψεις και να την κάνεις κάθεσαι και πίνεις και τα λες στις φίλες σου. Και μετά εκείνες στέλνουν σε ομαδικές συζητήσεις διερωτώμενες συνεχώς αν κατάφερες να ξεστομίσεις το τέλος για να έρθει ο χωρισμός. Το τέλος το official, γιατί το άλλο έχει ήδη έρθει.
Δεν αρκεί να σ’ αγαπάει αν δεν ακούει
Και πρόσεξε τη διαφορά, όχι να κάνει ότι σ’ ακούει. Να σ’ ακούει πάντα ακόμα κι όταν του μιλάς και βλέπει μπάλα. Ακόμα κι όταν είστε μαλωμένοι ή έχει κίνηση στην παραλιακή κι εσύ απλά θες λουκουμάδες. Να σε ακούει όταν φοβάσαι, όταν μιλάς κι όταν σωπαίνεις γιατί φοβάσαι περισσότερο απ’ ότι χτες.
Η αγάπη δεν είναι ποτέ λάθος (ακόμα κι όταν τελειώνει)
Μην αρχίσουμε τα που πάει η αγάπη όταν τελειώνει. Ούτε να κάνουμε μνεία στους λάθους που πέρασαν και θα περάσουν από τη ζωή σου. Γιατί απλά δεν υπάρχει λάθος όταν πρόκειται για αγάπη. Αυτή είναι το μόνο σωστό, το μόνο challenge που αξίζει να ποντάρεις ξανά και ξανά. Γιατί δεν έχει σημασία αν άνθισε κάπου και δεν την προσέξατε, σημασία έχει πως άνθισε. Και αυτό εδώ λέγεται ελπίδα. Η μόνη για την οποία αξίζει να παλεύεις, να προσμένεις και να ζεις.
featured photo: @IgorSun