Προσπαθώ εδώ και ώρα να βάλω σε μια σειρά τις σχέσεις μου, όχι απαραίτητα χρονική, κυρίως συναισθηματική είναι η κλίμακα αξιολόγησης.
Είναι εκείνες που μας έδεσαν τα χρόνια και οι δυσκολίες και είναι και αυτές που μας ταλαιπώρησαν τραγικά πολύ.
Θυμάμαι πολύ έντονα δυο σχέσεις μου μέχρι τώρα. Αρχικά είμαι της άποψης πως με κάθε άνθρωπο με τον οποίο αλληλοεπιδράς δημιουργείς μια σχέση, σχετίζεσαι. Αυτή η σχέση μπορεί να είναι επαγγελματική, φιλική ή ερωτική κλπ.
Σε ερωτικές λοιπόν σχέσεις τα όρια που βάζουμε καθορίζουν το είδος της σχέσης, αποτελούν τις λεπτές γραμμές που πολλές φορές από αυτές εξαρτάται και ολόκληρη η ύπαρξή σου μέσα στην ίδια τη σχέση.
Για να επανέλθουμε όμως, η πρώτη σχέση που θυμάμαι πολύ έντονα είναι μια κλασική συμβατική σχέση με συγκατοίκηση και όλα τα συναφή, η δεύτερη είναι αυτό που λέμε η διαταραχή της ψυχικής μου υγείας και μάλιστα με αποκλειστική προσωπική μου ευθύνη.
Είναι αυτή η σχέση που θέλεις αρχικά να το παίξεις άνετη και κουλ – πολλές φορές βέβαια νομίζεις και εσύ η ίδια πως είσαι, γελάω – αλλά κάτι στην πορεία αλλάζει.
Το μοτίβο είναι απλό και πάνω κάτω όμοιο. Γνωρίζεις τον τύπο, εν πρώτης δεν έχεις πολλές ελπίδες και προσδοκίες, μιας και εξ αρχής και εκείνος έχει δείξει πως η λέξεις αποκλειστικότητα και σταθερότητα είναι άγνωστα στοιχεία στο λεξικό του. Περνάει ο καιρός και εσύ σιγά σιγά, αρχίζεις να κολλάς και κάπου εδώ ξεκινά το αληθινό πρόβλημα, όταν δηλαδή εσύ θα αρχίσεις να ερωτεύεσαι, να σου αρέσει που κοιμάστε αγκαλιά, να γελάς με πράγματα που συνήθως σε εκνευρίζουν και με έναν μαγικό τρόπο να μπορεί να σου αλλάζει τη διάθεση.
Από την άλλη όμως, εκείνος μένει σταθερός στην αρχική του στάση, ξέρεις πως υπάρχουν κι άλλες και ποτέ δεν στο έχει κρύψει. Το πρόβλημα λοιπόν είναι ξεκάθαρα δικό σου, μιας και ενώ η κατάσταση από μεριάς σου έχει αλλάξει αλλά συνεχίζεις να μένεις.
Σε ενδεχόμενη τέτοια κατάσταση, είναι αναγκαίο να βάλεις τα όρια σου και να ξεκαθαρίσεις τα πράγματα. Αρχικά, πρέπει να κάνεις αυτήν τη συζήτηση με τον ίδιο σου τον εαυτό, να καταλάβεις, αν είσαι εντάξει με αυτήν την κατάσταση ή αν προσποιείσαι και υποκρίνεσαι ακόμη και στον ίδιο σου τον εαυτό. Αν και εσύ εξαρχής ήσουν σε μια περίεργη κατάσταση, αν πίστευες πως και εσύ θέλεις κάτι πιο ελεύθερο και χαλαρό, αλλά στην πορεία αυτό άλλαξε, τότε πρέπει να ξεκαθαρίσεις. Είναι πολύς σημαντικό, να γνωρίζεις εσύ η ίδια τι θέλεις και τι μπορείς να ανεχτείς. Μην μείνεις σε μια κατάσταση που σε φθείρει απλά από φόβο για να μην χάσεις κάποιον από τη ζωή σου… που στην ουσία δεν τον έχεις καν.
Καμία στιγμή και ενώ περνούσα ένα αληθινό mental breakdown, ένας φίλος με ρώτησε εάν ξέρω τι σημαίνει η λέξη ιδιωτικός και τι δημόσιος.
Πήγα να το παίξω έξυπνη, αλλά δεν κράτησε πολύ όλο αυτό. Όπως και εκείνος μου είπε ιδιωτικό είναι κάτι όταν ανήκει σε έναν ιδιοκτήτη, τώρα θα μου πεις οι άνθρωποι έχουν ιδιοκτήτες;
Αρκετά παρωχημένος προσδιορισμός, αλλά κατά μια έννοια ισχύει και στην τελική δεν είναι κακό να είσαι δημόσιος, αν είσαι θέατρο, σχολείο ή νοσοκομείο. Όταν λοιπόν εσύ έχεις ανάγκη από αποκλειστικότητα και αυτό θα το καταλάβεις πολύ εύκολα, όχι επειδή απαραίτητα θέλεις να είσαι όλη την ώρα μαζί του, αυτό ίσως και να μην συμβεί ποτέ, ιδίως εάν έχει ένα απαιτητικό πρόγραμμα. Θα το καταλάβεις απαντώντας στο εαυτό σου σε μια αρκετά απλή ερώτηση, ζηλεύεις;
Σε ενοχλεί όταν σκέφτεσαι πως κοιμάται με άλλες; Σε πειράζει; Αν η απάντησε σε αυτές τις ερωτήσεις είναι ναι, τότε πρέπει να κάνεις ένα καλό ξεκαθάρισμα, πρέπει να σταματήσεις να προσποιείσαι πως όλα είναι καλά και πως αυτή η κατάσταση δεν σε ενοχλεί.
Έχοντας μείνει σε μια τέτοια σχέση, προσπαθώντας να κρατήσω ισορροπίες με τον ίδιο μου τον εαυτό, έχω να πω πως μόνο τοξική μπορεί να είναι μια τέτοια κατάσταση.
Μια κατάσταση στην οποία συμβιβάζεσαι με κάτι μισό, ανέχεσαι το λίγο, βάζεις στη ζωή σου τη μετριότητα.
Δεν είναι κακό να είσαι μέτριος, αρκεί να είσαι καφές, όταν μιλάς για έρωτα να κυνηγάς ολόκληρα πράγματα, γεμάτα. Και όπως μου είπε και εκείνος ο φίλος μου, μην μένεις με τον δημόσιο γκόμενο, να βρεις τον ιδιωτικό, τον ιδιωτικό σου!
Μην φοβάσαι λοιπόν να χάσεις κάτι, κάτι που πότε δεν ήταν πραγματικά δικό σου.