Μήπως δεν χρειάζεσαι μια ζωή σαν μυθιστόρημα;
Τι είναι τελικά μια ζωή τέλεια, σαν παραμύθι; Και γιατί έχουμε όλοι ανάγκη να τη ζήσουμε; Η απάντηση λοιπόν, βρίσκεται στην ίδια τη ζωή. Στη ζωή την πραγματική, με τη σκληρότητά της, αλλά και με τα όμορφα, στη ζωή που σε χτυπά χωρίς ίχνος συμπόνοιας, αλλά και που σε αγκαλιάζει τρυφερά σαν μάνα και σου χαρίζει μοναδικές στιγμές.
Η ζωή που δεν έζησες
Η αλήθεια λοιπόν, είναι ότι η ζωή δεν είναι εύκολη. Και δεν εύκολη ακόμα και γι’ αυτούς που θα έπρεπε να είναι, γι’ αυτούς που έχουν λύσει το οικονομικό, που ανήκουν στις βασιλικές οικογένειες και γενικά, γι’ αυτούς που μπορούν να ζήσουν αυτή την παραμυθένια ζωή.
Η ζωή λοιπόν, είναι άδικη, σκληρή, αδυσώπητη και πολλές φορές αινιγματική. Και στο μυαλό μας φτιάχνουμε μια ονειρική ζωή, που δεν υπάρχουν προβλήματα, υπάρχουν άπειρα λεφτά, μια μόνιμη διασκέδαση, μια “κινητή γιορτή”.
Είναι η ζωή χωρίς στερήσεις, όπου είσαι ελεύθερος να κάνεις ότι θέλεις, να βρίσκεσαι όπου θέλεις, με όποιους θέλεις. Είναι η ζωή χωρίς έννοιες, χωρίς προβλήματα.
Είναι όμως, αυτή η ζωή που θέλεις;
Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι αν όντως τα είχες όλα αυτά, είναι πολύ πιθανό να μην είσαι χαρούμεν@; Κι όμως πιστεύω ότι είναι βέβαιο.
Ακόμα κι αν πετύχεις να ζεις μια τέτοια ζωή, δεν θα μπορέσεις ποτέ να την ευχαριστηθείς. Κι αυτό γιατί, μια ζωή αιώνιας χαράς είναι μια βαρετή ζωή. Γιατί πώς θα μπορέσεις να εκτιμήσεις όλα αυτά τα όμορφα, αν δεν έχεις ζήσει στα δύσκολα; Πώς θα μπορέσεις να απολαύσεις αν δεν έχεις στερηθεί; Πώς θα θαυμάσεις το όμορφο αν δεν έχεις βιώσει το άσχημο;
Φυσικά, δεν λέμε ότι μια ζωή δύσκολη είναι αυτή που θα σε κάνει ευτυχισμένο. Αλλά είναι αυτές οι αντιθέσεις, που σε εκπαιδεύουν να γεύεσαι το ένα και το άλλο. Που σε μαθαίνουν να νιώθεις και να παλεύεις. Που σου δείχνουν τον δρόμο, που πρέπει να πάρεις, ακόμα κι αν είναι ανηφορικός.
Είναι τα άσχημα που σε κάνουν να εκτιμάς τα ωραία. Μάθε λοιπόν, να ζεις με όλα.