Είναι από τα πράγματα που ζήσαμε άλλοτε από τη μια πλευρά του ακουστικού κι άλλοτε από την άλλη.
Είναι από τις φορές που εύχεσαι να έπιαναν όλα τα μαγικά ξόρκια από μάγισσες και φλιτζανούδες. Να μάθαινες γιατί έχασε το ενδιαφέρον του. Φταις εσύ ή πάλι σου έκατσε κελεπούρι;
Ας δεχτούμε το πιο άσχημο προφανές. Δεν έχετε χημεία.
Καμιά φορά μας αρέσουν άνθρωποι. Λέμε οκ είναι όμορφος, χαριτωμένος. Ξεκινάς μιλάς μαζί τους κι ενώ συνεχίζουν να είναι χαριτωμένοι και όμορφοι, εσύ απομακρύνεσαι. Γιατί κάπου μπάζει. Γιατί δεν θέλεις να ανοίξεις ούτε πόρτες, ούτε παράθυρα μαζί τους γιατί απλά δε σας βγαίνει.
Μπορεί να είναι ανασφαλής.
Ξέρεις πίσω από μηνύματα όλα είναι εύκολα και όλοι είμαστε οι ουαου ενδιαφέροντες τύποι με τις άπειρες ασχολίες. Δεν έχουμε κόμπλεξ αλλά ουτε και φοβίες. Αλλά όταν ξεκινάς να βγαίνεις με κάποιον στη real life μακριά από το συγκαλυμμένο κόσμο του διαδικτύου τότε όλα γίνονται ξεκάθαρα. Τότε καταλαβαίνεις ποιος έχει τα κότσια να μείνει, να προσπαθήσει, να αφεθεί. Και ποιος φοβάται εσένα, τον εαυτό του ή και το άσχημο παρελθόν του.
Μπορεί να είναι απλά ένας player.
Και να αφήσει λαό σε αναμονή για να βγαίνει μαζί σου. Να γκρινιάζουν οι φανς. Να του έλειψαν οι περιπέτειες. Φυσικά και δε θέλει να το σοβαρέψει μαζί σου. Γιατί ξέρει πως δε θα δυσκολευτείς να τον ξεμπροστιάσεις αν χρειαστεί. Ή και γιατί όσο μαλακ@ς κι αν είναι δε θέλει να φανεί στα μάτια σου. Οπότε του τη χαρίζουμε αν εξαφανιστεί. Μέχρι εκεί μπορεί ο άνθρωπος τι να κάνουμε δηλαδή.
Δε ψάχνει για σχέση.
Βασικά δεν ξέρει για τι ψάχνει. Μπορεί να έψαχνε απλά παρέα ή ψυχολόγο μέσα στην καραντίνα και να βρέθηκες στο δρόμο του. Να κολακεύτηκε από το ενδιαφέρον σου κι από τον πλούσιο -μέσα έξω- ψυχικό σου κόσμο. Μπορεί να ενθουσιάστηκε με τα πιστεύω σου και τον τρόπο ζωής σου. Αλλά τίποτα από τα παραπάνω να μην είναι αρκετά για να συνεχίσει να εκδηλώνει το ενδιαφέρον του. Αφού προς το παρόν δεν είναι στα πλάνα του να κάνει σχέση. Στην επόμενη καραντίνα βλέπουμε.
Τέλος, χάθηκε το μυστήριο.
Και δεν ξέρουμε που πήγε. Ψάξαμε παντού. Αναλύσατε από τα παιδικά σας χρόνια. Τις σκανταλιές στο νηπιαγωγείο. Σου είπε για το πως λερώνεται -ακόμα και τώρα- όταν τρώει. Τους είπες για τη μανία σου να κυκλοφορείς παντού μ ένα ποτήρι φρέντο. Του είπες για τα όνειρά σου και για κάποια λάθη σου. Αλλά αντί να έρθετε κοντά χάθηκε αυτό το επόμενο που περιμένεις κι ανυπομονείς για το μήνυμα που αργεί να χτυπήσει. Και καταλήγεις να παραγγέλνεις παπούτσια.
Για όλα τα γιατί που θα σκεφτείς στο τέλος αυτού του άρθρου η εξήγηση θα είναι μόνο 1. ‘ He s not the one” όπως λένε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι. Γιατί αν ήταν εγώ θα ανέλυα τίποτα κι εσύ αντί να με διαβάζεις θα έπινες μαργαρίτες μαζί του ή πάνω του*