Μέσα στα μαθήματα στην Α’ Λυκείου θα έπρεπε να έχει μια εξέχουσα θέση η παραπάνω φράση. Να καταλάβουμε όλες πως αν κάποιος δεν ανταποκρίνεται και δεν σε θέλει, δεν σε αγαπάει είναι πρόβλημα να μένεις και να επιμένεις.
Είναι πρόβλημα δικό σου και δεν μεταφράζεται πάντα με τεράστια καψούρα κι ανεκπλήρωτο έρωτα. Δεν είναι όλα τα επαναλαμβανόμενα μη ανταποκρίσημα κολλήματα έρωτες. Και δεν πρέπει να τα μεταφράζουμε έτσι.
Το πρόβλημα τις περισσότερες φορές που πέφτουμε στα πατώματα και στα πλακάκια για κάποιον που δεν μας αγαπάει ούτε όσο πατάει ένα μυρμήγκι είναι τελείως δικό μας. Είναι μια διαρκώς αυξανόμενη διαταραχή να φέρνεις στη ζωή σου τα δράματα. Και κατ’ επέκταση να τα ζεις για να έχεις για κάτι να γκρινιάζεις.
Κάποιοι το λένε αυτοεπικαλούμενη προφητεία. Η μανία μας να τρέχουμε πίσω από κάτι και να πιστεύουμε -σα να το ζητάμε- ότι δεν θα τον έχουμε ποτέ.
Εγώ πάλι πιστεύω πως οι λόγοι που συμβαίνει αυτό είναι πιο απλοί απ’ όσο φαντάζεσαι.
Αρχικά εννοείται πως δεν αγαπάς (ούτε αγάπησες κανέναν απ’ αυτούς).
Απλά ενθουσιάστηκες με την ιδέα και την αύρα που απέπνεε ο καθένας από τούτα τα πλάσματα. Είτε ήταν η εξωτερική εμφάνιση ή απλά πολλά κιλά αυτοπεποίθησης και σιγουριάς. Ο τύπος που είναι τέρμα διαφορετικός από εσένα και τη ζει την ζωή του και τη χαίρεται. Αυτομάτως σου δημιουργεί τη ψευδαίσθηση ότι θες να τον κρατήσεις κοντά σου. Αλλά παράλληλα σκέφτεσαι πως είναι αδύνατον να μείνει.
Το πρόβλημα είναι πως δεν πιστεύεις ότι σου αξίζει κάτι καλό.
Παρά μονάχα σκόρπιες ιστορίες με δράματα. Το γουστάρεις φουλ να είσαι η drama queen που ποτέ δεν φτάνει στην κάθαρση. Αλλά επειδή αρνείσαι να παραδεχτείς και στον εαυτό σου πως σου συμβαίνει αυτό, τους βλέπεις όλους τέλειους. Ενώ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ! Και δεν υπάρχει κανένας απτός λόγος να εξιδανικεύουμε ανθρώπους και καταστάσεις και να ρίχνουμε τη δική μας αξία. Να πω κι άλλα;
Επίσης φοβάσαι τις σχέσεις γι’ αυτό προτιμάς τα ρομάντζα.
Δεν ξέρω αν μικρή έλιωνες με τη Μανίνα / Σούπερ Κατερίνα ή είσαι πιο παλιά γενιά και πρόλαβες και τα Άρλεκιν που τα αγόραζαν οι μαμάδες μας. Δεν ξέρω αν σε συγκινούν τα μεγάλα πάθη με τα εμπόδια και τις πρωταγωνίστριες που μένουν πίσω ριγμένες και ρημαγμένες. Μπορεί να φοβάσαι το δέσιμο και γι’ αυτό να μην αφήνεις τους άλλους να δουν αυτό που εσύ είσαι. Να σε εξιδανικεύσουν δηλαδή όπως κάνεις κι εσύ μαζί τους.
Έχουμε μια φίλη στην παρέα που έχει μια φίλη ψυχολόγο στο νησί που ζει και μας έδωσε τη λύση σε τούτη την διαταραχή μέσα σε μια φράση:
“Ράνια μου αγάπη μου, μπλέκεις με τύπους που δεν σ’ αγαπάνε γιατί αυτό σου είναι εύκολο. Γιατί κατά βάθος ξέρεις πως οι σχέσεις είναι δύσκολες και θα πρέπει να τις διαχειριστείς”.
Και κάπως μερικές θάλασσες μακριά σ’ ένα δίπατο παραθαλάσσιο σπίτι ακούστηκε ένα μπαμ. Όχι εντάξει όλα καλά, μόνο κάποια πιάτα έσπασαν κι ακολούθησαν μερικά κρασιά.
Θα μπορούσα να μιλάω με τις ώρες για τις drama queens που τρώνε τα μούτρα τους από επιλογή να μην ερωτευτούν και να μην παραδεχτούν τι είναι αυτό που πρέπει να κρατήσουν στη ζωή τους. Για την ανάγκη να κολακεύεσαι απ’ αυτόν που είναι τέρμα τοξικός (και player και τέντι μπόι νέας κοπής) αλλά σε διάλεξε μαζί με άλλες δέκα. Κι εσύ χάρηκες και μετά είπες στις φίλες σου (ένα εκατομμύριο φορές και κάτι) ότι ερωτεύτηκες.
Όχι αγάπες μου άλλο ερωτεύομαι κι άλλο γοητεύομαι από έναν νέο μπελά.
Μόλις εμπεδώσουμε τη διαφορά θα μπορούμε ξεκάθαρα να διαλέξουμε με ποιους αξίζει να δεθούμε, δοθούμε και να δείξουμε ποιες πραγματικά είμαστε. Μέχρι τότε κι όσο τραβάμε αυτούς τους ανθρώπους (και τα δράματα που σέρνουν) γινόμαστε μόνες μας θύματα έρωτα και αγάπης που ΔΕΝ Υπάρχει.
Μήπως να το πιάσουμε από την αρχή; Μήπως αντί για δράματα να βρούμε κάποιον που να μας προσφέρει χαρά; Αυτό για αρχή είναι ένα σημάδι.