Η ισορροπία χάθηκε σ’ ένα από τα πιο όμορφα μπαλκόνια μπαρ αυτής της πόλης όταν γνώρισα τον πιο αγχωμένο μπάρμαν. Όσο εγώ έπινα χαλαρά τον καφέ μου και είχα αφήσει στο pause την ιστορία μου με το Δημήτρη γιατί το χάναμε στη μετάφραση.
Μαζί μου πάντα ο κολλητός μου που χρόνια τώρα δίνει ζωή και απαντήσεις σ’ ότι γράφω αλλά και σε ότι ζω. Ο Στέλιος λοιπόν ήταν το παράδειγμα του τύπου που ζούσε την απόλυτη πίεση. Έπρεπε να δίνει αναφορά για το τι ώρα θα σχολάσει μέχρι ποιοι είναι μαζί του στο μπαρ ανά δίωρο.
Εννοείται πως οι αντρικές μπαρότσαρκες και τα champions league ακόμα του τα είχε κόψει. Η frau Δήμητρα λοιπόν μου θύμιζε κάτι από παλιά ελληνική ταινία τύπου «αυτή μέχρι και μουστάκι θα σε βάλει να ξυρίσεις». Όσο λοιπόν άκουγα το θύμα Στέλιο τόσο κόντευα να πέσω από το σκαμπό απ’ τα γέλια.
Με προσγείωσε ο Νίκος λίγο αργότερα θυμίζοντάς μου ότι γελάω γιατί βρίσκομαι στο άλλο άκρο. Και πως αν η Δήμητρα ήταν για πολλούς μια Frau εγώ θα ήμουν ξεκάθαρα η βασίλισσα του πάγου.
-Μα γιατί τι κάνω λάθος ; έσπευσα να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Και γλυκιά είμαι, και χρόνο δίνω και να βγαίνει τον αφήνω. ΌΛΟΙ θα ήθελαν να έχουν μια κοπέλα σαν εμένα να μην τους ζαλίζει. (είπα δυνατά και με απόλυτη αυτοπεποίθηση όχι αστεία).
Ο κολλητός μου εκεί σαν άτυπος ψυχολόγος σχέσεων έδινε το δικό του αγωνιστικό λόγο.
-Θα ήθελαν να σε έχουν, λες και ξέρει ποτέ κανένας καψερός αν όντως πραγματικά σε έχει. Άλλο δίνω χώρο κι άλλο εξαφανίζομαι. Άλλο τον αφήνω να βγει με τους φίλους του κι άλλο φεύγω τριήμερο στο Πήλιο και το λέω μισή ώρα πριν κάνω βαλίτσα.
Να μείνει μεταξύ μας, αλλά για αρκετή ώρα ένιωθα το ίδιο Frau κι ας μην ήμουν η Δήμητρα. Κάπου εδώ λοιπόν δόθηκε η πρώτη περιγραφή ανάμεσα στην πάλη του να τ’ αφήνεις όλα χαλαρά και να πιέζεις τα πράγματα.
Η ισορροπία ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο άκρα είναι κάτι που αν κάποια από μας το γνώριζε θα γραφόταν αμέσως στο βιβλίο Γκίνες. Θα κάναμε εισήγηση να μπει στην Ευρωβουλή, να τη στείλουμε στον Άρη, να φτιαχτεί φωτεινή ταμπέλα με το όνομά της στην παραλιακή και άλλα πολλά.
Όμως μέχρι τότε θα σκοντάφτουμε όλες ανάμεσα στο πιέζω και αφήνω τα πράγματα χαλαρά. Κάποιοι λένε πως αν ήθελα να με πιέζουν θα είχα γεννηθεί κουμπί. Αλλά κατά βάθος είναι οι ίδιοι που όταν δεν βλέπουν μήνυμά σου το βράδυ αναρωτιούνται που είσαι και γιατί δεν έστειλες.
Αν λοιπόν είχα υπερδυνάμεις θα ήθελα να μπορώ να αντιληφθώ αυτή την ισορροπία
Να ξέρω πότε πρέπει να σε ψάξω
Χωρίς να γίνω η υστερική μέγαιρα που σε καταπιέζει και σε ζηλεύει.
Να ξέρω πότε πρέπει να αφεθώ και να πω πως νιώθω
Χωρίς να κινδυνεύω να ακούσω πως δεν είσαι σε φάση/δεν ξέρεις τι θέλεις/θέλεις χρόνο κλπ
Να ξέρω πότε μπορώ να πω πως περιμένω το αγόρι μου.
Και όχι απλά κάποιον με μισόλογα, χαμόγελα και αμφιβολίες.
Να ξέρω πως δε χρειάζεται να περιμένω για να στείλεις.
Αλλά μπορώ να σου στείλω χωρίς να πρέπει να σκεφτώ αν είναι η σειρά μου. Χωρίς να χρειάζεται να περιμένω να δω τι θα κάνεις εσύ σήμερα.
Να ξέρω πότε πρέπει να λέω πως δεν πειράζει.
Και πότε πρέπει αντί για μούτρα και «ΤΙΠΟΤΑ» να λέω πως δεν θέλω. Να λέω ακριβώς αυτό που με πειράζει. Να λέω ΟΧΙ και να μη φοβάμαι πως θα χαλάσω την ισορροπία της άνετης.
Nα ξέρω πότε πρέπει να ανησυχώ για σένα.
Και πότε μπορώ να κοιμάμαι ήσυχη πως όλα είναι καλά.
Να ξέρω πως είσαι δίπλα μου.
Και όχι απέναντί μου.
Να ξέρω πως είμαστε Μαζί.
Χωρίς τίτλους, τυμπανοκρουσίες χαζά hashtag και δηλώσεις ζωής. Μαζί και ας μη ξέρω για πόσο. Θα το πηγαίνουμε μέρα με τη μέρα. Για όσο αντέξουμε, για όσο μπορέσουμε και όσο θα προσπαθούμε.
Όλα αυτά να ήξερα και θα μπορούσα να ισορροπήσω σε τεντωμένο σκοινί καλύτερα από κάθε ακροβάτη.