Τι συμβαίνει στον ανθρώπινο εγκέφαλο όταν ερωτευόμαστε; Υπάρχει άραγε κάποιος συγκεκριμένος μηχανισμός αγάπης;
Είναι ο έρωτας μία αλυσιδωτή χημική αντίδραση; Αν το δούμε από την επιστημονική πλευρά θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι απλά ορμόνες και νευροδιαβιβαστές. Είναι η χημεία του εγκεφάλου και του ενδοκρινικού συστήματος.
Είναι οι φερομόνες, οι «ορμόνες της ερωτικής έλξης». Χημικές ουσίες που βρίσκονται στο δέρμα και τις τρίχες και εκκρίνονται από διάφορα σημεία του σώματος. Όταν δύο άνθρωποι έρχονται κοντά, καταφέρνουν και φτάνουν οι φερομόνες του ενός στον εγκέφαλο του άλλου μέσω του οσφρητικού συστήματος, καθιστώντας τον ελκυστικό ή όχι και προκαλώντας το γνωστό σπινθίρισμα.
Είναι η ντοπαμίνη, η «ορμόνη της απόλαυσης», που παίρνει τη σκυτάλη, φέρνοντας στη ζωή μας τον απόλυτο έρωτα, την τρέλα, την αγωνία να δούμε τον εκλεκτό της καρδιάς μας.
Η ντοπαμίνη είναι μία οργανική ουσία, της οποίας ο ρόλος είναι να μεταφέρει μηνύματα ικανοποίησης στον εγκέφαλο σου. Για αυτό το λόγο είναι γνωστή και ως ο «νευροδιαβιβαστής της ευφορίας». Όταν είμαστε ερωτευμένοι, ο εγκέφαλος απελευθερώνει ντοπαμίνη στον οργανισμό, προκαλώντας έκρηξη απόλαυσης. Η ευφορία που νιώθουμε από αυτήν είναι τόσο εθιστική, που μας κάνει να την αναζητάμε ξανά και ξανά.
Είναι η ωκυτοκίνη και η βαζοπρεσίνη, οι «ορμόνες της αγάπης», που μετά την εκτίναξη των επιπέδων της ντοπαμίνης και όσο αρχίζει η συναισθηματική σύνδεση με τον αγαπημένο μας, έχουν εκείνες πρωταγωνιστικό ρόλο. Η ωκυτοκίνη παράγεται κατά τη διάρκεια κάποιων τρυφερών προσωπικών στιγμών, όπως είναι η αγκαλιά ή ακόμη και η οπτική σύνδεση μεταξύ των ερωτευμένων. Η βαζοπρεσίνη είναι μία ορμόνη, που έχει αποδειχθεί πως σχετίζεται με το συναισθηματικό δέσιμο, ενώ μία πρόσφατη μελέτη έδειξε πως ορισμένες γενετικές μεταλάξεις στον υποδοχέα της σχετίζονται με την απιστία και τον φόβο της δέσμευσης.
Είναι η σεροτονίνη, η «ορμόνη της χαράς», είναι οι ενδορφίνες, τα φυσικά οπιοειδή του εγκεφάλου, είναι η αδρεναλίνη και η σωματοτροπίνη.
Κι ίσως να είναι και άλλες ορμόνες. Και ναι, μπορεί να είναι λογικό, το μυστήριο του έρωτα να έχει ιντριγκάρει και την επιστημονική κοινότητα. Για αυτό άλλωστε προσπαθεί να τον αποκωδικοποιήσει και να τον κλείσει σε φυαλίδια και αναλυτικές τεχνικές.
Αλλά, ο έρωτας δεν είναι μόνο χημεία. Είναι ζωή. Καταφτάνει στην πόρτα μας χωρίς να μας προειδοποιήσει. Και εισβάλλει χωρίς καν να μας ρωτήσει. Μας παρασέρνει, μας κόβει την ανάσα, μας καθηλώνει, μας μεταμορφώνει, μας επανατοποθετεί στο χάρτη της ζωής. Είναι ενέργεια, είναι πηγή ζωής. Είναι άπιαστος, διάφανος, αέρινος. Κι ίσως… έτσι καθαρά επιστημονικά… θα έλεγα, πως ίσως καλύτερα να μην χρειάζεται να τον τιθασεύσουμε και να τον περιορίσουμε σε νόμους και κανόνες.