Μηνύματα που δεν απαντήθηκαν. Μηνύματα που ήρθαν και μηνύματα που συνεχίζονται να έρχονται με τον ίδιο ρυθμό. Όλα αυτά γιατί; Γιατί εσύ σταμάτησες να γράφεις… Και φοβάμαι πως αν αρχίσεις θα σταματήσει αυτός. Και τέλος πάντων ξέρει να μου πει κανείς πότε σταματάει αυτό το παιδικό χαζοκυνηγητό;
Αυτή η αλάνθαστη συνταγή με το γραμματόσημο ακόμα και τώρα που δεν στέλνουμε γράμματα παρά μόνο e-mails. Αλλά κι αυτή η αντρικά παρανοϊκή ανάγκη να κυνηγάνε κάτι μόνο με την υποψία ότι δεν είναι δικό τους. Να φοβάσαι να δείξεις ενδιαφέρον. Να φοβάσαι να πεις “θέλω να σε δω” γραπτώς. Μη χαλάσει ο σκληρός και μετατρέψει το μήνυμα σε άνευ όρων παράδοση του κάστρου και βαρεθεί σου λέει ο διεκδικητής και φύγει.
Από μαγικές υπερδυνάμεις για αυτό το καλοκαίρι θα ήθελα να μπω σε έναν αντρικό εγκέφαλο και να αλλάξω τις εργοστασιακές ρυθμίσεις.
Ξέρω με ευχαριστείτε μετά. Θα ήθελα έστω να εκτυπώσω το παρόν άρθρο και να μπει στην ύλη της Α’ Δημοτικού μαζί με την ανάγνωση και την αριθμητική. Να εμφυσήσω στον αντρικό πληθυσμό όλων των ηλικιών πως η δράση θέλει αντίδραση. Και πως πλέον καμία γυναίκα δεν “κολλάει” με τούτο το σκωτσέζικο ντους.
Το 2021 θέλουμε να γυρίσουμε στο 1980
Τότε που οι άντρες:
Τολμούσαν να πάρουν τηλέφωνο ακόμα κι όταν ήξεραν πως δεν θα το σηκώσεις.
Τότε που τα νορμάλ, τα διεκδικητικά, οι παραδοχές και οι αυθόρμητες δηλώσεις ήταν must.
Ερχόντουσαν και με τα πόδια για να σε δουν ένα δεκάλεπτο.
Και τώρα κάτσε εσύ να αναρωτιέσαι γιατί δεν σου μιλάει ενώ είστε στο ίδιο beach bar.
Την τελευταία φορά που πίστεψα πως κάποιος φεύγει και δεν θα μου ξαναμιλήσει ήταν το προηγούμενο ΣΚ σε ένα γνωστό μπαρ της πόλης.
Ο τύπος μας ανακοίνωσε πως πάει για τσιγάρα. Αυτό ήταν τους λέω με χωρίζει με στυλ. -Μα δεν τα έχετε, έσπευσαν να μου υπενθυμίσουν τα κορίτσια. – Έ, για αυτό και γύρισε τελικά πίσω δέκα λεπτά μετά. Με εκείνο το ύφος -ποιοι είναι τούτοι που σας μιλάνε-.
Όχι, μην τολμήσεις να χαρείς ή να ζηλέψεις πως πρόκειται για κάποιο τυχερό λαχείο που έσκασε στο πορτοφόλι μου. Ούτε λήγοντας. Γιατί κάποιος που αδιαφορεί να μάθει πως ήταν η μέρα σου, ενώ βγαίνετε δεν το λες και κελεπούρι. Πόσο μάλλον αν πρέπει να παίζεις διαρκώς το παιχνίδι της απειλής για να τον έχεις σε κάποια εγρήγορση.
Κουράζει να σκέφτεσαι πότε να απαντήσεις και τι να πεις για να μην πάρουν τα μυαλά του αέρα.
Κουράζει να μετράς αν πέρασε αρκετή ώρα από την ώρα που σου έστειλε για να απαντήσεις για να μη θεωρήσει ότι την πάτησες μαζί του.
Και γενικά κουράζει που αντί να μεγαλώνετε ρε παιδιά εσείς γυρνάτε προς τα πίσω. Μια ζωή θα κρυβόμαστε από τα θέλω μας γιατί εσείς ότι θέλετε- θέλετε να το κυνηγάτε.
Γι’ αυτό σας λέω ή που θα κόψουμε τα μηνύματα από τα social και θα γυρίσουμε στο πάλαι ένδοξο 11888 -μην πω 131- ή που θα κάνουμε γλειφιτζούρια τα zanax για να αντέξουμε κάθε ψυχρολουσία. Ουφ!
featured photo: ©pexels/@Snapwire