Έχετε αναρωτηθεί κι εσείς για το τι συμβαίνει όταν ερωτευόμαστε; Η θεωρία λίγο πολύπλοκη. Η απάντηση εύκολη.
Πάρτυ. Πάρτυ ορμονών, σκέψεων, εικόνων και συναισθημάτων. Οι αισθήσεις δουλεύουν στα μέγιστα και όλα έχουν υπερμεγεθυνθεί. Η απελευθέρωση όλων αυτών των «χαρούμενων» νευροδιαβιβαστών στους ερωτευμένους μπορεί να έχει επιδράσεις που ξεπερνούν ακόμη και κάποιες φαρμακευτικές ουσίες.
Οι φερομόνες, οι «ορμόνες της ερωτικής έλξης», καθιστούν το αντικείμενο του πόθου ελκυστικό ή όχι και προκαλούν τον πρώτη σπίθα. Η ντοπαμίνη, η «ορμόνη της απόλαυσης», φέρνει τον απόλυτο έρωτα, την τρέλα, την αγωνία να δούμε τον εκλεκτό της καρδιάς μας. Φέρνει ευφορία και έκρηξη απόλαυσης.
Η ωκυτοκίνη και η βαζοπρεσίνη, οι «ορμόνες της αγάπης», σχετίζονται με το συναισθηματικό δέσιμο. Η σεροτονίνη, η «ορμόνη της χαράς», οι ενδορφίνες, τα φυσικά οπιοειδή του εγκεφάλου, η αδρεναλίνη, η σωματοτροπίνη και ίσως και άλλες ορμόνες, συμμετέχουν στο μυστήριο του έρωτα.
Αλλά αυτή είναι η χημεία του έρωτα. Αλλά ο έρωτας δεν είναι μόνο αυτό. Θα ήταν υπέροχο αν μπορούσαμε να δούμε τι πραγματικά συμβαίνει μέσα στο μυαλό ενός ερωτευμένου ανθρώπου.
Να δούμε από κοντά τη μάχη των δύο ημισφαιρίων. Στη μία γωνία του ρινγκ το αριστερό, το ημισφαίριο που ασχολείται με δεξιότητες όπως ο ορθολογισμός και ο ρεαλισμός, η στρατηγική και οι κανόνες, η λογική και η αναλυτική σκέψη.
Και στην απέναντι γωνία το δεξί, που σχετίζεται με τη φαντασία, τη δημιουργικότητα, τη διαίσθηση και το συναίσθημα.
Φαντάζομαι, από τη μία το αριστερό ημισφαίριο, σε μπλε αποχρώσεις, να προσπαθεί να διατηρήσει τη λογική και τις ισορροπίες, μέσα σε όλον αυτόν τον χείμαρρο των ορμονών και από την άλλη το δεξί, βαθύ κόκκινο, να παλεύει να κυριαρχήσει ώστε να μπορέσει να ονειρευτεί και να φέρει άπειρες συναισθηματικές εκρήξεις.
Και κάπου εκεί χρειάζεται το μαγικό κουμπί της ισορροπίας. Γιατί στον έρωτα μπορεί να μην υπάρχει λογική, αλλά στην πραγματική ζωή υπάρχει. Αλλά και από την άλλη στην καθημερινότητα μας μπορεί να μην είναι όλα τέλεια, αλλά είναι υπέροχο να ονειρεύεσαι.
Το σημαντικό, λοιπόν, στον έρωτα δεν είναι να σιωπήσουμε κάποιο από τα δύο ημισφαίρια, ούτε να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε και να προσποιηθούμε κάτι άλλο.
Το σημαντικό είναι να μπορέσουμε να τα ισορροπήσουμε και να τα βάλουμε να συνεργαστούν, να ενωθούν στα χρώματα της λεβάντας, του αμέθυστου και της βιολέτας, χαλιναγωγώντας το ένα τις παρορμήσεις και τις υπερβολές του και κατευνάζοντας το άλλο τον συντηρητισμό και την υπερανάλυση.