Είναι εύκολο να μπεις σε μια σχέση κατ’ αναγκαιότητα, αλλά ανούσιο αν είσαι μια από εμάς. Στο “εμάς” μπορείς να μπεις αν αντέχεις να κοιμάσαι μόνη σου. Αν δεν τη φοβάσαι τη μοναξιά σου. Αν δε γουστάρεις να έχεις κανέναν δίπλα σου που απλά να αναπνέει, αν δε μπορεί να μιλάει και να σου κόβεται η ανάσα. Αν δεν μπορείς να μιλάς για εκείνον και να φωτίζεται το πρόσωπό σου.
Σ’ ένα αγαπημένο μιτγνκ πέρισυ κάποιος είχε πετάξει τη λατρεμένη φράση ” μπορείς να κάνεις σχέση και με το μαξιλάρι σου, αν αυτό έχεις ανάγκη”. Μεγαλύτερη ταύτιση για εμάς που ακόμα και το μαξιλάρι μας το διαλέγουμε με δυσκολία δεν έχω νιώσει.
Υπήρξαν πολλές φορές που αναρωτήθηκα πως θα ήταν αν ήμουν “σαν τους άλλους” που βγαίνουν ραντεβού και γίνονται μ’ ένα κλικ σχέση. Υπήρξαν και φορές που έψαχνα να δω μήπως εγώ είμαι η “προβληματική” που δεν ενθουσιάζομαι εύκολα και που το μοναδικό για μένα είναι δύσκολη λέξη.
Αλλά με απόλυτη βεβαιότητα δε μετάνιωσα ποτέ. Και είμαι σίγουρη πως υπάρχουν κι άλλοι σαν εμένα εκεί έξω. Τρελοί και ασυμβίβαστοι, αλλά και δυνατοί.
Ναι, γιατί αν είσαι σαν εμάς ξέρεις πως θέλει δύναμη να επιλέγεις τη μοναξιά από τη μέτρια σχέση. Το άδειο κρεβάτι από μια βαρετή ανάσα και ένα αδιάφορο χάδι.
Απαραίτητη προϋπόθεση για να απαρνηθείς τη μοναξιά σου είναι να βρεις ένα πρόσωπο να θαυμάζεις, να αγαπάς και να σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό. Τότε και μόνο τότε δέχομαι να βάλω και ταμπέλα και να γίνω και παράθεση και επεξήγηση στο ποια είμαι.
Γενικά οι ταμπέλες που μπαίνουν εύκολα και τα χέρια που πιάνονται χωρίς λόγο δε μας συγκινούν. Θυμίζουν τα τετριμμένα hastags των social και δημιουργούν ένα κάποιο ανακάτεμα μέσα μου.
Δεν είναι αδυναμία να μη συμβιβάζεσαι, να μη θέλεις το λίγο, το εύκολο, το αδιάφορο για να να μην είσαι μόνος. Αντιθέτως είναι δύναμη να πατάς τόσο δυνατά στα πόδια σου και να κατανοείς τα θέλω σου.
Χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει πως όταν ξέρεις τι θέλεις είναι εύκολο να το βρεις. Αντιθέτως είναι η πιο δύσκολη πλευρά της μοναξιάς. Να ξέρεις πως αυτό που θέλεις είναι πιο σπάνιο από ροζ ελέφαντα και μπλε πιγκουίνο.
Εννοείται πως και οι δυνατοί κουράζονται και απογοητεύονται και ενίοτε τρώνε τα μούτρα τους. Γιατί στο κυνήγι της εξερεύνησης των ψυχών και των σωμάτων ότι λάμπει δεν είναι ΠΑΝΤΑ χρυσός. Ούτε καν ασήμι. Κι ας γυαλίζει και ας σου κλείνει το μάτι σαν κελεπούρι. Θα νιώσεις ένα εκατομμύριο φορές πως εδώ σταματάς, εδώ κατεβαίνεις κι εδώ μένεις.
Και θα σε προσγειώνει η πραγματικότητα πιο άγαρμπα κι από διπλό ροντατ στη δοκό ισορροπίας.
Αν οι σχέσεις είναι όντως σαν τις κόπιτσες από το καινούργιο σου φόρεμα. Σκέψου πόσο δύσκολο να βρεις αυτό που σου ταιριάζει απόλυτα χωρίς κόψε-ράψε. Ή τέλος πάντων πιο απ’ όλα όσα αγόρασες σου ταίριαζε πραγματικά ή το πήρες απλά για να πάρεις κάτι.
Αλλά αν υπάρχει κάτι που κάνει αυτή τη μοναξιά υποφερτή στάση ζωής είναι η σκέψη πως κάπου εκεί έξω υπάρχει αυτό το ” ΕΝΑ” υπάρχει. Ίσως έρθει δύσκολα, αλλά θα κουμπώσει πιο δυνατά κι από το τελευταίο κουμπί στο φρεσκοπλυμένο τζιν -το skinny το ένα νούμερο μικρότερο που ξαπλώνεις κανονικά για να το βάλεις.