Όταν είδα αυτό το θέμα στη λίστα με τα tasks του μήνα δύο πράγματα σκέφτηκα: 1) και άντε πες εγώ ήμουν μεθυσμένη, οι φίλες μου που ήταν να με μαζέψουν και 2) γιατί να τρέξω πίσω σε όποιον αγάπησα και να μην αφήσω για μια φορά το παρελθόν στο παρελθόν.
Αλλά είπαμε εμείς εδώ αγαπάμε να μας βάζουμε διλήμματα. Αγαπάμε να γυρίζουμε τη ζωή μας τούμπα και να μετά να μεταφέρουμε στο χαρτί πως ήταν οι μώλωπες μετά την πτώση. Αγαπάμε να αγαπάμε πολύ όταν δεν πρέπει και μετά να το λέμε δυνατά γιατί πρέπει να εξωτερικεύουμε τα συναισθήματά μας.
Μεταξύ μας (πάντα) δεν θα ήθελα να μεθύσω για να πάρω την απόφαση να τρέξω προς κάποια κατεύθυνση. Θα ήθελα πάντα να τρέχω χωρίς αλκοόλ και κυρίως χωρίς να είναι πολύ αργά. Πριν έρθει το τέλος. Πριν χαθεί κάθε ελπίδα για happy end.
Αλλά αν έπρεπε να τρέξω πιωμένη σε κάποιον πιστεύω θα έτρεχα σε εκείνον που χρωστάω μια συγνώμη. Σε εκείνον που προσπάθησε και δεν του το αναγνώρισα, σε εκείνον που ήταν περισσότερο απ’ όλους δίπλα μου μεταφορικά και κυριολεκτικά.
Το αλκοόλ δημιουργεί μια χαλαρότητα και έτσι κόβει λίγο τη φόρα του εγωισμού. Λέγονται αλήθειες δίχως δεύτερες σκέψεις και γεφυρώνονται χάσματα. Δε σώζονται οι σχέσεις με δύο κοκτέιλ παραπάνω, ούτε θα γύριζα στο 2012 επειδή θα παραδεχόμουν κάποια λάθη μου. Απλά θα έκλεινε ένας κύκλος λίγο πιο κινηματογραφικά και σίγουρα πιο δίκαια.
Τώρα που το σκέφτομαι βέβαια αν ήμουν μεθυσμένη στ’ αλήθεια, ίσως θα ήθελα να τρέξω και κάπου προς το 2019 το τελευταίο crush που έληξε άδοξα. Να καταλάβω τι έκανα λάθος, γιατί χάνονται οι άνθρωποι και δεν μιλάνε ποτέ. Και ίσως πετούσα κι ένα Καλή ζωή στο τέλος μιας που παντρεύεται.
Σίγουρα η επόμενη μέρα θα είχε εξαγνισμό και ένταση και λίγη σύγχυση. Ίσως και κάποιες τάσεις φυγής. Γιατί όταν αποφασίζεις να αφεθείς στο αλκοόλ και στις αλήθειες σου μαζί νιώθεις να ήπιες και να είπες τη ζωή σου σ ένα βράδυ. Και αυτό το τελευταίο μόνο με εισιτήρια στην Κούβα σώζεται.
Όμως καλύτερα τα πράγματα να λέγονται στην ώρα τους κι ας φλέγονται μετά. Κι αυτά κι εσείς μαζί. Γιατί τι μας διδάσκει το δωμάτιο, οι άνθρωποι που αγαπήσαμε και το αλκοόλ που μεσολαβεί σαν αγγελιοφόρος;
Απλά λιτά και ξεκάθαρα πως οι στιγμές δεν γυρίζουν πίσω. Οι στιγμές που έκλαψες, που ένιωσες, που δεν τόλμησες, που βρόντηξες την πόρτα κι έφυγες. Οι στιγμές που σώπασες ενώ ήθελες να πεις πολλά. Και οι άλλες που είπες περισσότερα απ’ όσα έπρεπε.
Εκείνες που χαράχτηκαν στο μυαλό σου μαζί με την τελευταία συνάντηση, την σφιχτή αγκαλιά, το βουβό χωρισμό.
Και μεθυσμένη και νηφάλια και σε δωμάτιο και σε στενό σακάκι αν βρεθείς με αυτούς που αγάπησες, το ζητούμενο δεν είναι να σε ποιον θα τρέξεις. Ούτε ποιον θα αποφύγεις. Αλλά να μην χρειαστείς να κοιτάξεις πουθενά, γιατί ότι χρειάζεσαι θα το έχεις δίπλα σου.