Προσδοκίες. Υπερανάλυση. Θέλω. Θέλω.
Θέλω που σταματημό δεν έχουν. Θα μου πεις τι φταίμε και εμείς; Ευτυχία είναι αυτή. Να μη ζητάμε; Να μην έχουμε απαιτήσεις; Να μπερδευτούμε και να βαφτίσουμε οτιδήποτε άλλο με το όνομά της;
Τι έμαθα ψάχνοντάς την όλα αυτά τα χρόνια:
Φορτώνοντας τη με τόσες απαιτήσεις όλο και απομακρύνεται.
Η ευτυχία δε φοράει ταμπού
Δε φέρει μαζί της καρμπόν, να αντιγράφεται
Δε μοιάζει και κάπως μαγικά ούτε διαφέρει
Όταν ακούει για προσδοκίες όπου φύγει φύγει
Είναι αλλεργική στα θέλω
Τη λες και αθόρυβη, πατά στις μύτες
Καταλαβαίνεις ότι πέρασε, όταν φεύγει
Ξέρει πως την αναζητάς και φοβάται μη σε απογοητεύσει
Θα ’θελε να ’χει λιγότερες ευθύνες, για την ακρίβεια, καμία
Θα ‘θελε να ’ναι ανεύθυνη, απερίσκεπτη, περιπετειώδης, να διαρκεί
Είναι βιαστική γιατί κάπου την περιμένουν
Γι’ αυτό και πάντοτε φτάνει αργοπορημένη· όπως και έρχεται
Δεν τη νοιάζουν οι γνώμες του κόσμου
Αν δεν έχεις βρει τα συστατικά της για σένα, δε θα την αναγνωρίσεις
Τα βράδια το ρίχνει στα ζάρια
Όποιος τη βρει και το πει, τον φθονούν
Βλέπεις το όνομά της δεν πρέπει να ακούγεται
Η ευτυχία είναι απλή. Σταμάτα να θες και σταμάτα να αναζητάς κάτι που δεν ξέρεις πως είναι, ούτε μπορείς να πιάσεις. Κλείσε τα μάτια, διώξε κάθε σκέψη και τα 2 πρώτα πράγματα που θα σου έρθουν στο μυαλό, ορίζουν τη δική σου ευτυχία. Εστίασε σε αυτά και βρες χρόνο. Αν δυσκολεύεσαι όλες τις μέρες, δώσε στον εαυτό σου ένα Σαββατοκύριακο. Πες στον εαυτό σου και πείσε τον πως έστω αυτές τις δυο ημέρες τουλάχιστον δικαιούσαι να είσαι ευτυχισμένος.
Η ευτυχία είναι στιγμές, μάζεψε όσες περισσότερες μπορείς, για το μπουκαλάκι της ψυχής, να μπορείς να συνεχίζεις τις υπόλοιπες μέρες και να έχει ένα νόημα αυτό το κυνηγητό. Μη χαθείς. Δε θα σε ψάξει. Σε αυτό το κρυφτό, πάντα εσύ οφείλεις να «τα φυλάς» κι εκείνη να κρύβεται.