Υπάρχει εκείνο το περίεργο ενδιάμεσο στάδιο μεταξύ του δεν είμαστε και του είμαστε μαζί. Μεταξύ του βγαίνουμε επισήμως και του βρισκόμαστε χαλαρά. Και ενώ όλοι γύρω μας περιμένουν την εξέλιξη, όποια κι αν είναι αυτή, εμείς την αρνούμαστε πεισματικά. Και έτσι απλά μπορούμε να χαθούμε στη δίνη του «περίπου» και του «δεν βάζουμε ταμπέλες».
Κι αν το θέμα ήταν απλά η ταμπέλα, θα έλεγα πως δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα.
Άλλωστε ποιος ασχολείται πλέον με τις ταμπέλες, τις λεζάντες και τις επεξηγήσεις; Αλλά δυστυχώς το θέμα δεν είναι η ταμπέλα, ούτε το «είμαστε» ή «δεν είμαστε» ως απάντηση στις ερωτήσεις των άλλων. Το θέμα είναι στο τι θέλουμε και τι πράττουμε τελικά. Στα μισά που ζούμε και στα ολόκληρα που αξίζουμε να ζήσουμε.
Ίσως οι καρδιές μας κομματιάστηκαν κάποτε και τώρα θέλουμε μόνο να τις προστατέψουμε.
Και κάπως έτσι καταλήγουμε στο περίπου. Για να γλιτώσουμε. Για να μην πονέσουμε ό,τι κι αν γίνει. Γιατί το «είμαστε και δεν είμαστε» είναι η υπόσχεση που δεν χρειάστηκε να τηρήσουμε, γιατί ήταν μία υπόσχεση που απλά δεν χρειάστηκε να τη δώσουμε ποτέ. Η «σχεδόν σχέση» είναι όλα όσα θα μπορούσαν να έχουν συμβεί και όλα όσα θα μπορούσαν να είναι, αλλά δεν έγιναν ποτέ και δεν θα γίνουν ποτέ.
Θέλουμε να προστατεύσουμε τις καρδιές μας. Φοβόμαστε να τις παραδώσουμε.
Ψάχνουμε την κατάλληλη στιγμή. Και έτσι παίρνουμε τον χρόνο μας. Αλλά ακόμη και σε αυτό το κενό, κάτι μπορεί να καταρρεύσει. Κι απλά να χαθεί, να εξαφανιστεί. Γιατί το «περίπου» για όσο κρατάει, δεν αποτελεί και καμία σπουδαία σταθερά. Και παρόλο που νομίζαμε πως δεν θα πονέσει, γιατί δεν ήμασταν μαζί, πονάει. Και πονάει και πολύ. Λες και ο τίτλος θα το έκανε να πονέσει περισσότερο. Λες και θα πληγωνόμασταν επειδή κρυβόμασταν πίσω από τους φόβους.
Ο πόνος δεν είναι λιγότερο αληθινός μόνο και μόνο επειδή δεν υπήρχε ο τίτλος, επειδή δε γνωρίσαμε τους γονείς του άλλου ή επειδή ποτέ δεν είπαμε «σ’ αγαπώ» δυνατά. Γιατί το νιώσαμε. Γιατί θα μπορούσε να είναι εκεί, πραγματικά και αληθινά. Και τελικά το μόνο που κατορθώσαμε ήταν να πληγωθούμε, χωρίς να μάθουμε ποτέ πόσο ωραία θα ήταν και πόσο καλοί θα ήμασταν μαζί. Γιατί ήμασταν, αλλά δεν ήμασταν, αλλά θα μπορούσαμε να είμαστε.
featured photo: ©pexels/@Pavel Danilyuk