Όταν αγαπάς περισσότερο κι αγαπιέσαι λιγότερο.
Στην αγάπη δεν μπορείς να βάλεις μέτρο. Ούτε να ζυγίσεις μπορείς. Απλά προχωράς, εμπιστεύεσαι, αφήνεσαι κι ελπίζεις. Κι αν αγαπάς περιμένεις να αγαπηθείς. Επί ίσοις όροις.
Αλλά καμιά φορά, τα πράγματα έρχονται διαφορετικά. Καμιά φορά, μπορεί να αποδειχτεί ότι εσύ τελικά αγαπάς περισσότερο από όσο αγαπιέσαι. Ότι η δική σου η αγάπη είναι μεγαλύτερη, δυνατότερη, φωτεινότερη.
Η απογοήτευση
Και τότε είναι, που πληγώνεσαι, που απογοητεύεσαι. Και νιώθεις ένα κενό και μια λύπη μεγάλη. Γιατί αλλιώς νόμιζες ότι είναι η αγάπη κι αλλιώς σου προέκυψε. Και οι σκέψεις περνούν από το μυαλό σου σαν σφαίρες, που σου πληγιάζουν την καρδιά.
Έχεις κάθε δικαίωμα να νιώθεις έτσι αλλά, και δεν το έχεις. Γιατί η αγάπη δεν πάει έτσι. Δεν λες “εγώ σε αγαπώ τόσο, άρα κι εσύ πρέπει να με αγαπάς τόσο”. Δεν είναι είδος προς ανταλλαγή.
Η αγάπη έχει πολλές μορφές. Επίσης, ο καθένας εκδηλώνει την αγάπη του διαφορετικά. Και κάθε συνθήκη και κάθε σχέση είναι ιδιαίτερη. Μπορεί εσύ να απαιτείς να σου δείχνει ο άλλος την αγάπη του, όπως τη δείχνεις εσύ. Να σε αγαπάει όπως τ@ν αγαπάς εσύ.
Αλλά αυτό δεν γίνεται. Κάθε άνθρωπος αγαπάει με τον δικό του τρόπο. Αγαπάει όπως αγαπάει. Όπως κι εσύ αγαπάς όπως αγαπάς και δεν αλλάζεις την ποιότητα της αγάπης σου. Αν λοιπόν, η αγάπη που δέχεσαι είναι ανεπαρκής τότε ναι, να απογοητευτείς. Αλλά αν η αγάπη που δέχεσαι είναι πιο σιωπηλή, πιο ήρεμη από τη δική σου, πιο ελεύθερη, τότε να τη δεχτείς έτσι όπως είναι.
Αυτό λοιπόν, που πρέπει εσύ να κάνεις είναι να δεις αν αυτή η αγάπη σου αρκεί. Αν η αγάπη που εισπράττεις σε καλύπτει, σε κάνει ευτυχισμέν@. Κι αν η αγάπη η δική σου, αυτή που μοιράζεσαι καλύπτει το κενό.
Γιατί στο τέλος αυτό είναι που μετράει. Ότι αγαπάς και αγαπιέσαι. Γιατί σημασία δεν έχει η ποσότητα, αλλά η ποιότητα.