‘-Θα δω τα παιδιά (εκείνος είπε)
-Χαίρομαι που περνάς χρόνο με τους φίλους σου (εκείνη απάντησε)
-Πάλι με αυτούς θα είναι; Τι λένε πια κάθε μέρα και θέλει να περνάει τόσο χρόνο μαζί τους αντί με εμένα; (εκείνη σκέφτηκε και σκέφτεται αλλά δεν είπε)
Βλέπεις, δεν είναι πως αυτό που σου λέει δεν το εννοεί. Δεν είναι ότι δε θέλει να περνάς χρόνο με τους φίλους σου και δε χαίρεται που το κάνεις.
Δεν είναι ότι δεν την ευχαριστεί ότι σε κάνει χαρούμενο. Ούτε θέλει να είστε συνέχεια μαζί –όχι ότι δε θέλει να το θες- απλά ήδη δεν έχετε χρόνο.
Είναι που η ανάγκη σου αυτή ενδεχομένως υπερκαλύπτει το χτίσιμο του «εμείς» και του «μαζί». Είναι που θα ήθελε η προτεραιότητα να είναι ο δικός σας χρόνος, να περάσετε χρόνο μαζί, να διανύσετε την απόσταση που δημιουργεί η καθημερινότητα με τους ρυθμούς και τις υποχρεώσεις της. Είναι που θα ήθελε να σου λείπει και πως σε κάθε «κενό χρόνου» να επιδιώκεις να κάνετε πράγματα και να μοιράζεστε χρόνο.
Αυτό δε σημαίνει πως δε θα έχεις χρόνο και χώρο, πως δεν έχεις άλλες ανάγκες όπως έχει και εκείνη. Χρειάζεται πάντα ο προσωπικός χώρος χώρια γιατί είναι το υγιές. Παράλληλα θα ‘πρεπε να βοηθάει ίσως να δεις πως κάτι λείπει, πως όταν δεν είναι εκεί, οι στιγμές δεν είναι ολοκληρωμένες. Γι’ αυτό θέλει οι φίλοι να ξέρουν την ύπαρξη της, να θέλουν να τη γνωρίσουν και καλωσορίσουν στην όποια παρέα, να κάνουν στην άκρη, να σας δώσουν χώρο όταν χρειάζεται.
Όσο μεγαλώνουμε και επιλέγουμε ανθρώπους- συντρόφους δίπλα μας, -τουλάχιστον αυτή είναι η πρόθεσή μας, δεν περνάμε την ώρα μας μαζί τους αλλά τους βλέπουμε πιο σοβαρά- μας ενδιαφέρει να οικοδομήσουμε τη δική μας προσωπική ζωή που θέλοντας και μη στην κορυφή της πυραμίδας θα είναι το ζευγάρι.
Επιθυμείς λοιπόν να στο δείξει με πράξεις, να αλλάξει τη ζωή ελεύθερου, φοιτητή, εργένη κ.τ.λ.
Που σε κάθε ευκαιρία «κοπροσκύλιαζε» με τους φίλους του, είτε έξω είτε μέσα, όχι επειδή το περιμένεις αλλά επειδή άλλαξαν μέσα του οι προτεραιότητες του και του το βγάζεις, να περιορίσει το χρόνο που περνά μαζί τους και να τον επενδύσει σε σας. Να προσπαθήσει να σε βάλει στη ζωή του και τις πτυχές της, να μην είναι μια ζωή όταν είστε οι 2 σας και μια άλλη όταν είναι ο καθένας χώρια με τους φίλους του.
Σίγουρα κατανοούμε αυτή την έμφυτη ανάγκη θα έλεγε κανείς, εξάρτηση λέω εγώ, των ανδρών κυρίως από τους φίλους τους, ανεξαρτήτως φάσης, αν είναι δηλαδή φοιτητές ή έχουν οικογένειες. Θα μπορούσα να πω πως είναι στιγμές που τη ζηλεύουμε κιόλας, αυτή την αφοσίωση. Μα είναι και το παράπονο στη μέση. Γιατί δεν μπορεί σε κάποιες φάσεις να χαθεί από όλους και από όλα από δική του επιλογή γιατί ερωτεύτηκε και οι φίλοι του να χαρούν πρώτοι για εκείνον και να τον προτρέψουν-αφήσουν να το ζήσει; Γιατί να μην κάνουμε μαζί το πρόγραμμά μας και να προσαρμόζονται όλα τα υπόλοιπα σε αυτό, αντί να μου το ανακοινώνει; Γιατί τα Σαββατοκύριακα να μην είναι δικά μας αλλά να πρέπει να χωρέσουν όλα;
Ωστόσο, ας μην ξεχνάμε πως υπάρχει και η ελεύθερη βούληση. Αν δε θέλει, δεν το επιδιώκει, δεν του βγαίνει, τι νόημα έχει;
Απλά δε σε γουστάρει που λέει και η ταινία. Υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές. Σιγά να μην παρακαλάμε κιόλας για τα αυτονόητα.